De tijdstilzetter

De tijdstilzetter ligt zwaar in mijn hand. Er zit een grote toeter op. Een teletoeter. Daarmee kan ik de werkelijkheid dichterbij halen en vervolgens in de tijd fixeren. Ik heb ook een wonderdoos. Een wonderdoos die de door mij gestolde tijd op zijn beurt weer opslaat. Hij loopt op stroom, bromt tevreden en laat mij ook wat van de wereld zien. Een rare wereld waar ik eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. Het is namelijk de wereld van al die opgewonden en eigenaardige anderen. Het voelt helemaal niet als mijn wereld. Want ik ben namelijk een zachtmoedig en sentimenteel mens. En de wereld die de wonderdoos mij toont is juist het tegenovergestelde. Die wereld is ambitieus, eenkennig, opschepperig, megalomaan. Met mijn tijdstilzetter vang ik mijn momenten van ontroering, pracht of lelijkheid. Ik wil uiteraard liever geen mensen vangen met mijn tijdstilzetter. Mensen versnellen de tijd. Mensen verstoren het beeld. Met mensen sluipt ook wreedheid en grootheidswaanzin naar binnen. Moord en doodslag. Bedrog en leugens. Dat wil ik niet. Ik wil mijn tijdsmomenten langzaam en schoon houden. En goddank definieer ik in mijn wereld zelf wat schoonheid en tijd is. Zo luiden de ijzersterke wetten van mijn causaliteit. Het kan nu eenmaal niet anders, hoe onsympathiek het op u ook over moge komen. Onontkoombaar dus maar toch wel leuk, niet waar !

Eieren schilderen. Leven met psychoses.

Haas Topaas laat zich niet lompen. Zeker niet door die smerige konijnen. Uitvreters van de eerste orde zijn het. Ze doen niet anders dan wortels eten en de velden bevuilen door van die kleine kogelronde zwarte drolletjes uit te kakken.
En Topaas weet niet hoe hard hij moet werken om alle eieren op tijd af te krijgen. Er zijn altijd wel een paar van die rotkonijnen die stiekem zitten te kijken als hij met een van zijn dunste penselen de mooiste figuren schildert. En dan moeten ze lachen. Ze lachen hem uit. Uitslover, roepen ze, waarom ga je niet bij de mensen wonen!
Topaas doet net of hij niets hoort, maar van binnen maakt het hem kapot. Hij weet dat het niet lang zal duren voor zijn latente minderwaardigheidsgevoelens de overhand krijgen en hij weer, gevangen in een van zijn destructieve psychoses, als een dolle over de velden zal schichten alsof de duvel hem op de hielen zit. Het eindigt altijd op de zelfde manier. Hij zal door het hazencrisisteam worden gevangen en worden afgevoerd naar een verpleeg-leger met veel wortels en verdovende kruiden. Elke dag weer een therapeutisch gesprek met dokter Kniesoor. Nee, het leven is niet eerlijk. Geluk wordt kennelijk willekeurig uitgedeeld en het lijkt of hij bij die uitdeling steeds achteraan staat.
Dat hij prachtige eieren kan maken staat buiten kijf. Maar dat hij die eieren dan in een rugmand stopt om ze bij de mensen in de tuin te gaan verstoppen, is op zijn minst eigenaardig te noemen.
Het is een niet te onderdrukken drang, te vergelijken met seksuele drift. Je kunt het niet tegen houden. Het moet gebeuren. Dokter Kniesoor kan nog zo overtuigend praten. Elk voorjaar gaat het toch weer mis.

Even een test

Test

Wandelen. De ultieme Zen-ervaring. Verwarring en vervreemding.

Wandelen is één van mijn passies. Wandelen in mijn bossen en over mijn heide. Eén worden met mijn natuur. Er dichtbij zijn. De groene werkelijkheid op de huid zitten. De schoonheid aantrekken als een goed zittende jas. Niets meer rationaliseren en gewoon de tijd op zijn beloop laten. En ziet……., de seizoenen rijgen zich aaneen tot één geheel. De zon is mijn kompas en de regen mijn troost. Het stof warrelt, het licht dringt door in alle hoeken en de vogel zingt uitbundig zijn waarschuwingen Ik luister met instemming naar het tikken en knappen van de warme dennenappels en naar het kraken van droge takken onder de hoeven van het vluchtende wild. De geluiden laten zich niet nader topografisch duiden.
Ik probeer mijn geschiedenis, mijn routine en mijn aardse gehechtheid los te laten. Ik wil zonder tussenkomst van anderen opgaan in de vanzelfsprekendheid van die alles en iedereen verbindende totaliteit. Ik probeer te ontstijgen aan de voorspelbare en saaie opeenvolging van al die schier onontkoombare banale en vulgaire leefmomenten. Ik probeer alle losse eindjes tot één verrassend geheel samen te smeden. Tot één oersterke duidelijke kabel van roestvrij staal. Een kabel waar mijn hele leven aan moet kunnen hangen. Een kabel die mij solide vast klinkt aan de wonderschone orgastische ervaring van de buitenlichamelijke extase. Het volstrekt onstoffelijke God-zijn.
Stilte wordt dan mijn begeleider. De stilte die de schrikbeelden uit mijn fantasie moet overstemmen. De overweldigende stilte van het niets.
Maar natuurlijk ook een stilte die de afwezigheid van mensen moet opleuken. Van alle mensen die er goddank niet zijn. In ieder geval niet hier. Ze zijn aan het werk. Ergens anders. In een andere wereld. In een wereld waar niets lijkt op wat het is. Een wereld die ik met volle overtuiging en zeer hartgrondig verafschuw omdat het in mijn perceptie een zinloze en wrede wereld van eindeloze herhalingen is. Een wereld waar onophoudelijk geprobeerd wordt om vormen te bedenken voor absolute irrationele onzin. Volstrekt nutteloze strevingen dus. Zulke vormen moeten wel verdampen in betekenisloosheid. Zij lijken helder, duidelijk en solide aanwezig in onze werkelijkheid, maar lossen telkenmale weer op in het zuurbad van de tijd.
En ik loop hier. Ik dwaal. Ik gis. Ik ben. Ik leef en vind wèl mijn eigen nutteloze inhoud, maar ik kan helaas niet de juiste vormen ontdekken met behulp waarvan ik mijn eigen intellectuele flauwekul in het keurslijf der werkelijkheid kan hijsen. En ik dwaal verder. Ik raak steeds verder van huis. De lucht betrekt. Zou het gaan regenen?

