Foto’s van de Loenermark.

Zo maar een beetje wandelen over de Loenermark. Niks speciaals. Zwerven en nadenken. Het kan beter, maar ik ben al tevreden met hoe het nu is. Rustig, sober en hoopvol.

De voorspelbare, tot op het bot verwende en saaie mens die zichzelf voortdurend kritiekloos wijs maakt dat hij bijzonder uniek en origineel is.

Fantasie in beton.

Als je zelf dik bent vind je “dik-zijn” niet zo erg. Als je zelf mager bent geef je de voorkeur aan slanke mensen, vind je “mager-zijn” vaak een absolute “must” en staan dikke mensen je tegen. Als je zelf intelligent bent (een hoog IQ hebt) dan vind je intelligentie erg belangrijk en kun je jezelf enorm ergeren aan die verschrikkelijke domme mensen die maar niets willen en kunnen begrijpen. Als je zelf dom bent (een laag IQ hebt) vind je dom zijn prima en verheerlijk je die domheid door het als nuchter boerenverstand te betitelen. Als je rijk bent hou je van geld, macht en status en zul je alles doen om die zaken te behouden en stem je daarom op de VVD. Als je arm bent zeg je dat geld niet gelukkig maakt, dat de wereld oneerlijk en onrechtvaardig is en stem je links. Als je bang bent voor vreemdelingen heb je een hekel aan vreemdelingen. Als je vreemdelingen cultureel interessant vind dan ga je met vreemdelingen om en probeert ze te begrijpen.

O ja, ik wil ook nog even iets zeggen over “geluk” als statussymbool.

De moderne verwende en decadente westerse mens draait zichzelf maar al te graag een rad voor de ogen door steeds weer met grote nadruk te beklemtonen dat hij zo ontzettend gelukkig is. Geluk als statussymbool!! Daarbij beseft die moderne verwende en decadente mens totaal niet hoe kleinburgerlijk, vervelend en onsympathiek het in de ogen van zijn meer realistische en kritische medeburger is om hen steeds maar weer van de daken te horen schreeuwen hoe vreselijk gelukkig hij/zij is. Geluk is een trendy artikel en voor alle verwende en decadente mensen een onmisbare voorwaarde om er bij te horen. Maar voor wijze, verstandige en werkelijk volwassen mensen blijft die jacht op het eeuwige geluk een uiterst irritant en infantiel fenomeen. Geluk is volgens deze gebenedijde mensen een kostbaar juweel dat zich schuil houdt tussen de wildgroei van sleur, eenzaamheid, vervreemding, verdriet en agressiviteit. Geluk koester je als een echte goede vriend die je maar een paar keer per jaar tegenkomt. En…….echt diep doorvoeld geluk is zeker niet het banale, vulgaire en aan mentale inflatie onderhevige “geluk” dat de marketeers van het bedrijfsleven bij het maken van hun commercials voor ogen hebben.

Misschien lijkt het bovenstaande wat gechargeerd, zwart-wit en arrogant weergegeven en zullen sommige mensen, die dit mechanisme bij zichzelf onderkennen, zich mogelijk ontmaskerd voelen en derhalve de behoefte voelen om agressief te reageren, maar dit alles ten spijt blijft het mijns inziens een waarheid als een koe.

De gemiddelde “bevooroordeelde” mens hanteert zijn eigen eigenschappen en hebbelijkheden, welke hij bijeen heeft gesprokkeld middels genetische overerving, zijn opvoeding, zijn opleiding en de aard van zijn leefomstandigheden, als volstrekt onwetenschappelijke maatstaf en ondeugdelijk referentiekader voor de beoordeling en waardering van zijn medemensen. De gemiddelde mens is een willoze slaaf van zijn eigen voorkeuren en aversies. De gemiddelde mens is volkomen voorspelbaar en saai net als de samenleving die hij op basis van die saaiheid en voorspelbaarheid construeert.

Het is dus allemaal niet zo moeilijk. Zoals hier boven beschreven gaat het bijna altijd. Er zijn echter ook uitzonderingen op die regel. Niet veel, maar ze zijn er toch. Ze houden zich meestal verborgen en zijn moeilijk te vinden tussen die horden bevooroordeelde, bange en hele gewone mensen.

