Een akelig verhaal dat toch nog goed eindigt.

Hij heeft goed de smoor in. Zoals zo vaak zit het leven hem weer eens tegen. En even kan hij geen kant meer op. Nou, dan pak je toch gewoon je laptop en schrijf je alles lekker van je af. Mag dat? Effe kijken, ja, ik denk dat het wel mag!

“Veel mensen belijden met de mond dat ze o zo sociaal zijn, dat het echte ‘mensen – mensen’ zijn en dat ze niet kunnen zonder ‘anderen’ om zich heen. Ik kijk het aan en denk er het mijne van. Veelal zijn dit mensen die in de intermenselijke communicatie alleen maar over zichzelf praten. Over hun jeugd, hun zeer complexe relaties, over hoogbegaafde kinderen en kleinkinderen, over hun gevoelens, hun angsten en blablablabla….. Zij maken het cliché van stripfiguur ‘Johny Bravo’ helemaal waar door de belichaming van zijn onsterfelijke woorden: “Genoeg gepraat over mijzelf! Hoe vind jij dat het met mij gaat?”

Het zijn mensen die op cryptische wijze, tussen neus en lippen door, steeds weer kans zien om de loftrompet over zichzelf te blazen.

En wat vervelender is, hoe meer ruimte mensen door toegenomen vrije tijd krijgen om over hun eigen unieke hoedanigheid na te denken, des te sterker ze kennelijk hun overdreven egocentrisch en narcistisch gekleurde relatie met de buitenwereld willen benadrukken. Ik, ik, ik, ik, ik, en nog eens ik. De ander wordt op deze wijze al gauw een middel om jezelf te “verbeteren”, d.w.z. een middel om nog intenser met jezelf bezig te zijn, om nog meer van jezelf te houden.

Deze mensen, die ook tijdens hun jeugd zijn overladen met een teveel aan aandacht en complimenten, hebben daardoor volstrekt geen belangstelling meer voor wat buiten hun vrij beperkte ego-gerichte belangstellingssfeer ligt. Discussieren over een serieus, buiten hun directe leefomgeving gelegen onderwerp, verandert binnen de kortste keren in een geanimeerd gesprek over eigen spitsvondige en slimme waarheden (= individuele meningen) en verzandt al snel in persoonlijke anekdotes, grappige persoonlijke voorvallen en bedekte toespelingen op eigen voortreffelijkheid. En het lijkt wel of er steeds meer verwende, ik-gerichte, anti-sociale mensen bij komen. Hans Schnitzler schrijft hier nog een paar behartenswaardige dingen over.

Mijn kompasnaald wijst niet, zoals u al reeds begrepen zult hebben, in de richting van dat oeverloze gezwam over ‘eigen-imago-versterkende’ wederwaardigheden en al zeker niet in de richting van de exaltatie van de eigen absolute perfectie. Nee, niets van dat alles! De zin van mijn leven zou ik gaarne willen ontlenen aan een liefdevolle en empathische grondhouding, aan datgene wat ik daadwerkelijk en BELANGELOOS voor een ander kan en wil betekenen. Dus, om het maar eens ordinair te zeggen, ‘niet lullen maar poetsen’ !!! En met ‘poetsen’ heb ik het i.c. niet over al dat wezenloze, modieuze en vaak maar zeer kortdurende vrijwilligerswerk dat vaak met tegenzin wordt verricht, en alleen maar wordt gedaan omdat het zo goed staat op je CV of omdat je er zo’n goede indruk mee maakt binnen je al net zo verwende en egoïstische peergroup. Nee, waar ik het over heb is het jarenlange en soms zelfs heel vervelende vrijwilligerswerk dat je belangeloos blijft verrichten, ook als je er helemaal geen zin in hebt. Het werk dat je moet doen omdat je weet dat het je plicht is omdat het een vanzelfsprekend onderdeel vormt van de alles overstijgende liefdevolle houding waarmede je een ander in dit kader geheel BELANGELOOS dient te bejegenen.

Ik snap best dat, in een tijd van alles overheersend rendementsdenken, bovenstaande gelijk staat met vloeken in de kerk van de Mammon.

