Wat een stelletje grijpgrage pluchplakkende egoisten!!!

Spechtenflat.

Het overleg in het Catshuis maakte zogenaamd een moeilijke fase door. Het moet desondanks en naar inmiddels ook overduidelijk is gebleken toch wel erg vreemd lopen als deze drie uiterst rechtse overlegpartijen niet tot een akkoord kunnen komen. Een conservatief liberale partij, een conservatief confessionele partij en dan ook nog eens een partij met apert fascistoïde kenmerken die alle drie op hun eigen onsympathieke wijze uitmunten in de verheerlijking van geld, bezit, macht en economische kracht. Leiders die geen leiders zijn. Wijsheid die is verwaterd tot boerenslimheid en debattrucjes. En algemeen belang dat is vervangen door individueel belang.
Hoe sneller dit zooitje ongeregeld verdwijnt hoe beter. Laten ze elkaar in de top van het corrupte vrije bedrijf maar vliegen af gaan vangen. Daar horen deze door macht geperverteerde sujetten thuis.
Wie had ooit kunnen denken dat ons voorheen zo gerespecteerde landje ooit nog eens overgeleverd zou zijn aan een groepje graaiende, plucheplakkende egoïsten.
Mag ik een nieuwe bezem alstublieft?

De Grote Gedoger wankelt!!

Hero weet dat het niet lang meer zal duren met dit kabinet. Hij denkt: “Het is nu of nooit”. Frans spreekt wijze woorden voor de TV-camera. En wij wachten tot we eindelijk worden verlost van deze regering die meer kapot maakt dan ons lief is.
Economische somberheid is besmettelijk. Zeker in dit zwaar op de hand zijnde en dichtbevolkte land. Misschien dat een nieuwe regering onze knip wel open krijgt.
In ieder geval is de Grote Gedoger een stukje kleiner geworden. Wij zijn op de goede weg!

Nederland gaat met deze regering moreel langzaam naar de donder!

Foto: Praalgraf waarin de laatste tijd steeds meer wordt omgedraaid.

 

Hoor die economische overwinnaars toch eens blaten en trompetteren! Met hun schaterlachende roeptoeters van vlees in hun smalende, arrogante en wantrouwende smoelen overschreeuwen zij onaangedaan alle pleidooien voor mededogen en wijsheid. De veilige burchten van liefde en erbarmen worden door hen belegerd en zij maken zich op om de muren van het vertrouwde en het goede met hun botte volkse stormrammen te slechten. Het intellectualisme is ten grave gedragen en deskundigheid wordt in het openbaar afgezworen. Het gaat hen om meningen. Het gaat hen om, in onzinnige economische theorieën verpakte en volledig op hebzuchtig eigenbelang gestoelde, opinies, die zo angstaanjagend ver van de objectieve waarheid zijn verwijderd dat de daardoor gecreëerde afstand naar humaan en rationeel bestuur zich zelfs niet meer met behulp van solide logica en inzicht verschaffende argumenten laat overbruggen. Onder druk van een toenemende destructieve consumptieverslaving en een steeds groter gebrek aan zelfbeheersing verdwijnt een vreedzame, rechtvaardige, op vertrouwen en duurzaamheid gebaseerde toekomst onherroepelijk achter de horizon. De donkere wolken van hebzucht, macht en statusjagerij verduisteren meer en meer de harten van de economische elite en van hun hoger opgeleide vazallen. De wrede, egoïstische en kortzichtige zakelijkheid die, ten detrimente van de zwakkere medemens, vorm geeft aan de schier ziekelijke drang naar winstoptimalisatie en aan de volstrekt eenzijdige belangenbehartiging van de top van het vrije bedrijf, creëert een hardvochtige, onbarmhartige en totaal gefragmentariseerde samenleving van elkaar wantrouwende, super materialistische en naar binnen gerichte individuen.

De mensen die tegen deze verruwing en verharding in het geweer zouden moeten komen durven dat niet meer. Zij hebben zich vrijwillig laten ontwapenen door een achterhaalde politieke correctheid en door hun eeuwige angst om voor brommerige linkse mopperaars te worden aangezien. De hersenspoelende werking van perfide marketingmechanismen heeft ook deze mensen afhankelijk en weerloos gemaakt. De angst regeert! Wiens brood men vreet, wiens woord men spreekt!! In plaats van de rijen te sluiten valt men elkaar aan en bezwijkt “links” steeds vaker onder de druk van de materialistische verlokkingen der economische elite. Idealisme is fout! Solidariteit is fout!
Bijna niemand durft zijn pen meer in gif te dopen teneinde een aanklacht te schrijven tegen de vernedering van wurgende en ongelukkig makende economische afhankelijkheid en de daaraan gekoppelde beschamende beknotting van echte persoonlijke vrijheid, van echte democratie.

Dit alles laat zich vertalen in het feit dat de huidige regering met zijn leugenachtige en laffe houding Nederland steeds verder degradeert tot een potentieel fascistoïde tweederangs natie. Samen met het ondemocratische Hongarije is Nederland de risee van Europa geworden.
Ik ga me steeds meer schamen dat ik een Nederlander ben.
Deze regering moet zo snel mogelijk weggestuurd worden voor het te laat is.

