Wandelen. De ultieme Zen-ervaring.

Wandelen is één van mijn passies. Wandelen in mijn bossen en over mijn heide. Eén worden met mijn natuur. Er dichtbij zijn. De groene werkelijkheid op de huid zitten. De schoonheid aantrekken als een goed zittende jas. Niets meer rationaliseren en gewoon de tijd op zijn beloop laten. En ziet……., de seizoenen rijgen zich aaneen tot één geheel. De zon is mijn kompas en de regen mijn troost. Het stof warrelt, het licht dringt door in alle hoeken en de vogel zingt uitbundig zijn waarschuwingen Ik luister met instemming naar het tikken en knappen van de warme dennenappels en naar het kraken van droge takken onder de hoeven van het vluchtende wild. De geluiden laten zich niet nader topografisch duiden.
Ik probeer mijn geschiedenis, mijn routine en mijn aardse gehechtheid los te laten. Ik wil zonder tussenkomst van anderen opgaan in de vanzelfsprekendheid van die alles en iedereen verbindende totaliteit. Ik probeer te ontstijgen aan de voorspelbare en saaie opeenvolging van al die schier onontkoombare banale en vulgaire leefmomenten. Ik probeer alle losse eindjes tot één verrassend geheel samen te smeden. Tot één oersterke duidelijke kabel van roestvrij staal. Een kabel waar mijn hele leven aan moet kunnen hangen. Een kabel die mij solide vast klinkt aan de wonderschone orgastische ervaring van de buitenlichamelijke extase. Het volstrekt onstoffelijke God-zijn.
Stilte wordt dan mijn begeleider. De stilte die de schrikbeelden uit mijn fantasie moet overstemmen. De overweldigende stilte van het niets.
Maar natuurlijk ook een stilte die de afwezigheid van mensen moet opleuken. Van alle mensen die er goddank niet zijn. In ieder geval niet hier. Ze zijn aan het werk. Ergens anders. In een andere wereld. In een wereld waar niets lijkt op wat het is. Een wereld die ik met volle overtuiging en zeer hartgrondig verafschuw omdat het in mijn perceptie een zinloze en wrede wereld van eindeloze herhalingen is. Een wereld waar onophoudelijk geprobeerd wordt om vormen te bedenken voor absolute irrationele onzin. Volstrekt nutteloze strevingen dus. Zulke vormen moeten wel verdampen in betekenisloosheid. Zij lijken helder, duidelijk en solide aanwezig in onze werkelijkheid, maar lossen telkenmale weer op in het zuurbad van de tijd.
En ik loop hier. Ik dwaal. Ik gis. Ik ben. Ik leef en vind wèl mijn eigen nutteloze inhoud, maar ik kan helaas niet de juiste vormen ontdekken met behulp waarvan ik mijn eigen intellectuele flauwekul in het keurslijf der werkelijkheid kan hijsen. En ik dwaal verder. Ik raak steeds verder van huis. De lucht betrekt. Zou het gaan regenen?

Hierboven staat dus, volgens bijna iedere ongeoefende lezer die ik dit stukkie heb laten lezen, rabiate onzin in vermomming van schijnbare rede. Die ongeoefende lezers kunnen allemaal, zonder uitzondering, worden aangemerkt als bèta-mensen. Zo zit mijn vriendenkring nu eenmaal in elkaar!
Het stukkie is een allegaartje van tegenstellingen, lange zinnen en uitbundig en veelal overbodig gebruik van attributieve bijvoeglijke naamwoorden. Maar ik ben dol op die onzin en ik hou van lange, ingewikkelde, bombastische en volstrekt overbodige zinnen.
Maar u is hoogstwaarschijnlijk een andere mening toegedaan. Uw “mainstream”- opvattingen dienaangaande zijn mij inmiddels na vier jaar bloggen genoegzaam bekend. U heeft een verfijnde literaire smaak en leest het liefst wat u zelf heeft geschreven of wat door een bekende schrijver aan het papier is toevertrouwd. U zit boordevol dedain en vooringenomenheid als het om de schrijfkunst van onbekende sloebers gaat.
Echter, om de door deze onbekende sloeber geschreven onzin te kunnen ontmaskeren als pretentieuze prietpraat wordt desalniettemin van uw kant een grote mate van alertheid verwacht.
Daarom is het te allen tijde en voor iedere lezer belangrijk om een heldere kop te houden en een ijzersterke wil te ontwikkelen om onzin ook echt te kunnen ontmaskeren. Vooral als het je eigen onzin betreft. En het leuke van dit alles is dat je helemaal zelf bepaalt wat onzin is.