Die uitzonderingen moeten we goed in de gaten houden en koesteren. Zij helpen de samenleving namelijk vooruit. Zij zijn in staat om echt “out of the box” te denken en zorgen op termijn voor een betere en gelukkiger wereld.

Beschamende en ergerniswekkende propaganda voor het achterhaalde rechtse gedachtegoed in Buitenhof. Gedicht: De gebakken luchtballon

Vlucht van de gebakken luchtballon.

Wij hebben net naar “Buitenhof”gekeken. Interview met de Grote Communicator! Onze eigen vrolijke Minister-president. Het was een loflied op de beginselen van de neoliberale economie ten gehore gebracht door Mark Rutte in samenzang met de AVRO-man Pieter Jan Hagens. Een beschamende vertoning. Een verhaal over hebzucht, over de belangen van het liefdeloze bedrijfsleven en de ziekelijke zucht naar steeds grotere economische groei. Geen woord over duurzaamheid. Geen woord over de sociale aspecten die samenhangen met een neoliberale markteconomie. Geen woord van compassie met de zwakkeren in deze samenleving! Ronduit een beschamende vertoning. En Pieter Jan Hagens zou zich moeten doodschamen voor zoveel gebrek aan kritisch vermogen. Als je een uur lang over niets anders weet te praten dan over geld, geld en nog eens geld ben je mijns inziens wel heel armzalig bezig!
Gelukkig had Max Pam het laatste woord. Niet zo leuk voor het CDA!

Nu het gedicht!

Gebakken luchtballon.

Soms leg ik stil mijn oor te luisteren
bij deftigheid van rang en stand.
Vaak hoor ik dan het heimlijk fluisteren
over hoeden en de rand.

Ze praten erg voorzichtig,
hun ogen zijn gericht,
op prangende netelkwesties
van landelijk gewicht.

Ze gebaren uiterst heftig,
met uitgestreken gezicht,
ze zwellen en ze zweven
naar hoge hemelsferen
ze zuchten moe en gelaten
onder publiekelijke plicht.

Ze stijgen en ze stijgen,
ze stijgen meer en meer,
het voetvolk blijft beneden
en van heilige hemelhoogte
roept men keer op keer
dat burgers hier niet treden mogen
al prangt het nog zozeer.

Dit is gewijde heilige grond.
bestemd voor de eigen elite.
Houdt nu even uw grote mond,
Eerst willen we zelf genieten.

Wij denken voor u en voor al wat u lief is,
wij schenken u welvaart en vrede.
Het welzijn dat moet u dan zelf maar doen,
daarvoor komen wij niet naar beneden.

In het bos.

In het gelid!

Het laat haar niet los. Die ontmoeting in de sneeuw.

Zij laat de hond uit. Daar valt niet aan te ontkomen. De hond. Een miserabel, oud en aftands beest van onbestemd ras. Zij gaat met de auto naar de hondenuitlaatplek. Het sneeuwt en er ligt al een laag van zo’n dertig centimeter. Genieten is eigenlijk het goede woord er niet voor. Het is één worden met de natuur. Het is lucht diep in je longen zuigen en langzaam in een wolk van witwollige ademstof weer uitblazen. Het is de absolute stilte. De doffe stilte die alles dempt. En de sneeuw die de sporen van de dieren ontvangt om ze als een open boek voor de mens ter lezing voor te leggen.

