Zwarte piet is gewoon de slimme slaaf van Sniklaas.

Ja, die verwerking van ons slavenhalersverleden gaat nog steeds niet altijd even makkelijk. De meeste reacties naar aanleiding van de zwarte piet-hype ademen een heftige ontkenning en hebben een hoog “wij bepalen helemaal zelf wat racisme is en wat niet”. Dat de meerderheid van de Nederlandse bevolking, met als excuus  het rabiaat criminele gedrag van een aantal marrokaanse jongeren, het fatsoen inmiddels ver voorbij is en in de publieke ruimte luidkeels getuigt van een evident en onverbloemd racisme, helpt in deze kwestie ook al niet echt. Wat mij wel opvalt is dat de meeste mensen bij deze giga-hype voor de zoveelste keer de grootst mogelijke moeite hebben om hun eigen nationalistische en  vaderlandslievende motieven op kalme en duidelijke manier via de sociale media kenbaar te maken. Velen komen niet verder dan ongenuanceerd schreeuwen, schelden en beledigen en zij torsen daarbij een roze bril op hun neus die zo zwaar is dat je hem met nog geen honderd man meer kunt afzetten. Het Nederlands cultureel erfgoed in de vorm van de Sniklaasfolklore blijkt plotseling de echte kern te zijn van de Nederlandse identiteit. En plots wordt duidelijk, volgens de exegeten van de Sniklaasfolklore, dat zwarte piet niet langer het suffe domme en gewelddadige knechtje van de goedheiligman is, maar eigenlijk de slimme tompoesachtige macht achter de de troon van die oude demente witte bisschop. Niks slavernijverleden, maar gewoon geschaafde lippen en een ernstig beroet gezicht in verband met insluipingen via de schoorsteen. Of Donar en Sleipnir worden erbij gehaald. Die gezellige germaanse godenfolklore!
Ja, hoe hypocriet kun je zijn om de werkelijkheid zo leugenachtig naar jouw eigen wensen te willen modelleren. Ik vermoed dat het grootste deel van de Nederlandse bevolking prachtig bewerkte oogkleppen op heeft en deze hard nodig heeft om per se te kunnen blijven geloven in de onschuld van een “gezellige” folklore en daarmede tevens in de reinheid van de Nederlandse identiteit. Nederlanders racisten? Kom nou!!!

Rutger Bregman schrijft een opzienbarende column in de Volkskrant van 18 october 2013.

Rutger Bregman schreef in de Volkskrant van vandaag over “Een groot misverstand”. Een prettige uitzondering vergeleken met al die gebakken lucht die normaal de krant bevuilt. In een paar woorden ontrafelt hij de krankzinnige mythe van de westerse cultuur. Wij houden ons nog steeds met de bijzaken bezig. Dit gedrag leidt onherroepelijk tot het onbewoonbaar maken van onze planeet voor de menselijke soort. De mens zou minder lijden als hij zijn bakens verzet en op de juiste manier gebruik gaat maken van zijn inmiddels verworven technische mogelijkheden. Materieel zijn we al op een vrij hoog niveau gekomen, maar geestelijk zijn we helaas ver achter gebleven en leven we in sommige opzichten zelfs nog in de 18 de eeuw.
Zoals ik al zei zou het lijden van de mens een stuk verminderen als wij meer zouden willen leven in overeenstemming met de kernwaarden van de “Condition Humaine”. Zeg het verwoestende groepsgedrag aub nou eens vaarwel en blijf veel dichter bij jezelf. Praat de economische elite niet klakkeloos na!!
De mens dient het werken voor zijn levensonderhoud meer en meer te gaan zien als een middel om zijn werkelijke doel, te weten de ontplooiing van zijn creativiteit, het gestalte geven aan zijn fantasie en het zorgen voor elkaar, te bewerkstelligen. Terug naar kleinschaligheid en de daarbij behorende economische activiteit met behulp van de huidige vergevorderde techniek. Het ideaal van de “homo ludens” dient in ere hersteld te worden. Anonimiteit, eenzaamheid en verpaupering kunnen zo verdwijnen en de werkelijke bronnen van de menselijke hoedanigheid worden aangeboord.
Vroeger dacht men dat zoiets, ook wel een utopie genoemd, van bovenaf opgelegd diende te worden. Men kon namelijk niet wachten om zijn droom te verwezenlijken. Nu weten wij wel beter. Denken en handelen veranderen alleen als er sprake is van voorstschrijdend inzicht. Het is dus een kwestie van geduld. Maar het is ook een gok of de mens ooit wel massaal de goede kant op zal bewegen. En de goede kant behelst in mijn optiek niets meer of minder dan de vermindering van het menselijk “lijden”op deze geteisterde aarde. Dit is dus geen utopie maar een persoonlijke wens van iemand die het uiteindelijk best wel goed meent met de mensheid.