Maar is het nou werkelijk zo moeilijk om gewoon iets echt belangeloos te doen?”

Hij print het verhaal uit en leest het nog eens na. Dat valt niet mee. Wat een eenzijdige onzin eigenlijk. Zo is het helemaal niet. Zoiets schrijf je alleen als je erg sacherijnig bent. En dat klopt. Want sacherijnig is hij. Hij loopt naar de ijskast. Grijpt de wodkafles en zet hem aan de mond. Het vuurwater klokt naar binnen. En kijk, alras zijn zijn sombere gedachten verdwenen. Hij doet de oordopjes in. En luistert naar ophitsende blaasmuziek. De fanfare heeft er zin in vandaag. Hij pakt het zojuist geprinte stuk papier en verscheurt het. Uiteindelijk wordt het toch nog een leuke avond met drank, veel zingen en hete seks samen met zijn knappe, geile vriendin. Belangeloosheid, laat me niet lachen!

Miljarden euro’s belastinggeld worden verkwist aan ICT projecten van de overheid. Ik word eigenlijk steeds bozer.

Nog niet zo lang geleden hoorde ik dat de grote ICT-projecten die door particuliere bedrijven worden uitgevoerd voor de overheid heel veel geld kosten. Veel te veel geld!!! Belastinggeld dus. Ik hoorde dat die particuliere bedrijven er maar een potje van maken. Zij profiteren van het feit dat bij de overheid geen echte solide kennis van het complexe ICT-gebeuren aanwezig is. De overheid zou in dit hele proces dus min of meer kunnen worden vereenzelvigd met de onnozele domkop die zich keer op keer een oor laat aannaaien door gewiekste, snelle ‘zaken’- jongens van de gestampte ICT-pot. Net zoals veel Nederlanders zijn bedonderd door de corrupte uitventers van malafide woekerpolissen. Het vervelende is echter dat het in geval van al die geldverslindende ICT-projecten wel gaat om ons belastinggeld dat uiteraard voor andere zaken gebruikt moet worden dan het aan te wenden ter vermeerdering van het vermogen van a-sociale belastingontduikers en witteboordencriminelen.

Hier fnuikt zich de natuurlijke tegenstelling tussen het vrije bedrijf en de publieke zaak. Het vrije bedrijf streeft meestal monomaan naar winstoptimalisatie en de overheid dient het publieke belang te behartigen. De zakenjongens uit het vrije bedrijf willen natuurlijk zoveel mogelijk markt om hun eigen zakken te vullen, terwijl de overheid het algemeen belang dient na te streven en per definitie niet uit mag zijn op louter winstbejag.

In het geval van de ICT – fraude gaat het kennelijk om vele miljarden euro’s die teveel worden betaald en in de diepe zakken verdwijnen van de hebberige en machtsbeluste top van die particuliere ICT – bedrijven. De top van het zakenleven heeft het tij mee, omdat meer dan de helft van de Nederlandse bevolking (dus het grootste deel van het electoraat) inmiddels zo rechts is geworden dat men eigenlijk vindt dat het zo hoort. De meeste Nederlanders (zeker de middenklasse en de groep met de hoge inkomens)) zijn inmiddels kritiekloze slippendragers, hielenlikkers en vazallen van de Nederlandse economische elite geworden. En als ze aangesproken worden op hun rabiate egoïsme en hun anti-sociale hebzucht kunnen ze nog verdomd agressief reageren ook. Zo ver is het al gekomen!!

