Zelf geschreven bluesrock en uitgevoerd door de Retrophonics.

STILL WANT YOU AROUND.

I was hanging out

Waiting for love to arrive

Feeling the pain in my heart

Like the edge of a knife

Cry with me, cry with me, now

I’s killed by the lady

Of sorrow and pain

Who stole my soul

Then left me again

Cry with me, cry with me, now         TUSSENSTUK

Stay with me

Don’t let me down                               REFREIN

Comfort me

Still want you around

Nothing was gained

almost everything lost

I was clinging to life

But not at all cost

Cry with me, cry with me, now

Cry with me, cry with me, now

 

SOLO (REFREIN)

 

Wailing my blues

Of anger and hate

Knowing for love

It’s far too late

 

From the ruins of love

To the gates of hell

From god up above

To the doomsday Bell

Cry to me, cry to me, now

Cry to me, cry to me, now

Cry to me, cry to me, now

Cry to me, cry to me, now

Cry to me, cry to me, now

EINDE.

Het Einde op de Oerd, Amen-land

Als de zon steeds schijnt, dagen achter elkaar, en er is wekenlang geen wolkje aan de lucht, dan gaat er, na verloop van tijd, iets knagen. Het bestaan wordt platter, een tweedimensionaal doolhof waarin je gevoelens diepte gaan verliezen en je leven langzamerhand de terugkoppeling met het betrouwbaar kompas van de rede begint kwijt te raken.
Een hele week wandelen en fietsen in de brandende zon op zo’n leuk en authentiek waddeneiland. De zee die tot vervelens toe met kleine nuffige golfjes in het eindeloze strand zijn meerdere moet erkennen. En geen verandering. Alles hetzelfde.
Maar in je kop gist het. Je weet, dit moet uiteindelijk leiden tot een gewelddadige catharsis. De terrasjes met die leuke modieuze, kwebbelende mensen. De grijze muizen die egoïstisch zwalkend de prachtige witte fietspaden in een nachtmerrie veranderen. Het “Beach-Paviljoen”, waar je “ongedwongen” loungend op krankzinnige vierkante crapauds een naar bedorven stookolie smakend strandverschrikkertje drinkt. Het wordt allemaal teveel. Langzaam wordt het meer dan een sober, melancholiek mens kan verdragen.

Je wordt steeds stiller. Zwervend over onder zonnehitte zinderende velden, struinend door het helshete witzandige duinlandschap en op hoge blote benen kris kras trekkend over de vloeiende scheilijn tussen onstuimig opbruisend zeewater en stuivend strandzand weersta je een krachtige oostenwind en probeer je ruimte te creëren in je hoofd; ruimte die je nodig hebt om voorgevoelens te analyseren en plannen te maken teneinde komende gebeurtenissen zo goed mogelijk het hoofd te kunnen bieden. Je staat dicht bij de natuur. En hier, op dit eiland, versta je de taal der natuur des te beter. Het lijkt allemaal op zijn eind te lopen. Het hoe, wat en waarom wordt niet duidelijk. Maar een vage, alles doordringende angst begint je denken te beheersen.

De vierde week begint omineus. De hitte stijgt naar ongekende hoogte. De oostenwind valt weg en het felle blauw van de hemel verandert langzaam in melkwit. Die woensdag voert je naar de Oerd, een wild en verlaten natuurgebied van zeewater, zand en verdorrende zoutminnende begroeiing. De meeuwen krijsen de klaagzang van de honger en de verstoorde rust. De branding is verworden tot een nauwelijks merkbaar af en aan bewegen van de waterlijn. De zon brandt een steeds groter gat in de dampkring en langzaam raakt de hemel doorschoten met pulserende purperen, gifgroen en gele lichtverschijnselen. De temperatuur moet boven de vijfenveertig graden Celsius zijn gestegen. Het kan nu niet lang meer duren. De dorpen op het eiland branden, Je ziet mensen het strand op komen strompelen. Sommigen vallen op hun knieën en beginnen hysterisch te bidden. Je beseft dat het Einde is begonnen.

Plots wordt de hemel fel rood-oranje. De temperatuur stijgt naar duizenden graden Celsius. Het laatste dat je ziet is het smeltende vlees van je handen.

Zomaar even een niemandalletje tussendoor.

Ook het water der oceanen kan verdwijnen. Op den duur. Natuurlijk.