Amerika gaat morgen financieel helemaal naar de bliksem. En als het morgen niet is, dan toch in ieder geval zeer binnenkort.

In de Verenigde Staten dreigt zich een financiële ramp van ongekende omvang te voltrekken. Dat land heeft zich zo buitensporig in de schulden gestoken dat er geen structurele oplossing meer in zicht is. En als de ramp zich niet morgen voltrekt, dan zal hij zich toch in ieder geval in de nabije toekomst voltrekken. Het verdwijnen van de Verenigde Staten van het toneel van de financieel allergrootsten zal met veel ellende en een ongekend grote armoedeval gepaard gaan. De hele wereld heeft gegokt op de economische kracht van Amerika. De dollar werd de wereldmunt.
Morgen houdt de Verenigde Staten mogelijk op te betalen. In normale mensentaal betekent dat dat de Verenigde Staten in surseance van betaling zullen komen te verkeren en dat zij binnen enkele weken failliet zullen worden verklaard. Of zoiets.  Dan hebben we te maken met het economisch omvallen van de machtigste staat ter wereld. De dollar is niets meer waard. En alles wat gewaardeerd wordt in termen van dollars is ook helemaal niets meer waard. Duizenden miljarden dollars zullen verdampen als regenwater voor de zon.
De Verenigde Staten worden bestuurd door politici die de slippendragers zijn van de economische elite en/of fundamentele christenen. Gevolg is een bestuur waarbij hebzucht en regelrechte waanzin de toon zetten. De hebzucht zorgt ervoor dat er meer wordt uitgegeven dan men heeft en dat er met grote tegenzin zo min mogelijk belasting wordt betaald. Het kopen op krediet, het aangaan van riskante leningen is een heel normaal verschijnsel in Amerika. Door krankzinnige militaire avonturen loopt de staatsschuld bijna exponentieel op. En dan hebben we het nog niet eens over de vele duizenden miljarden aan belastinggeld die de overheid moest geven aan de systeembanken om ze van de ondergang te redden. Sparen en belasting betalen zijn in de Verenigde Staten vieze en onfatsoenlijke woorden.
Morgen kan het zover zijn. Amerika failliet en daarmede de hele wereld failliet.
Die extreem rechtse volidioten van de Republikeinse Partij vormen slechts de katalysator die nodig is om Amerika in de peilloze afgrond van de economische rampspoed te storten. Ik kan niet wachten. Kunnen we op de puinhopen tenminste iets beters bouwen dan de ellendige bouwval die er eerst stond.

Rusland is niet onze vriend. Rusland is niemands vriend.

De Russische bevolking heeft eigenlijk nooit een echte democratie gekend. Of het was een autocratische Tsaar of het was een eigenaardig soort communisime met een duidelijk kapitalistisch randje. Maar het Russische volk was altijd het kind van de rekening. Daardoor hebben ze nooit de gelegenheid gehad om zich de werkelijke democratische normen en waarden eigen te maken, zoals bijvoorbeeld het respecteren van de normen en waarden van minderheden. In Rusland geldt nog steeds het recht van de sterkste. Het land lijkt daardoor erg vatbaar voor allerlei dictatoriale regimes. Nu is het dan Poetin, de oud-KGB’er met zijn apparatsjiks en pluimstrijkers.Maar in de toekomst zou het zo maar een fascistisch bewind kunnen zijn met een volidioot als Zjirinovski aan het hoofd. Ik denk dat Nederland, maar vooral Europa krachtig moet reageren.
En zoals iedereen weet zijn geld, macht en het pathologisch streven naar steeds hoger sociaal aanzien, ook wel met een verkeerd woord als “respect” aangeduid, een voortkankerende kwaal waar de hele wereld aan lijdt. Helaas zijn wij hierdoor niet in staat om op een waardige en ethische wijze te reageren op het onrecht in de wereld en zullen wij altijd proberen om ons perverse voordeel te bewerkstelligen en te consolideren. Zo ook nu weer. Er zal nog wel heel veel water naar de zee moeten stromen voordat wij in staat zullen zijn om werkelijk rechtvaardig te denken en te handelen, zo dit al ooit het geval zou kunnen zijn. En zoals altijd gaat het weer om meningsverschillen bij de invulling en het definiëren van goed en kwaad. Het eeuwige menselijke tekort.