Het einde in Grenoble.

Over de bergen rolt een grommend bulderen. De wolken drijven te snel naar de andere kant van het dal. Hele rijen bomen beginnen te trillen en vallen om. In de verte zie ik de hele Auvergne omhoog komen. Alles speelt zich af als in een droom. De kantelende landmassa’s tekenen zich tot vele tientallen kilometers hoog af tegen een steeds veranderende horizon. De stem van het beest schuurt en grauwt. Het einde van de aarde wordt ingeluid. Vluchten kan niet meer. Het spel is gespeeld. Het goede wordt opgenomen. Het kwade blijft achter op de veranderde aarde. Van de zeven miljard leven er nog maar een paar.

Zo zal het gaan. Ik heb er al meer dan honderd maal over gedroomd. Het moet iets betekenen. Wanneer het precies gaat gebeuren weet ik niet, maar lang zal het niet meer duren. Het is nu onbeheersbaar geworden. Het beest is losgelaten.

Op onze vakantie in Frankrijk zitten we, voor de verandering nu eens een keer wel op een mooie en comfortabele camping. Een zgn “Camping Municipal”. Hij ligt midden in de stad. In een park. Het park wordt omzoomd door statige gebouwen. Het doet een beetje aan Zwitserland denken. Morgen breken we op en rijden we via de Alpen naar Italië. De kinderen zijn lief. We gaan vanavond eten in een van de restaurantjes die aan het grote park grenzen. Ik zit onder de luifel en lees een gazet. Mijn vrouw is met de kinderen even naar de speeltuin van de camping. Alles ademt rust.
Ik lees over vreemde natuurverschijnselen die zich voordoen over de hele wereld. Dieren die opduiken waar ze niet thuis horen. Gebieden waar het veel kouder is dan normaal, maar ook streken die getroffen worden door een ongebruikelijke verzengende hitte met de daaraan verbonden droogte. In Nederland, in de waddenzee, heeft men witte haaien zien zwemmen. En in Londen is een vlucht prachtige roze flamingo’s neergestreken. Men heeft er geen verklaring voor.
Ik leg de krant terzijde en sta op. Ik ga even de benen strekken en loop richting het centrum van Grenoble. Het is midden op de dag maar de lucht is donkergrijs doorschoten met witte vegen van wolken die zich lager bevinden en chaotisch voortgejaagd worden in oostelijke richting. Een eerste regendruppel valt op mijn rechterhand.
Ik neem mijn bril van mijn hoofd om de glazen op te poetsen. Ik kan er niet scherp meer door zien. Met mijn zakdoek wil ik mijn bril schoon maken maar ik zie opeens dat de brillenglazen helemaal niet vies of beslagen zijn. Wat is dat nou? Ik kijk op en bemerk dat ook zonder bril zich een steeds dikkere mist vormt die geleidelijk de contouren van al wat rondom mij is uitwist terwijl alles wat zich verderop bevindt langzaam in een witte rookachtige mist verdwijnt. Dit ondanks de harde wind die krachtig uit het westen blaast en mijn T-shirt doet opbollen. De verbazing over dit fenomeen doet mij onmiddellijk stilstaan. Van verre hoor ik een vreemd klagend geluid op mij af komen. De mist wordt steeds dikker. Het lijkt wel of mijn werkelijkheid verdwijnt. Sta ik nog wel in het centrum van Grenoble? De huizen aan mijn linkerzijde zijn inmiddels helemaal verdwenen. De drukke straat is ook weg. Ik bevind me in een volstrekt ondoorzichtige wereld. Ik kan het niet anders omschrijven. Een ondoorzichtige wereld. Mijn voeten rusten nergens meer op. Ik zweef als het ware in een volstrekt ondoorzichtige witwollen wolkenwereld. Het klagende geluid wordt luider. Ik kan tonen onderscheiden. Het is muziek en de klanken rangschikken zich naar de melodielijn van psalm 42. Traag en gedragen gezongen door de helderste stemmen die men zich kan voorstellen. De witte wereld licht steeds verder op.

En van het ene op het andere moment is de witte wereld verdwenen en sta ik in een reusachtig gebouw. Een gebouw van onmogelijke en niet menselijke afmetingen. De muren strekken zich over vele tientallen kilometers uit naar de horizon en het dak is zo hoog dat het een visuele inspanning vergt om de contouren ervan te onderscheiden.
In de muren bevinden zich lange spits toelopende vensters. Ze zijn nog groter dan het Vrijheidsbeeld. Er zit gekleurd glas in waardoor het licht in de kolossale ruimte een licht bruingele kleur heeft. Ik sta op een weg. De straatstenen lijken van goud te zijn. Reusachtige sierlijke gebouwen, prachtige parken en flonkerende fonteinen lijken zich als het ware op te stapelen onder het dak van die immense ruimte. Deze stad strekt zich uit zover het oog reikt. Ik moet moeite doen om niet in een shock te geraken. Om mij heen bewegen half transparante vormen hoog boven het gouden plaveisel. Wij wachten al zo lang, hoor ik zeggen. U moet weten dat de teerling is geworpen. De aarde is uitgewist. Gewogen en te licht bevonden. Zij had geen nut meer voor ons. Wij hebben één exemplaar nodig voor verder onderzoek en dat bent u. Bereid u voor op wonderen en openbaringen. Het onkenbare zal aan u onthuld worden. U zult een God zijn en aan u zal een universum worden toegewezen. Wij zullen toekijken en weer ingrijpen mocht dat nodig blijken.