Zomaar even een nietszeggend niemandalletje tussendoor.

Ik zag de aarde worden
De nieuwe mens ontstaan
Ik zag de aarde draaien
Steeds verder stond de maan

Ik zag de aarde branden
Culturen komen en gaan
Ik zag de aarde kwijnen
En de tijd weer verder gaan

Alsjeblieft geen Mona, maar wijze en empathische bestuurders

Er is een nieuwe landelijke politica in de maak. Een zekere Mona Keijzer, wethouder in Purmerend en lid van het CDA (katholieke bloedgroep). Zij wil lijsttrekker worden. Naast meneer van Haersma Buma schijnt zij grote kans te hebben om dit felbegeerde ambt in die naar adem happende en zieltogende partij te gaan bekleden. De gelovige mensen zien wel wat in haar. Het is een rijzige gestalte met de brede heupen van een vrouw die gemakkelijk vijf jongens kan baren en dat ook gedaan heeft. Zij loopt voortdurend hard over lange tot zeer lange afstanden. Haar blik is streng, op het knorrige af, en haar gelaat is toch wel wat getekend door de ontberingen waaraan zij zich elke dag met al dat fanatieke hardlopen blootstelt. Mona Keijzer laat niet met zich spotten. Vermoed ik. En dat kan ook bijna niet met vijf zonen. Zij werd geboren in het vissersdorp Volendam. Moeder was huisvrouw, vader was bouwvakker. Bezielde leden van de KVP. Slimme Mona deed twee studies: rechten en bestuurskunde. En trouwde met een uroloog. Ondanks vijf kinderen is zij toch bijna voortdurend actief geweest in de lokale politiek. Zij zegt geen afstand te nemen van de PVV als eventuele nieuwe coalitiepartner na de verkiezingen. Zij sluit de PVV niet bij voorbaat uit. Op dat punt staat zij dan wel alleen tussen de vijf andere genomineerde kandidaten voor het lijsttrekkerschap van het CDA. Ik vermoed dat zij de rechtse economische elite van het CDA vertegenwoordigt. Zij lijkt mij op een lijn te zitten met Verhagen en Eurlings c.s. Ik hoop dus niet dat zij lijsttrekker wordt.

Onze samenleving heeft totaal nieuwe ideeën nodig en dient op verantwoorde en liefdevolle wijze langzaam te worden los gekoppeld van zijn ernstige consumptieverslaving. Wat onze tot op het bot verwende samenleving nodig heeft, zijn soberheid, bescheidenheid, solide verinnerlijkt moreel gezag en een duurzame natuurvriendelijke economie. Mona lijkt mij niet de juiste persoon om zo’n vreedzame groene omwenteling teweeg te brengen. Dan lijkt me Tofik Dibi, wat bezieling en politieke intenties betreft, nog geschikter. En dat zegt mijns inziens genoeg als we praten over de kwaliteit van de huidige politici.

In de politiek moet het [b]welzijn[/b] van de mens weer voorop komen te staan. Weg met al die verdomde economen en al die graaiende boekhouders met hun egocentrische deelbelangen.
Niet de mens als middel maar de mens als doel van al onze aardse strevingen. Daarom, weg met die vermaledijde oude versleten politiek die alleen maar over het genereren van nog meer economische groei, bezit, winst en macht kan neuzelen en ruim baan voor radicale en zeer ingrijpende sociale en economische veranderingen die de mens zijn werkelijke eigenwaarde weer kunnen teruggeven.
Leve de werkelijk vrije mens!!! Ni dieu, ni maitre!!

De altijd vrolijke Rutte ontmaskerd!!! “The thrill is gone”.

bloemenpracht.