De stem spreekt luid en duidelijk: “Het is koud aan mijn poten. Het is niet leuk. En er is een mand bij de kachel met warmte en gezelligheid.” De stem komt als een donderslag bij heldere hemel. Een plots inslaande en totaal verpletterende ervaring verpakt in een kitscherige situatie van overdreven kerstsfeer en milde melancholie. Zij blijft als aan de grond genageld staan en kijkt naar de oude hond. Daar moet de stem vandaan zijn gekomen. Van die luizige ouwe rot hond. Terwijl zij naar de hond kijkt hoort zij de stem opnieuw. “We moeten terug. Er dreigt gevaar. Gevaar van binnenuit. Niet zomaar gevaar. Nee, duidelijk en reëel gevaar”. De bek van de hond blijft gewoon dicht. Toch moet hij het zijn geweest. Een niet te beheersen bibberaanval bereikt van binnenuit haar plotseling verstarde ledematen. Klappertandend vraagt zij: “Ben jij dat Willem-Alexander?” Zij heeft de hond naar de kroonprins genoemd. Het antwoord komt van gene zijde van het veld. Van de bosrand maakt zich een aantal schaduwen los. Donkere verkleuringen in het smetteloos witte gordijn van de bijna horizontaal stuivende sneeuw. Een woest grommen en grauwen komt snel naderbij en de donkere vlekken nemen de gedaantes van uitzinnig woedende wilde zwijnen aan. Maar niet van gewone wilde zwijnen. Nee, van zwijnen uit een andere wereld. Zwijnen in een spookachtige niet-werkelijke verschijning. Het grommen, de stem, het zit in haar hoofd! Willem-Alexander is plots veranderd. Zij kan door hem heen kijken! De zwijnen nemen hem te grazen. Hij wordt omver gelopen. De zwijnen doden hem met hun vervaarlijke slagtanden. Hij bloedt uit verschillende afschuwelijke wonden. Maar de sneeuw kleurt niet rood. Zijn levenloze geest ligt ter aarde. De zwijnen verdwijnen aan de andere zijde van het veld. De stilte is overdonderend, maar wordt langzaam verstoord door het aanzwellend gegier en geritsel van een sneeuwstorm. Zij kijkt nog eens. De hond is weg.
Strompelend vindt zij haar weg naar huis. Haar lichaam is in vodden gehuld. De omgeving is veranderd. De huizen zijn weg. Er staan nog slechts enkele armzalige plaggenhutten en hier en daar schuifelen mensen in armzalige vieze en gescheurde kleding over de modderige grond.

Dan wordt zij herkend door een uiterst broos ogend oud vrouwtje dat haar bij haar arm pakt en vraagt of zij al water heeft gehaald. Het grauwe gelaat van het vrouwtje draagt diepe groeven van een hard en meedogenloos leven. Moeder. “Waar is de hond gebleven?” Haar herinneringen vloeien weg. Er voor in de plaats komt een alles overheersend gewaarwording van honger. Maar ook het gevoel van intense koude. En van haat voor de Heer in ginds kasteel. Een Heer die geen genade kent en zijn horigen en slaven als onwillig vee opjaagt en mishandelt. Eens zal zij ontsnappen. Eens zal zij vrij zijn. Zij loopt het bos in om de hond te gaan zoeken.

Een radikale fundamentalist wordt vermaand en krijgt een ethische deksel op zijn neus.

Natuurlijke guirlande. Het woud viert feest.

Een radicaal ging uit om te zaaien
het was haat waar het hem om ging.
Het moest kiemen en moest groeien,
en moest worden tot een machtig ding.

Maar het zaad viel in verkeerde aarde,
het viel op brakke grond,
en ondanks mest en water
verdorden de plantjes terstond.

want het enige dat er kon groeien,
was een struikje taai en blond,
een struikje dat zich niet liet snoeien:
“de purperpaarse christenhond”,

een kleine, edoch felle donder,
met tanden scherp en lang,
verzot op oorlogvoeren,
en voor de duvel nog niet bang.

De les die de radicaal moet leren,
En hij luist’re goed naar deze raad,
Zaai liever het zaad der lieve vrede,
in plaats van het zaad der ziedende haat.

Leef uit liefde en met rede,
Wees vroom en tolerant
haal het geloof niet naar beneden
steek het godshuis niet in brand.

U zult denken, is dat gedoe met al die rare radicalen niet een beetje achterhaald? Ja, dat zou je misschien kunnen hopen, totdat onze koningin een monsterlijk grote hoofddoek over haar, op een uit de kluiten gewassen gebaksdoos lijkende, hoofddeksel knoopt alvorens de heilige grond van een Moskee te betreden. En dan weet je dat onze blonde held uit Venlo naar zijn twitterdoos grijpt en er lustig op los begint te kwetteren.
Ik sta vierkant achter onze vorstin. Terwijl ik dit schrijf krijg ik de tranen in de ogen. Zojuist kon ik niet anders dan stram in de houding staand het Wilhelmus zingen. Uit volle borst!!  Zo, dat lucht op. Beatrix, alle vaderlandslievende zielen staan achter je. Versaag niet! Wij steunen je. Dat wil zeggen: ik in ieder geval!

Moord en doodslag en straf. Het is een kwestie van causaliteit.