Een verhaal over vluchten, dwalen en vinden.

Het leven. Bij vlagen mooi en ontroerend maar door de bank genomen toch best eentonig en saai. Mijn gemoedstoestand wisselt met de seizoenen en kan zich niet ontworstelen aan het dictaat dezer externe factoren. Ik blijf de sombere speelbal van anderen en mijn verzet wordt veelal in de kiem gesmoord door verstandige opmerkingen en gruwelijke voorbeelden. Zo ben ik wel gedwongen om een comfortabel plekje te zoeken tussen het amalgaam van opvattingen, meningen en opinies van pratende hoofden. Het meeste laat ik gelaten over me heen komen, maar soms raak ik geprikkeld en haal ik ferm uit naar de stugge en onverzettelijke bewakers van mijn gevangenis. En als de grauwsluier van alledag heel even open breekt en in een fractie van een seconde de mogelijkheden aan mij worden onthuld die dan uitnodigend en maagdelijk voor mij liggen, klinkt gelijktijdig van verre de bazuin van overmoed die mij indringend opwekt tot het onmiddellijk nemen van drastische maatregelen. Ik neem me voor om het anders te gaan doen. Vluchten is één optie. Van binnenuit naar het licht toe werken is een andere. Ik besluit te doen of mijn neus bloedt en toch te handelen. Een effectieve manier om uit de wind te blijven en tegelijk de bakens te verzetten. Ik scheep me in voor een avontuurlijke reis langs landen van weemoed en verlangen. De eerste haven is de seksuele liefde. Al vanuit de verte zie ik dat alle gebouwen langs de haven in brand staan. Op de kade liggen de lijken van egoïsme en eigenbelang. En de lucht trilt van wreedheid en angst. Wend de steven, roep ik. Maar ik kan niet voorkomen dat een vlucht van bange voorgevoelens zich in mijn onderbuik nestelt. Met trillende handen gooi ik het roer om en wend het steven. De vogels der rampspoed rusten in het want. De horizon achter ons brandt. Voor ons ligt het onbekende land der dromen. Het land van verwachtingen, hoop en harmonie.
Mijn tocht verloopt zonder al te veel commotie. Ten derde dage wordt ik een flauwe streep boven de voor mij liggende horizon gewaar. Lichtgroen. Naderbij gekomen zie ik een uitgestrekt woud. Daar boven tekenen zich vaag hoge met sneeuw bedekte bergen af tegen een dreigende lucht van grijs. Vermoeid sluit ik even de ogen. Als ik even later mijn ogen weer open zie ik dat we dichter bij de kust zijn gekomen. Op het brede strand wervelen nimfen en faunen in een bedwelmende dans rond een hoog oplaaiend vuur van passie en lust. Ik neem deel aan de dans en voel mij steeds lichter worden. De lucht lijkt te trillen. De omtrekken van de mythische wezens vervagen en maken plaats voor de donkere silhouetten van de bloeddorstige en moordlustige hellehonden uit mijn nachtmerries. Ik vlucht naar de veilige krochten van mijn obscure vaartuig. Ik nagel mij vast aan de grote mast en laat de orgie der verlorenen over mij heen komen. Het schip steunt en kraakt. De drek der krijsende wanhoop besmeurt het schoon gepoetste dek. Slechts met de moed der wanhoop kan ik mij ontworstelen een de verlokkingen der vleselijke lusten. Ik bemerk een algehele verzwakking van mijn weerstandsvermogen. En net als ik op het punt sta mij over te geven aan die gruwelijke en hedonistische braspartij, lost het helse panopticum op en bevind ik mij weer op volle zee. Ik moet nu alle hoop laten varen. Mijn verwachtingen zijn door het helse spel der infernale krachten volledig om zeep gebracht. Ik zocht harmonie en vond slechts chaos.
Stuurloos dobbert mijn schip op de uitgestrekte oceaan van mogelijkheden en werkelijkheid. Na een tijdloze periode ontwaar ik een klein eiland. Eigenlijk een eiland van niks. Een eiland met een paar kale rotsen, wat schril schreeuwende zeevogels en een verweerd huisje weggedoken in de veilige berging van een duinpan. Er voor zit een vrouwmens. Niet perfect maar wel mooi. Zij wenkt mij om met haar te komen leven. Om haar eenzaamheid te beëindigen. Ik rol mij op in haar veilige schoot en huil bittere tranen van schuld en van berouw. De werkelijkheid stolt in een leven van eenvoud en ascese. De eeuwigheid neemt een aanvang en omarmt mij als een verloren gewaande zoon. Het zoeken is beloont.