DEMOCRATIE IN GEVAAR?

Over de democratie moet diep en kritisch nagedacht worden. Democratie is een staatsvorm waarvan wel gezegd wordt dat het de minst slechte van alle staatsvormen zou zijn. Maar ik begin toch zo langzamerhand mijn bedenkingen te krijgen! Het is namelijk ook de staatsvorm die, zoals de praktijk keer op keer weer uitwijst, ondanks alle mensen van goede wil, van binnenuit kan gaan rotten. Als een meerderheid de democratie echt wil afschaffen dan zal dat ook gebeuren. Ik vind dat best beangstigend. Als een meerderheid een dictator met een bruine ziel in het zadel wil helpen dan zal dat vroeg of laat gebeuren. Juist omdat een democratie uiterst bevorderlijk, mogelijk zelfs een voorwaarde, is voor het grenzeloos groeien en bloeien van een vrije markt met de daaraan gekoppelde uitzinnige welvaart, lijkt mij het gevaar van volstrekte politieke onverschilligheid niet helemaal ondenkbaar. Ik acht het daarom niet geheel uitgesloten dat de gemiddelde, materieel tot op het bod verwende, ingezetenen van welvarende westerse democratieën in de nabije toekomst door hun consumptieverslaving zo sterk gedepolitiseerd raken, dat het hun gevoeglijk steeds meer een worst zal zijn of zij nu wel of niet in een democratie leven. Het enige dat voor hen telt is dat zij zij in vrede en veiligheid excessief kunnen consumeren. En dat kan ook zonder democratie.
Nog gevaarlijker wordt het als een verslaafde ernstig wordt belemmerd bij het praktiseren van zijn verslaving. En die kant lijken we nu wel op te gaan. De doemscenario’s laten zich raden.
Het zal allemaal wel meevallen, maar toch, in het verleden zijn wel gekkere dingen gebeurd.

Delft.

Wij waren in Delft. Op 6 maart 2012. Wij bewonderden de binnenstad en bezochten het Prinsenhof, de Nieuwe Kerk en de Oude Kerk. En we zagen dat het goed was. Er hing een sfeer van eeuwen her. Ik hoorde de stemmen van dode mensen. En zag de vluchtigheid van het leven in steen gebeiteld. Op de een of andere manier. Het was spannend, maar ook rustgevend. Het spoor bracht ons en het spoor nam ons weer weg.
Ook zag ik het grote mechanische omwoelen der aardkorst voor het belegerde spoorstation. IJzeren monsters die de grond klauwen en slurven die beton braakten.
Studenten reden op fietsen en stonden een heel eind van ons af. Zij waren bezig met voortplanting. Zij moesten leven terwijl wij konden nadenken. Zonde van de tijd? Waarom deden wij niet mee? Niet meer mee?
Wij zagen gaten van kogels die de geschiedenis richting gaven. Zij lag er ook even. Maar je kon goed zien dat het niet echt was. Nee, zij bleef gewoon leven. Gelukkig wel.
Het is allemaal gebeurd. Verleden tijd.
Nu ben ik weer hier. In mijn eigen huis in het grote bos. Genoeg tijd om nog meer na te denken. En daarna ga ik wat nuttigs doen. Timmeren. Klagen. Liegen. De beest uithangen. Net alsof ik een echt mens ben.

In een kerk sta ik onder het hoge dak. Mijn stem fladdert weg. Mijn ogen zien een vleug eeuwigheid. Zonder doel kan ik lopen en steeds weer worden gevangen door dingen van heiligheid. Verzonnen heiligheid. Het lijkt net echt. Een dik boek. Kaarsen. Een versierde kaars. Tot de helft gebrand. En de crypte. De dode mensen uit de geschiedenisboeken. De dode mensen van Koninginnedag. Ze hebben nu nummers. De namen zijn verdwenen. Mijn herinnering toont pracht en praal. Op deze plek. Toont verdriet en berusting. Op deze plek. De vele kleuren in de muren verbergen gebeurtenissen. Zij vormen de beelden van buiten om tot een geruststellende verzoening met verdriet en boosheid. Dichter bij troost. Het is niet erg. Het valt mee. Buiten de muren, achter de kleuren, is het erger. Harder. Wreder. Zonder liefde. De muren beschermen tegen de storm des levens. Zo lijkt het wel. Alles is rust. De Poort staat hier altijd open. Wil ik hopen.