In mijn omgeving hoor ik steeds vaker dat het betalen van belasting heel erg dom is, dat alle zwarten zo snel mogelijk het land uitgeschopt moeten worden en dat alle niet productieve mensen in Nederland d.w.z. werklozen, gehandicapten, zieken, bejaarden en wat niet al, in feite maar luie donders zijn die eigenlijk best kunnen werken als ze maar zouden willen. Het fascistoïde legioen in Nederland wordt steeds groter en machtiger. En naar mate de welvaart stijgt wordt het “gezonde volksgevoel” steeds liefdelozer. Dat is eigenlijk niet echt iets waar je trots op zou moeten zijn, zou ik denken, maar inmiddels heb ik van anderen begrepen dat ik dit helemaal niet goed zie, want al die rechtse, keihard werkende, flinke übermenschen zijn maar wat blij dat ze nu eindelijk eens echt kunnen zeggen wat ze hun hele leven in feite al lang dachten. Ik vind dit ronduit beangstigend. Laatst hoorde ik zo’n figuur beweren dat wetenschap ook maar een mening is en als zodanig uiteraard niets meer waard is dan zijn eigen fascistoïde mening. Dan breek ik de discussie af, bezit mijn ziel maar in lijdzaamheid en ga hoofdschuddend mijns weegs.

Na dus door de bankiers te zijn bedrogen, wordt de overheid nu door de ICT branche opgelicht en bestolen. En de Nederlander doet niet anders dan voor de vorm wat mopperen in de marge, terwijl het hem eigenlijk geen bal kan schelen. Inmiddels is de meerderheid van de Nederlandse bevolking zo gedepolitiseerd dat ze zich totaal niet meer betrokken voelt bij de publieke zaak. Iedereen is druk doende om zijn zakken te vullen met allerlei onnutte zaken en heeft geen tijd en zin meer om zich met de publieke zaak bezig te houden. En ik moet toegeven, ik krijg er ook steeds meer moeite mee. Ik heb er in ieder geval geen zin in om met het door mij betaalde belastinggeld bepaalde door en door corrupte mensen een luxe leventje te bezorgen en om ethisch totaal geërodeerde schurken uit het bedrijfsleven nog meer macht en bezit te bezorgen dan zij al hebben.

Het zou mij niets verbazen als bij de eerstvolgende Kamerverkiezingen een overgrote meerderheid van het Nederlandse electoraat rechts of zelfs extreem rechts gaat stemmen. Nederland is in rap tempo bezig om heel vervelende, nihilistische fascistoïde trekjes te krijgen. In ieder geval heb ik de koffers al klaar staan als het me hier in dit tweeslachtige en diep tragische land te gek gaat worden. Ik snap niet hoe mensen binnen het kader van zoveel materiële welvaart zoveel mentale decadentie kunnen ontwikkelen. Eigenlijk is het hartstikke zielig!

NB. En kijk, wat schrijft die dekselse Joris Luyendijk, onze eigen “Kuifje in Bankiersland”? :

”  ‘Ik wil niet weten in wat voor universum u leeft’, beet kamerlid Jesse klaver president-commissaris van Slingelandt toe. Maar dat universum is helemaal niet zo uitzonderlijk. Integendeel, de amorele mentaliteit waar iedereen nu zo boos over is, heeft zeer breed ingang gevonden in de samenleving. Bankiers zijn in dat opzicht de zichtbaarste manifestatie van een veel bredere maatschappelijke trend. Het zou goed kunnen dat een deel van de woede onder de mensen in de zorg en het onderwijs over hun eigen management nu een uitweg vindt in woede op de “bankiers”. ”

Ook schrijft hij een alinea daarvoor:

“Ook de publieke omroep kent een sterke parallel met de banken.:  omroepdirecteuren die zichzelf enorme salarissen toekennen, presentatoren die enorme ‘beloningen’ bedingen door te dreigen met een overstap naar de commerciëlen. Intussen worden programma’s niet primair beoordeeld op inhoudelijke kwaliteitscriteria maar op kijkcijfers. Amoreel. ”

Aldus schreef onze banken-Kuifje in de NRC van 12 april 2015. Het ganse land is in de greep komen te verkeren van de Mammon. Het geld, de geldelijke beloning, als statusmeter, als ogenuitsteker, als gouden medaille voor de competitieve, pseudo-sportieve, ambitieuze, omhoog strevende en megalomane bekende Nederlander. En maar verontwaardigd doen, terwijl ze zelf eigenlijk geen haar beter zijn dan de mensen die ze zo demoniseren. En dat geldt net zo goed voor het overgrote deel van de Nederlandse bevolking. We zijn de laatste dertig jaar een vervelend volk van behoudzuchtige, angstige, hebzuchtige en xenofobe mensen geworden. En dat is in mijn ogen toch een partij onsympathiek, daar zijn eigenlijk geen woorden voor. Wat een miezerige schijnheiligheid!!