Levensstress.

Kijk, de zaak is, denk ik, zo gelegen dat mensen kennelijk graag bij elkaar kruipen omdat ze menen dat ze daardoor mentaal en fysiek beter in staat zijn strategieën te ontwikkelen die hen in staat moeten stellen hun existentiële angst voor de dood te neutraliseren. Aldus ontstaan monsterlijk grote stadsgebieden (metropolen) die aan de begrippen eenzaamheid, misdaad, armoede en decadentie een totaal andere dimensie geven. Met zijn allen op een kluitje leven, steeds banger worden en steeds vaker op basis van die angst denken en handelen.
Zulke immense stadsgebieden zijn volgens mij niet de juiste oplossing om de ondraaglijke lichtheid van het bestaan tegen te gaan. Ik denk dat een mens betrokkenheid, erkenning en bevestiging van zijn unieke persoonlijkheid nodig heeft. Een soort gegeneraliseerde genegenheid eigenlijk. Een individu bevestigende omgeving. Of zoiets. Het is daarom van wezenlijk belang dat je de mensen die deel uit maken van jouw dagelijkse leefwereld ook echt kent. Onderzoek heeft ooit uitgewezen dat een mens in staat moet worden geacht om de globale levensgeschiedenissen van maximaal tweehonderd mensen redelijk goed te kennen. Hij kan die maximaal tweehonderd mensen een duidelijke plaats geven in zijn leefwereld, in zijn dagelijkse leven. Worden het er meer dan tweehonderd, dan begint het risico van de anonimiteit. Mensen worden dan niet langer herkend en gekend. Mensen die vervolgens op grond van die totale vervreemding, van die kille onbekendheid bijna automatisch een bedreiging gaan betekenen. Die miljoenen op elkaar gepakte mensen worden dan voorwerpen. Voorwerpen waar je soms plezier van kunt hebben, maar die nog veel vaker als een last en een gevaar worden gezien. In zo’n dichtbevolkte situatie wordt jouw uiterst persoonlijke territorium (dat is de kleine, per individu varierende, uiterst persoonlijke eigen ruimte die jouw fysieke persoon steeds omringt) per definitie dagelijks geschonden door onbekenden waardoor alle alarmbellen van je reptielenbrein gaan rinkelen. De oeroude reflex is vluchten of vechten. Beide zijn niet mogelijk. Een oplossing wordt gevonden in algemeen aanvaarde regels en tradities inzake omgang met onbekenden in de publieke ruimte. Maar de oeroude reflex blijft. Er ontstaat een spanningsveld dat stress genereert. Pure levensstress. Stress die je nooit zult kunnen compenseren anders dan door een lichamelijke of psychische vertaling. Door de stress ontwikkel je psychische of somatische aandoeningen die op hun beurt ook weer stress genereren. En zie, de cirkel is gesloten.
Er moet iets gebeuren. We moeten weg van een levenswijze die oorlogen, revoluties, enge ziekten en suïcidaal gedrag veroorzaakt. Het moet weer rustig worden op de wereld. Het moet weer rustig worden in onze kop.
Dus kleinschaligheid in combinatie met mondiale sociale netwerken. Het oude vertrouwde combineren met het fonkelnieuwe! Kleine zelfvoorzienende gemeenschappen van maximaal twee honderd mensen die door middel van internet of iets wat daar op gaat lijken, met de rest van de wereld in verbinding staan. Geen steden meer. Geen anonimiteit meer.