Bericht aan die rare PVV’ers.

Wij vinden met zijn allen hier in Nederland het kapitalistische systeem toch zo’n ontzettend goed systeem? Wij hebben met zijn allen toch voor dit economische systeem gekozen? En waarom? Omdat bijna iedereen hier dol is op geld, op macht en op status? Toch? Of niet soms? Is kapitalisme niet de economische vertaling van een hele basale menselijke reflex die wortelt in ons reptielenbrein? Sluit het kapitalisme niet naadloos aan bij wat wij de donkere kant van de mens noemen?

Nee, daar bent u het natuurlijk niet mee eens. U weet het altijd beter en u vindt de schrijver dezes maar een slappe ouwehoer!!!! Het ligt overigens volkomen voor de hand dat u zo primitief en conformistisch denkt want de zaak is immers zo gelegen dat u helemaal niet in staat bent om “out of the box” te denken. Daarvoor bent u namelijk al te veel gehersenspoeld door die fijne jongens van het bedrijfsleven. Daarom bent u zo ontzettend voorspelbaar! En dat is eigenlijk best tragisch!!

Maar denk nou in godsnaam eens na over het volgende:

Het kapitalisme brengt ons bakken met welvaart in de vorm van geld, macht en status. Nederland speelt een bijzondere rol binnen dit systeem. Nederland exporteert en importeert dat het een lieve lust is en verdient daar heel veel geld mee. Nederland heeft een enorm groot deel van zijn welvaart te danken aan de export en de doorvoerhandel. Nederland heeft maar een kleine binnenlandse markt. Nederland is afhankelijk van het buitenland. De blik van Nederland dient daarom uit puur eigenbelang naar buiten te zijn gericht. Zonder een grote export en doorvoerhandel, zonder een buitenproportionele financiële sector geen welvaart. Het sluiten van de grenzen en een naar binnen gerichte blik zullen Nederland economisch volledig ten gronde richten.

En kijk, daar heb je dan die vreemde nihilistische knorrepotten en rare kwibussen van de PVV. Zij willen niets te maken hebben met Europa. Zij vinden een verenigd Europa een geldverslindende multiculturele gruwel. Eigenlijk willen zij Europa gewoon weer afschaffen!! Zij willen helemaal niets met het buitenland te maken hebben. En zij willen al helemaal niets met allerlei vieze stinkende vreemdelingen te maken hebben die rare wrede godsdiensten hebben en uit van die verre, gore en straatarme schooierslanden komen. Daarentegen zijn die gekke PVV’ers , samen met de grote graaiers van de VVD, potentieel gezien wel zo’n beetje de grootste egoïsten, geldgrabbelaars en zelfverrijkers van onze samenleving, al krijgen de PVV’ers meestal niet de kans om veel te graaien omdat ze daar veelal toch te dom voor zijn. Dat neemt overigens niet weg dat overal waar maar een beetje geld valt te snaaien je dit soort rare en super materialistische dommerds kunt vinden. Ze zijn helemaal op het bijeen grabbelen van zo veel mogelijk geld gefocust en noemen zichzelf dan ook bij voorkeur “hardwerkendemensen”. Een bekend gezegde van de PVV’er is; “Niet van mijn belastingcenten”. Het gaat bij hen uiteindelijk allemaal om de poen!!

Voelt u de tegenstelling? Zijn die gasten van de PVV nou zo dom of ben ik nou zo slim? Zij willen dus veel geld, veel aanzien en veel macht, maar de wijze waarop wij in Nederland het grote geld in een economisch verenigd Europa verdienen en waarvan zij dus per definitie lekker meeprofiteren, zien ze helemaal niet zitten. Die luitjes, die zo mogelijk nog meer geldgericht zijn dan de spreekwoordelijke Amerikaanse miljonair, willen de kip met de gouden eieren slachten. Zij willen dus in feite hun eigen welvaart om zeep helpen. Is dat dom of niet?

En dat is de reden dat ik altijd zo ontzettend hard moet lachen om die rare naar binnen gerichte, hebberige knorrepotten met hun anti-intellectuele flauwekul.

NB. Een haperende stijl, veel onwetenschappelijk misbaar en een Jip-en-Janneke-taal maakt het bovenstaande stukje ook toegankelijk voor PVV’ers.

Droge Lente.