Hierboven staat dus, volgens bijna iedere ongeoefende lezer die ik dit stukkie heb laten lezen, rabiate onzin in vermomming van schijnbare rede. Die ongeoefende lezers kunnen allemaal, zonder uitzondering, worden aangemerkt als bèta-mensen. Zo zit mijn vriendenkring nu eenmaal in elkaar!
Het stukkie is een allegaartje van tegenstellingen, lange zinnen en uitbundig en veelal overbodig gebruik van attributieve bijvoeglijke naamwoorden. Maar ik ben dol op die onzin en ik hou van lange, ingewikkelde, bombastische en volstrekt overbodige zinnen.
Maar u is hoogstwaarschijnlijk een andere mening toegedaan. Dat is mij overigens wel bekend. U heeft uiteraard een verfijnde literaire smaak, maar uiteindelijk leest u toch het liefst wat u zelf heeft geschreven of wat door een bekende schrijver aan het papier is toevertrouwd. U zit boordevol dedain en vooringenomenheid als het om de schrijfkunst van onbekende sloebers gaat. De beroemdheid van een schrijver maakt een lezer meestal een stuk minder kritisch.
Echter, om de door een onbekende sloeber geschreven onzin te kunnen ontmaskeren als pretentieuze prietpraat wordt desalniettemin van uw kant een grote mate van kritische alertheid verwacht.
Daarom is het te allen tijde en voor iedere lezer belangrijk om een heldere kop te houden en een ijzersterke wil te ontwikkelen om onzin te ontmaskeren. Vooral als het je eigen onzin is. En het leuke van dit alles is dat je helemaal zelf bepaalt wat onzin is.

Een grap die wel een grap is. Meneer Douchegordijn maakt een grap van een grap.

Goddank blijkt mijn oprechte verontwaardiging totaal overbodig te zijn geweest en blijf ik confuus achter met de zure lach van een boer met gebitsproblemen. Mijn echtgenote riep nog: “het is een grap”, maar dat mocht niet baten. Ik was meteen ontketend. Het is overigens niet verwonderlijk dat ik in deze valkuil stap, omdat ik dienaangaande nogal “accidentprone” ben. Het is een grap van een zekere meneer Douchegordijn. Hij heeft mij goed te pakken gehad. Dit is dus min of meer komische humor!!! En nu met vereende krachten aan de slag om een RECLAMEVRIJE Correspondent te maken.
Wat een opluchting.

EEN GRAP DIE GEEN GRAP IS. Rob Wijnberg c.s. slaan met hun kwaadaardige “experiment” de plank volledig mis!!! Plannen voor de “Correspondent” blijken te berusten op bedrog en flauwekul.

En het geschiedde op 1 april 2013 dat er een grap werd verteld die geen grap was.
Al weken keek ik uit naar de plannen ter concretisering van een platform voor verstandige mensen, die wars van de waan van de dag en niet gehinderd door de commerciële diarree van het marketing-tuig ter rechterzijde, zich de doelgroep mochten wanen van bevlogen, enthousiaste en vermeend betrouwbare mensen die op voornoemd platform verdieping en opiniëring een nieuw gezicht wilden gaan geven.
Het platform moest “De Correspondent” gaan heten. Mensen die dit idee wilden steunen konden zestig euro overmaken. “Crowdfunding” voor een goed doel dus.
Op 1 april 2013 wordt bekend gemaakt dat het een 1 aprilgrap is. Wat is een grap? Een grap is iets waar je om kunt lachen. Of iets waar op zijn minst iets van “geestige humor” in zit. Ik lach niet en ik ontdek ook geen “geestige humor”. Het enige wat ik voel is teleurstelling en kwaadheid. Teleurstelling omdat een fantastisch idee als een grap wordt afgedaan. En kwaadheid omdat voor de zoveelste keer, maar nu zelfs door schijnbaar betrouwbare mensen, mijn vertrouwen in een integere en fatsoenlijke samenleving wordt beschaamd.
Het laat zich denken dat het janhagel en het rapaille ter extreem rechterzijde van onze samenleving, die aan dergelijk bedrog zijn raison d’etre ontleent, bijkans zal stikken van het lachen. Hier is sprake van de “Moeder van alle Leedvermaak”.
Ik mag hopen dat deze smerige rat nog een staart van mythische proporties gaat krijgen. Ik wil niet dat deze bedriegers er zo maar mee weg komen!!!!