Nee, niet zomaar een kale bos takken. De natuur doet zijn werk!

Hij kon niet anders omdat hij zich tot op het bot gekwetst voelde. Een in zijn vroege jeugd verworven narcistische karaktergesteldheid verhindert hem keer op keer op een rationele en volwassen manier met kritiek om te gaan. Toen zij voor de zoveelste keer een schampere opmerking maakte over zijn te lange graatmagere postuur heeft hij haar met de hamer, die hij in zijn hand had om een spijker in de muur te jassen, in een ziedende klap morsdood geslagen. Nu ligt zij, hevig bloedend uit een gapende hoofdwond, levenloos op het koude zeil van de ongezellige slaapkamer. Hij komt weer tot zijn positieven en weet dat er geen weg terug meer is. De realiteit begint tot hem door te dringen. Hij moet handelen voor het te laat is. Dan wordt er aangebeld. Er is iemand aan de voordeur. Een verlammende angst doet hem zachtjes kermen. Hij gooit de hamer onder het bed en sluipt naar de deur. Hij opent de deur opeen kier en ziet een oudere goed verzorgde dame staan. Een Jehovagetuige met een boodschap van de Heer. Hij weet dat hij haar moet aanhoren en doet de deur verder open. Voor hem bevindt zich een statige dame van imponerende statuur. Haar felblauwe ijskoude ogen markeren een onbewogen, als uit steen gehouwen gelaat. Zij draagt een camelkleurige jas en heeft een klein, bijna potsierlijk, hoedje op haar hoofd. “U heeft zojuist aan de poort van de hemel geklopt” , zegt zij, “Uw onbeheerste en uiterst kwaadaardige handeling stuurde mij hier heen om het Finale Oordeel aan u bekend te maken. U werd gewogen en u bent te licht bevonden”. De contouren van de statige vrouw beginnen langzaam te vervagen. Lichte elektrische ontladingen flitsen heen en weer over het steeds transparanter wordende oppervlak van de gestaag oplossende verschijning. Er voltrekt zich een metamorfose. Zij wordt jonger. Haar kleding verandert in een wit gewaad. Haar gezicht begint te stralen. En met een donderend geruis ontvouwen zich achter haar rug twee reusachtige witgevederde vleugels. “Hoor mij aan”, schalt haar stem door het trapportaal, “Hoor mij aan, gij nietswaardige verachtelijke sterveling, gij moordenaar van onschuldig leven, gij schender van alles wat in de ogen des Vaders heilig is. Uw laatste uur is geslagen. Kniel en bid om vergeving, want de wraak van de Almachtige zal vreselijk zijn. Gij komt hier niet zo maar mee weg!” Uit de vouwen van haar witte gewaad haalt de engel een gemeen uitziend vlijmscherp vleesmes. De graatmagere man deinst achteruit maar dat kan niet voorkomen dat de engel met een bliksemsnelle beweging van haar hand een diepe vore kerft in het schuldige vlees van zijn tonvormige thorax. Het bloed begint onmiddellijk te vloeien. Daar waar het de grond raakt brandt het rokende gaten in de vloerbedekking.” Gij gaat geworpen worden tot in de diepste krochten van de hel. Hoort!, reeds klinken de bazuinen van Mefisto en zijn vuige trawanten. U staat een eeuwig en abominabel lijden te wachten waar honden nog geen droog brood van lusten!”, brult de Engel des Doods met steeds hogere en harde stem. Het trapportaal begint zich met bloedrode mist te vullen. Achter de engel worden huiveringwekkende kreten, wanhopig gegil en door merg en been gaand gejammer hoorbaar. Een lange brandende weg strekt zich uit naar de horizon. De engel grijpt de graatmagere man beet en vliegt met hem het bloedrode inferno in. Op de horizon staan zinderend de Paleizen des Verderfs. De bewaarplaats van het Kwade. De engel vliegt een gapende opening in van een zwart mismaakt gebouw dat wel tot drie kilometer hoog naar de ziedende en schroeiende hemel reikt. De graatmagere man wordt in een ruimte geworpen die in twee gelijke helften wordt gedeeld door een licht trillend satanisch krachtenveld. Achter de vibraties van dat opalescente krachtenscherm ziet en hoort hij zijn vermoorde vrouw. Zij werpt hem met haar kenmerkende schelle scherpe stem de meest afschuwelijke beledigingen toe. De engel spreekt: “Hier zult u verblijven tot in alle eeuwigheid. Beziet uw kommervol lot en bedenkt dat gedane zaken geen keer nemen in de Hel. U bent verdoemd tot het einde der tijden” Buiten de afgesloten ruimte raast en tiert het donkere geweld van de Hel en binnen luistert de man naar zijn ontketende vrouw. Tot in alle eeuwigheid.