Wilt u het tij op tijd keren dan moet u in ieder geval niet op die akelige VVD stemmen. Dat is het minste wat u kunt doen.

NB2. Sodeju, houdt het dan nooit op? Nu schrijft een zekere meneer Theo de Klerk, die vòòr zijn pensionering kennelijk in bedoelde ICT-sector doende was, in de Volkskrant van vandaag (15-4-2015) dat het natuurlijk helemaal niet de schuld van die ICT-bedrijven is, maar van de stomme onnozele overheid die altijd maar weer voor een dubbeltje op de eerste rij wil zitten en dan ook ook nog eens steeds weer wisselende eisen op de tafel legt met betrekking tot het programma-aanbod. Ja, zegt Theo, die ICT bedrijven zullen heus wel eens sporadisch misbruik hebben gemaakt van de situatie, maar de hoofdschuldige is natuurlijk die suffe overheid zelf die de ICT bedrijven als het ware gedwongen heeft om te frauderen. En zo verzinnen we allemaal onze eigen waarheid. Het hangt helemaal af van de hoedanigheid van je genetische blauwdruk, van je opvoeding en genoten opleiding, maar ook en vooral van de invloeden van je directe leefomgeving hoe je tegen dit prachtige leven aankijkt. Want wie met pek omgaat wordt er door besmeurd. Dat geldt voor iedereen. Ik blijf bij mijn mening dat de overheid, vooral bij steeds verder om zich heen grijpende privatisering, meer en meer benadeeld zal worden door die amorele, asociale slimme en snelle jongens van het vrije bedrijf. Belasting betalen is voor de dommen, winstoptimalisatie is voor de slimmen.

De Paaseieren des Doods.

De Paaseieren des Doods

Achter in de tuin, die grenst aan onafzienbaar grasland, vanaf boven vaag begrensd door een felblauwe hemelkoepel staat een nerveuze haas met een mandje op zijn rug. In het mandje liggen door hem geschilderde eieren. De zwarte eieren, de eieren des doods, zijn het moeilijkst. Is dit wel het huis van de zakenman, is dit wel het huis van de bedrijvendokter? De tuin is rommelig en vertoont sporen van achterstallig onderhoud. Er is willekeurig struikgewas en een verwaarloosde moestuin waar nog overblijfselen van winterpenen zijn te vinden. Winterpenen, daar heeft de haas een fijne neus voor. Door het glas van de schuifpui ziet hij de zakenman heen en weer lopen met een telefoon aan zijn oor. “Verkopen”, hoort de haas hem zelfs door het dikke glas heen brullen. Eigeel van een te haastig gegeten paasei bevlekt de kleding van de tycoon “Verkopen”, brult hij nog eens.

De haas ziet een oneffenheid aan de rand van de verwaarloosde moestuin. Er ligt wat droog gras bij. Hij pakt het zwarte ei des doods uit zijn mand en legt het in de uitsparing in de grond. Hij bedekt het met het droge gras. Het heeft al bijna een maand niet geregend. De man hoeft het ei niet te vinden. Dat is niet nodig.

Achter het glas raakt de bedrijvendokter steeds opgewondener. Hij gesticuleert, hij vloekt en hij heft zijn ene hand ten hemel. Dan loopt hij doelgericht naar een lelijk bureau en haalt een revolver uit de rechter bovenla. In een beweging steekt hij de loop in zijn mond en drukt af. Zijn hoofd ontploft. Bloed, hersenresten en versplinterd bot worden tegen het glas gekwakt in een patroon dat op een echt paasei niet zou misstaan. De paashaas huilt. Soms is dit werk niet leuk. En voort snelt hij weer, op weg naar België waar hij het volgende ei des doods langs het Albertkanaal moet verbergen.

NB.