Belangrijkste voorwaarde is dat de mens tot het inzicht geraakt dat dit de enige juiste oplossing is van vele problemen. En daar wringt hem nou net de schoen. De mens lijkt niet “gemaakt” om in kleine zelfvoorzienende gemeenschappen te leven. De uitkomst van de evolutie van de homo sapiens tot nu toe is een wankel evenwicht met zijn natuurlijke omgeving, dat zich de laatste vijfduizend jaar van zijn bestaan in toenemende mate manifesteert in steeds grotere en complexere woon- en werkgemeenschappen. De gemiddelde mens wordt bezocht en geteisterd door de “donkere” kant (de existentiële angst voor de dood) van zijn persoonlijkheid. Deze donkere kant heeft kennelijk anonimiteit nodig. Deze donkere kant kan niet zonder de verlokkingen van de massale consumptiemaatschappij. De gemiddelde mens zit nou eenmaal evolutionair, via zijn reptielenbrein, stevig vastgenageld aan zijn niet te stuiten drift om zijn existentiële angst voor de dood te neutraliseren . Een kleinschalige gemeenschap, een sobere levenswijze, veel aandacht voor de ontwikkeling van de geest, het ontplooien van creativiteit, het zijn allemaal zaken die in het huidige tijdsgewricht uitermate vreemd aandoen. Ze sporen niet echt met de hoofdlijnen van onze genetische blauwdruk die zich onontkoombaar in het verloop van de tijd materialiseren.
Blijft ook nog de uiterst belangrijke vraag wat in deze goed en slecht is. Wat is een goede samenleving? Wat is een slechte samenleving? De sussende invloed van het globale postmoderne cultuurrelativisme op de moderne mens dient niet onderschat te worden. Als je iets wilt dan is het altijd wel zo’n beetje okay. Verboden is alleen wat de wet verbiedt. Er is in feite geen absolute ethiek. Geen duidelijkheid omtrent goed en kwaad. Alleen een puur persoonlijke invulling. Er zijn wel mensen die een ethiek verzinnen door een religie te bedenken met alle toeters en bellen die erbij horen. Religies sluiten, net als kapitalisme, bijna naadloos aan bij de donkere kant van de mens. Bij zijn genetisch bepaalde drang tot macht, bezit, geweld. Maar we weten allen waar deze irrationele, door ons zelf bedachte religies toe kunnen leiden!!
Het zou dus een goede zaak zijn om een ethiek te ontdekken die voortvloeit uit de resultaten van wetenschappelijk onderzoek. Een ethiek die als het ware ontspruit aan de ijzersterke causaliteit van de evolutie. Een ethiek die naar boven moet worden gehaald door de wetenschap. U begrijpt het al. Al zou het mogelijk zijn om dit kunststukje te volvoeren dan nog is het niet mogelijk om de resultaten van een dergelijk wetenschappelijke onderzoek op de gemiddelde mens over te brengen. De gemiddelde mens is eigenlijk tot niet veel anders in staat dan het willoos gevolg geven aan de dwingende lokroep van zijn genetisch ingebouwde drift tot overcompensatie van zijn existentiële angst voor de dood en die zich materialiseert in een destructieve consumptieverslaving en een schier ongebreidelde seksualisering . Een perverse dynamiek die cultureel ook nog eens wordt doorgegeven via de opvoeding/opleiding en de invloed van de directe leefomgeving.
En helaas zijn er nog steeds veel te weinig mensen die op basis van hun ratio die lokroep kunnen en willen weerstaan door te streven naar een evenwichtiger, meer duurzame en bovenal vreedzamere samenleving.
Ik hoop dat de wereld het gaat redden zonder al te veel “lijden”, maar volgens mij ziet het er, gegeven de huidige menselijke hoedanigheid, behoorlijk somber uit.