Alone in the dark

Crossing the border.

Muziek en nog eens muziek. Samen met Pim (ook een muzikant) maak ik muziek. Eigen nummers en covers. Onderstaand valt een van onze songs te beluisteren. De wereld is muziek. De wereld is mooi. De wereld zingt.

 

Doelloos

Paranormaal

 

Doelloos.

De klok tikt.
En de seconden bevriezen in mijn oren.
De tijd worstelt zich een weg door een werkelijkheid.
Mijn bestaan laat zich lessen lezen door de grillen en het zekere toeval van het noodlot.
Als een vlot dobberend op een oceaan van niksigheid verwordt mijn leven tot een willoos voorwerp dat blindelings wordt meegevoerd door de dwingende stromingen van de lotsbestemming.
Soms zie ik in de verte de donkere streep.
De kust van het vasteland.
Symbool van betekenis en hoop.
Vorm krijgend op de scherpe lijn van de horizon.
Maar steeds opnieuw verdwijnt de verwachtingsvolle kust en voel ik me weer alleen met mijn zelf geschapen doelloosheid.

De hemel verandert niet.
De hemel is mijn ziel.
De hemel is mijn blauwe ziel die boven de oceaan van niksigheid uitstijgt.
Mijn ziel smacht naar bevrijding uit de kerker van mijn aardse lichaam.
Het wil zich het materieloze niets  in slingeren en dansen met de dromen van het verleden en de toekomst.
Het wil ijzer met handen breken.

De ziel bergt de verwachting van eeuwig leven.
Eeuwig leven in een toestand zonder begin of einde.
Kijk dan naar je eigen lichaam!
Die willekeurige klomp van toevallig gegroeid vlees!
Dat is toch het begin.
Dat is toch het einde.
Kijk naar je handen die alles willen doen maar eigenlijk niets kunnen.
Je handen kunnen bouwen.
Ze kunnen strelen.
Ze kunnen net geboren zijn.
Ze kunnen oud zijn.
Maar behelzen je handen het geheim van de werkelijkheid?
Natuurlijk niet.
Ze behelzen het concept van het tijdelijke.
Ze geven vorm aan het vermeende doel van je bestaan.

De geest!
De geest bergt in zich de belofte van de eeuwigheid.
De belofte zonder begin en einde.
Het onstoffelijke Bewustzijn.
De geest kan er aan reiken.
In de ziel en de handen komt de geest tot wasdom.
Daar stijgt hij uit boven de werkelijkheid.
Daar verandert hij in God.
Dat wil God.
God wil dat je alles bent en niets.
God wil dat je zijn plaats inneemt.
Dat je de schatkamers van het universum doorkruist.
Dat je weet dat je niets bent.

 

En tegelijk ook alles. Kijk, de zaak is zo gelegen: mensen kruipen blijkbaar graag bij elkaar omdat ze, overigens geheel ten onrechte, menen dat ze daardoor mentaal en fysiek beter in staat zijn hun existentiële angsten te neutraliseren. Zo ontstaan monsterlijk grote steden die aan de begrippen eenzaamheid, misdaad, armoede en decadentie een totaal andere dimensie geven. Met zijn allen op een kluitje leven, steeds banger worden en steeds vaker op basis van die angst denken en handelen.
Die steden zijn dus blijkbaar niet de juiste oplossing. Ik denk dat een mens betrokkenheid, erkenning en bevestiging van zijn unieke persoonlijkheid nodig heeft. Een soort gegeneraliseerde genegenheid eigenlijk. Of zoiets. Het is daarom van wezenlijk belang dat je de mensen die deel uit maken van jouw dagelijkse leefwereld ook echt kent. Een mens wordt in staat geacht om de geschiedenissen van gemiddeld zo’n tweehonderd mensen goed te kennen. Hij kan die tweehonderd mensen een duidelijke plaats geven in zijn leefwereld, in zijn dagelijkse leven. Worden het er meer dan tweehonderd, dan begint het risico van de anonimiteit. Mensen worden dan niet langer herkend en gekend. Mensen die op grond van die onbekendheid automatisch een bedreiging gaan betekenen. De miljoenen op elkaar gepakte mensen worden dan voorwerpen. Voorwerpen waar je soms plezier van kunt hebben, maar die nog veel vaker als een last en een gevaar worden gezien. In die situatie wordt jouw uiterst persoonlijke territorium dagelijks geschonden door onbekenden waardoor alle alarmbellen van je reptielenbrein gaan rinkelen. De reflex is vluchten of vechten. Beide zijn niet mogelijk. Wat blijft is stress. Pure levensstress. Stress die je nooit zult kunnen compenseren anders dan door een lichamelijke of psychische vertaling. Door de stress ontwikkel je psychische of somatische aandoeningen die op hun beurt weer stress genereren. En zie, de vicieuze cirkel is gesloten.

