Boeddha wil ook mee doen.

Het leven is zwijgen terwijl je praat en slapen terwijl je waakt.
Het is een glanzende stalen schil gemaakt uit witte wenswolken.
Het dreigt te bedriegen als je lief hebt.
De beste vondst is het stoppen met zoeken.
Het meegaan in de rivier, de rivier zijn en toch het water zien.
Weten dat je bestaat net als een schepje suiker opgelost in een oceaan van tranen.
Het is voorbij voordat het zelfs maar is begonnen.
In de laatste stad kussen de werkelijkheid en de dromen elkaar en maken er een eind aan.
De werkelijkheid is weer als een spiegel zonder begin en eind.
En verder niets.
Het eeuwige evenwicht dat alleen kan worden verstoord door lijden.
Het lijden dat zich voorgoed heeft verzoend met zijn veroorzakers.

Er zijn geen vragen. Er zijn geen antwoorden. Er is alleen nu.

Ik word nog eens stapelgek van die verkiezingen!!

Zou u mij een plezier willen doen en op GroenLinks willen stemmen alstublieft? Ik vraag het namens onze ouwe trouwe planeet Aarde en mijn kleinkinderen. Dank u!.

Het zware glazen beeldscherm der illusie laat ons, zonder aanzien des persoons, onverbiddelijk deelnemen aan een wereld waarin sensatie, smakeloosheid en een ziekelijke drang naar beroemdheid de boventoon voeren. Het verleidelijk kijkvenster dat uitziet op een wereld van geperfectioneerde leugens en achterbaks bedrog corrumpeert en verminkt onze oorspronkelijkheid en vernietigt op grondige wijze alles wat ook maar iets dreigt af te wijken van de egalitaire “normen en waarden” van het nieuwe neoliberale groepsdenken. Een zinnen begoochelende commerciële televisiewereld implanteert bij de gewone man de illusie van almacht en megalomanie. Bescheidenheid wordt als een slechte eigenschap gedemoniseerd en daarvoor in de plaats komt een onsympathieke ronkende borstklopperij die men nodig heeft om zich in deze nieuwe wereld van geld, bezit en macht te kunnen handhaven. “Vertel jij maar eens waarom jij denkt dat jij de uitgelezen persoon bent voor deze functie” , en daar gaat het weer loos met de exaltatie en de verkoop van het perfecte ego.
Tegen de achtergrond van deze hypnotiserende en dwingende invloed van de televisie vinden de debatten tussen de lijsttrekkers plaats. Debatten die de inhoud versluieren en die deelnemers ertoe aanzetten om zich, ten faveure van het op de economie toegespitste egalitaire klootjesvolk (niet van mijn belastingcenten), te prostitueren. Niets is de “debaters” te gek. Zij zijn bereid om alles te doen voor stemmenwinst en stijging in de discutabele opiniepeilingen.
Het gaat over geld, geld en nog eens geld. Het gaat over armzalige kosten-batenanalyses en het gaat over economische macht.

Maar er is toch meer in een mensenleven dan alleen maar geld?

Jawel, natuurlijk is er meer. Er zijn begrippen als rechtvaardigheid, solidariteit, empathie en erbarmen. En wat te denken van wetenschap, redelijkheid, eerlijkheid, betrokkenheid en belangeloosheid.
Maar het grappige is dat je al deze begrippen kunt vertalen in termen van geld. En dat doe je als je last hebt van een monetaire tunnelvisie. Dat doe je als je de inhoud van die begrippen wenst te maskeren om jou moverende redenen, zoals meer dan gemiddelde hebzucht en machtsdrang. Door alles monomaan te willen herleiden naar een geldswaarde worden de onderliggende begrippen onpersoonlijker en worden ze meetbaar, vergelijkbaar en controleerbaar. Voor dat je het weet ben je de koele boekhouder die zich de zuiver monetaire macht heeft toegeëigend om louter en alleen op grond van geldelijke overwegingen doorslaggevend over genoemde begrippen te beslissen. Een accountant die politieke wil en maatschappelijke prioriteiten alleen nog maar kan vertalen in verhullende en cijfermatig economische termen.