Er zijn vogels. Buiten. Ze kwinkeleren en tjilpen. Ze kwetteren en fluiten. Het heeft al een tijd niet geregend. De lucht blijft strak blauw. Het stof hoopt zich op. De mens neigt steeds meer tot roekeloos gedrag. Ingegeven door verlokkingen van de lente en onzekerheid over de toekomst overschreeuwt de jeugd zichzelf en durven ze zich, iets meer dan gewoonlijk, aan elkaar bloot te stellen. De oude baasjes en besjes zitten keurig opgeborgen niets te doen in hun saaie, stoffige en schimmelige huisjes . Zij hebben genoeg aan hun herinneringen. Sommigen hopen dat zij spoedig de drempel des doods zullen overschrijden. Voor hen is het leven inmiddels schier ondraaglijk geworden.
Maar het jonge spul gaat als vanouds tekeer dat het een lieve lust is. ’s Nachts rijden zij op hun fiets van de kroeg naar huis en brullen zij al hun frustratie en geborneerdheid tegelijk met hun alcohol-adem de frisse lucht van de vroege ochtend in. De bofkonten en uitverkorenen liggen lekker met elkaar te neuken en gaan hiermee door tot het prille ochtendgloren. Zij genieten van de lusten des vlezes en vallen op elkaar aan in de vaste veronderstelling het leven morgen afgelopen kan zijn. Ja, mensen, dat is de lente. Het jaargetijde van vruchtbaarheid en kolder. Het jaargetijde van bizarre ideeën en groteske vergezichten.

En dan die leuke jonge mensen in van die vlotte spijkerbroeken en van die flatteuze bolerootjes. Van die hippe jongelui die van die leuke liedjes kunnen maken en zo gezellig ambitieus zijn. Nou, daar moet ik dus al helemaal niets van hebben. Ik hou van echte mensen. Hoekige, botte en geteisterde mensen. Daar hou ik van. Ook als het lente is. Ik heb niets op met van die gladde, banale en vulgaire mensen die Powned zo leuk en “verfrissend” vinden en die zo leuk ongedwongen op een terrasje kunnen zitten. Van die akelige jonge mensen die veel weten over niets en niets over alles wat belangrijk is.
Ik dank god op mijn blote knieën dat ik niet meer jong ben. Ik vind jonge mensen heel erg enge mensen. Nu jong zijn lijkt me heel erg akelig. En beter worden zal het niet. Alleen maar erger!!!!!

Maar ja, dat kan ik nou allemaal wel vinden, maar waarom vind ik dat nou? Want het is wel heel erg zuur. Vindt u ook niet? Het klinkt alsof er jaloezie en afgunst in het spel is. Of misschien wel angst. Angst voor de vitaliteit van de jeugd. Ik geloof dat meneer Freud er heel veel behartigenswaardigs over geschreven heeft.
Nee, laat ik eerlijk zijn. Ik moet geen dingen schrijven die vanuit mijn onderbuik worden geredigeerd. Het is zaak, zeker in deze verwarde en vervreemdende tijden, om heel dicht bij jezelf te blijven. Het is zaak om niet zo maar als een kip zonder kop wild om je heen te schelden. Wantrouw altijd je eigen motieven. Leg ze onder een vergrootglas. Analyseer ze. Wetenschap is prachtig, maar wees er van overtuigd dat jouw interpretatie van wetenschappelijke feiten meestentijds leidt tot “Wishful Thinking”. De mens is te allen tijde geneigd om zichzelf te verwennen. De mens is te allen tijde geneigd om zichzelf steeds weer gelijk te geven. Ik vind mijn ideeën vaak de beste ideeën. En dat is nou precies wat ik bedoel!!! Door het zwelgen in eigen vooroordelen en preferenties en daarmede de deur te sluiten voor een zo zorgvuldig en objectief mogelijke interpretatie van feiten, meningen en opinies blokkeer je als het ware de weg voor een adequate, objectieve en rechtvaardige weging van gedachten, analyses en vondsten van anderen. Een weging die mogelijk zou kunnen leiden tot een duidelijke kwalitatieve verbetering van je eigen geestesleven. Laat die kans niet liggen, mensen. Grijp met beide handen de mogelijkheid om je geest te renoveren met behulp van de de nuttige bouwmaterialen die je door anderen steeds weer worden aangereikt.

 

NB. Ja, ironie is ook een vak. Als ik ironisch word gebeurd dat meestal in de vorm van overdreven en lachwekkend moralisme. Het is alleen zo jammer dat ik de enige ben die er van geniet. De meeste lezers doorzien mijn ironie niet en slikken het belachelijke moralisme als zoete koek. Zij denken: wat een verwaten mannetje!!!