Er moet iets gebeuren. We moeten weg van een levenswijze die oorlogen, revoluties, enge ziekten en suïcidaal gedrag veroorzaakt. Het moet weer rustig worden op de wereld. Het moet weer rustig worden in onze kop.
Dus kleinschaligheid in combinatie met mondiale sociale netwerken. Het oude vertrouwde combineren met het fonkelnieuwe! Kleine zelfvoorzienende gemeenschappen van maximaal twee honderd mensen die door middel van internet of iets wat daar op gaat lijken, met de rest van de wereld in verbinding staan. Geen steden meer. Geen anonimiteit meer.
Belangrijkste voorwaarde is dat de mens tot het inzicht geraakt dat dit de enige juiste oplossing is van vele problemen. En daar wringt hem nou net de schoen. De mens lijkt niet “gemaakt” om in kleine zelfvoorzienende gemeenschappen te leven. De gemiddelde mens wordt bezocht en geteisterd door de donkere kant van zijn persoonlijkheid. Deze donkere kant heeft de anonimiteit nodig. Deze donkere kant kan niet zonder de verlokkingen van de massale consumptiemaatschappij. De gemiddelde mens zit genetisch vastgenageld aan de dwang tot overcompensatie van zijn existentiële angsten. Een kleinschalige gemeenschap, een sobere levenswijze, veel aandacht voor de ontwikkeling van de geest, het ontplooien van creativiteit, het zijn allemaal zaken die vreemd aandoen. Ze sporen niet met onze genetische blauwdruk.
Blijft ook nog de vraag wat in deze goed en slecht is. Wat is een goede samenleving? Wat is een slechte samenleving?  De destructieve invloed van het globale cultuurrelativisme op de moderne mens dient niet onderschat te worden. Als je iets wilt dan is het altijd wel zo’n beetje okay. Verboden is alleen wat de wet verbiedt. Er is geen absolute ethiek. Er zijn wel mensen die er een verzinnen door een religie te bedenken met alle toeters en bellen die erbij horen. Religies sluiten, net als kapitalisme, bijna naadloos aan bij de donkere kant van de mens. Bij zijn genetisch bepaalde drang tot macht, bezit, geweld. Maar we weten allen waar deze irrationele, door ons zelf bedachte religies toe leiden!!
Het zou dus zaak zijn om een ethiek te ontdekken die voortvloeit uit de resultaten van wetenschappelijk onderzoek. Een ethiek die als het ware ontspruit aan de ijzersterke causaliteit van de evolutie. Een ethiek die naar boven moet worden gehaald door de wetenschap. U begrijpt het al. Al zou het mogelijk zijn om dit kunststukje te volvoeren dan nog is het niet mogelijk om de resultaten van een dergelijk wetenschappelijke onderzoek op de gemiddelde mens over te brengen. De gemiddelde mens is eigenlijk tot niet veel anders in staat dan het willoos gevolg geven aan de dwingende lokroep van zijn genetisch ingebouwde drang tot overcompensatie van zijn existentiële angsten.
En helaas zijn er nog steeds veel te weinig mensen die op basis van hun ratio die lokroep wel kunnen en willen weerstaan.
Ik hoop dat de wereld het gaat redden maar volgens mij ziet het er bar somber uit.