Dat vind ik armoedig en onmenselijk. Politiek is natuurlijk veel meer dan alleen maar economie. Ik krijg de indruk dat rechtse mensen hun hele leven economiseren, dat zij alle dingen herleiden tot hun geldswaarde. Daarbij hoort een bepaalde levensstijl die een uitdrukking moet zijn van het grote belang dat zij aan geld en bezit hechten. Mijn overtuiging is dat de “geldduivel” op de een of andere manier in iedereen schuilt. Het heeft te maken met de overcompensatie van de archaïsche angst die iedereen heeft om morgen niet genoeg te hebben. Het vereist redelijk denken en gedrag om tot de conclusie te kunnen komen dat die angst in onze moderne samenleving contra-productief is geworden, in die zin dat de overcompensatie van die angst wel eens zou kunnen leiden tot hele grote schade voor de soort “homo sapiens”.

Linkse mensen zijn beter in staat om deze angst te herkennen en op basis daarvan een andere “mindset” te ontwikkelen. Deze grondhouding zie ik het duidelijkst naar voren komen in het gedachtegoed van GroenLinks.
Groen en duurzaam, sociaal en verantwoordelijk.
U weet wat u te doen staat.

NB. Ik moet erbij zeggen dat het programma van GroenLinks mij nog niet sober genoeg is, maar volgens mij is het wel een van de beste oplossingen voor onze aarde en de toekomst van zijn bewoners.

WAT IS DIEDERIK SAMSOM TOCH EEN VERADEMING!!!

Zoals elke zondag keek ik ook nu weer naar Buitenhof. Eèn ding viel mij hierbij meteen in gunstige zin op, namelijk:
Wat is die Diederik Samson toch een verademing als je hem vergelijkt met andere lijsttrekkers. Samsom excelleert in rust, redelijkheid, intelligentie (!!) en deskundigheid. Maar ook is hij uiterst toegankelijk, kan hij goed luisteren en is hij verbaal uitstekend geëquipeerd. Mijn hele leven stem ik al Groen Links (PPR) omdat ik meestal grotendeels kan instemmen met hun sociale, humane en groene partijprogramma. En ook nu zal ik daarom weer op Groen Links stemmen. Maar als het mij om de “poppetjes” zou gaan zou ik zeker op Diederik Samsom stemmen. Hij is een beschaafd en eerlijk rustpunt te midden van wild om zich heen slaande lijsttrekkers, waarbij vooral moet worden opgemerkt dat Mark Rutte als “betrouwbare en integere” staatsman op een afschuwelijke manier door het ijs is gezakt. Wat een verschrikkelijke gemaniëreerde man is dat toch!!
Nee, geef mij Diederik Samsom maar, een betrouwbare, deskundige, integere en toegankelijke politicus. Kom daar tegenwoordig maar eens om!

Het oude kerkhof en de twee torens.

Meubels die ik zelf gemaakt heb met antiek gereedschap.

 

 

Onbestemde, ook niet-menselijke, klanken klinken over het uitgestorven kerkhof. Slechts een eenzaam vogeltje doet zijn evolutionaire plicht in de vorm van het rapen van kleine takjes en papiertjes teneinde daarmee een gezellig nestje te maken in de oude beukenboom wiens kruin zich dreigend verheft boven de verweerde en verwaarloosde schots en scheef staande grafstenen. De laatste keer dat hier een mens kwam is ongeveer dertig jaar geleden. Aan het begin van het kerkhof bevinden zich de danig uit het lood hangende gietijzeren hekken die ondanks hun gewicht toch lichtjes bewegen in een vlagerige wind. De schaduwen van menselijke herinneringen doen de esoterische membranen, die de mogelijke universa van elkaar “scheiden”, rimpelen. Voor de poort van het kerkhof ligt een klein overwoekerd veldje. Erachter staan half ingestorte huizen (twee onder een kap). Een hoekhuis is door vuur, zo’n twintig jaar geleden, verwoest. Aan het einde van de straat kronkelt een groen-pulserende intelligente entiteit over een kruispunt van energielijnen die evenzovele transuniversele tijdpoorten vertegenwoordigen. Door deze ectoplastische entiteit worden alle mogelijke universums uit een “no-boundary condition” geschapen.

De bij dit universum behorende in stoffelijke vorm gegoten entiteit, die zichzelf “mens” noemt, is dertig jaar geleden teruggenomen. Hij voldeed niet langer aan de wensen van zijn schepper. Hij vertoonde geen significante tekenen van esoterische vooruitgang, terwijl het zijn schepper daar uiteindelijk toch om te doen was. Een heel universum voor èèn mentaal experiment was misschien ook wel een beetje te veel van het goede.

De minieme flinter bewustzijn die eens, dertig jaar geleden mijn persona constitueerde, mijn “Gestalt”, aarzelde bij de poort van het verwaarloosde kerkhof. Ik probeerde terug te vloeien en me te verenigen met de andere esoterische delen die eens een samenhangend materieel geheel vormden. Op de dag van het grote “Terugnemen”, het moment waarop de materiële samenhang ongedaan werd gemaakt en de tijd verdween, waren wij familie, waren wij kennissen en bekenden. Mijn “Gestalt” kan de werkelijkheid niet goed doorschouwen, hij aarzelt en vloeit terug in wat vroeger door de materiële mens “tijd” werd genoemd. Ik bespeur de hechtheid waarmede mijn Gestalt een onlosmakelijk deel van de kosmische psyche vormt en de drang om mijn stoffelijke werkelijkheid weer te ervaren lost telkens weer onontkoombaar op in het eeuwige immateriële “zijn”. De mogelijkheid om naar de tijd te ontsnappen is alleen gegeven aan onze schepper. Hij is overal en alles. Hij kan ook alles omdat hij overal en alles is. Die weg zal ik dus moeten bewandelen. Aan het einde van dat ectoplastische pad, in een iriserende werkelijkheid, word ik de aanwezigheid van Iets Groters gewaar. De oneindige pijn en het lijden van het materiële, het tastbare leven wordt voor de zoveelste keer aan mij geopenbaard. Ik ben terug in de werkelijkheid van de lineair verlopende tijd en heb een stoffelijke vorm. Ik bevind mij op een vlakte waar gebouwd wordt. Men bouwt twee torens. Men is na-ijverig en men zwoegt en zweet om de eerste te zijn die de grens van twee kilometer doorbreekt. De torens zijn strak en tijdloos bijna. Zij steken tot grote hoogte in de lucht en worden nog hoger gemaakt door wezens in geluidloos zwevende platforms. Het kost steeds meer moeite naar mate men hoger reikt. Aan de hemel hangen drie grote manen. Een bloedrood. Een ander donkerblauw. En de derde felwit. Het licht op de vlakte is een mengeling van deze kleuren. Eonen gaan voorbij. De torens zijn van onvergankelijk materiaal gemaakt. Men blijft maar bouwen, maar kan desondanks de grens van twee kilometer niet doorbreken. Dan, als de tijd afloopt, worden de torens door een machtig esoterisch vuur verzwolgen en vervaagt de wereld waarop zij stonden tot de mogelijkheid die deze altijd was.

Gedempt door de zware gordijnen dringt het vroege daglicht mijn slaapkamer binnen. Op de radio hoor ik meneer Rumsfeldt zeggen dat de bureaucratie van het Pentagon te veel geld kost. Een snel verdwijnende herinnering aan een droom over een kerkhof en hoge torens maakt plaats voor de realiteit van een nieuwe werkdag. Ik neem een douche, kleed me snel aan en nuttig een klein ontbijt. Om kwart voor negen heb ik namelijk als juridisch adviseur van Keenan Powers & Andrews een belangrijke afspraak in ons hoofdkantoor met de zaakwaarnemer van een of andere rijke sjeik uit Saoedi-Arabië. Ik moet opschieten.