Kijk!!! Zie hem daar nou staan. Zijn hoofd iets te groot voor zijn lichaam. De rug licht gekromd. En de benen op vrij willekeurige wijze onder het slungelige torso gestoken. Hij predikt, op voorspraak van het bedrijfsleven, de drie procent. Voor anderen! Die strenge drie procent Voor anderen. Niet voor Nederland. Nee, natuurlijk niet voor Nederland. Want Nederland is goed. Die anderen, die zijn niet goed. Die daar in het zuiden!! Die laten het afweten.
En nu heeft het noodlot toegeslagen. Nederland is opeens ook niet goed meer. Nederland gaat die drie procent, die strenge drie procent, niet halen. De anderen, uit dat rare zuiden, die lachen zich rot. De zedenmeester wordt gekapitteld. En nog wel door een man die Olli heet. De neo-liberale hoogmoed komt voor de diepe en beschamende neo-liberale val.
Wat maakt die strenge drieprocentsman met dat grote, altijd vrolijke, denkhoofd nu opeens een ontzettend slechte beurt bij al die grote politieke hotemetoten van Europa. Nederland, armoedzaaiersland!!! Men begon al iets te vermoeden toen hij steeds meer rekenfouten ging maken.
Nederlanders zeggen anderen graag ongezouten de waarheid. Daar zijn zij trots op. Zij noemen dat eerlijkheid. Zij maken van hun hart geen moordkuil. De anderen noemen het vaak onbeschoft, hard en liefdeloos. Daarom is het uitbundige leedvermaak bij de anderen des te groter.
Nederland begint te kapseizen. Het arrogante Nederland maakt steeds meer water. Het gaat zinken. En de rest van de wereld kijkt toe en lacht zich inwendig helemaal kapot.
En later, als we de gulden weer hebben, als we het weer met zestig procent minder welvaart moeten doen en als we ons weer veilig hebben opgesloten achter die mythische veilige dijken, dan kneuteren we gezellig bij elkaar en roepen we nog eens extra hard hoe goed wij allemaal wel niet zijn en hoe slecht die boze en enge buitenwereld wel niet is. Een leuk vooruitzicht.

 

Nb. Hij schijnt dus met deuren te hebben gegooid en hij heeft gedreigd en geïntimideerd. Ik ben er van geschrokken. Zo’n vrolijke nette man en dan dit!

De lente is uitgebroken!!!

Ja mensen, het ligt voor de hand. Na kilte, kaalheid en dorre tak, breekt uit de krochten van de winterse voorraadkamers, en toch nog heftiger dan ik verwachtte, de onstuitbare Bergsoniaanse kracht naar buiten die doet uitbotten, kleuren, groeien en hopen. Elk jaar weer dat zelfde gedoe. Die nog niet-ingeloste verwachtingen en de broze aarzelende opmaat naar een ruige verpletterende zomer met heel veel sport, zinderende hitte, seks en gillende kinderen in het van vorig jaar nog spochtige kinderbadje. En ziet, daar komt ook de vakantie naar het buitenland alweer aan. Naar het in Belves (Dordogne) gehuurde vakantiekasteel met zwembad. Stokachtige broden, rode kotswijn en martelingen in koele Kathedralen met schijnheilig bedekte schouders en het fototoestel in de aanslag. Kan iemand mij verlossen van deze voorspelbaarheid? Ho, wacht even. Natuurlijk niet! Ik wil dat helemaal niet!!. Ik geniet juist van die voorspelbaarheid. Dat “zekere weten”. Slechts akelige dingen zijn het die meestal de traag in de tijd voortrollende voorspelbaarheid doorbreken. Dat moet niet. Daar krijg je kippenvel van. Onverwachte ziekenhuisopnames, kapotte auto’s, onherstelbare ruzies!!! Weg wezen met die rotzooi!!!! Kom maar op met je saaie sleurjaren. Ik vind het prima. Maar nu eerst de lente. Zingt u met me mee?

Hoorde op de radio het goede nieuwsbericht,
dat de winter nu verganghen,
de poorten naar de kou gedicht,
vrij baan voor zwoel verlangen.

Ik wierp mijn warme mantel af,
hulde mij in bloemen,
begaf mij in een wilde draf,
om alles te benoemen.

Buiten adem, met een rood gezicht,
speurde ik naar lentetekens.
Zag onder mij, als een gedicht,
de krokusknoppen openbreken.

De foto die ik maakte,
van dat prachtig schouwtoneel,
een natuur die plots ontwaakte,
greep me danig naar de keel.

Thuis, in alle rust gezeten,
keek ik nog een keer.
Ik had het vooraf kunnen weten,
de lente, nee, zij was niet meer.

Potverpielekes wat prachtig, al die stemmen zo wanordelijk door elkaar. Ik kan niet wachten!

Mislukt.

Tussen de draaideuren van het ziekenhuis ervaar ik een moment van vluchtige gevangenschap. Het langzame sleepgeluid van de deurborstels sissen hun onverbiddelijk ritme en kribbig word ik de ontvangsthal in geschoven. Ik loop naar het bloemenwinkeltje en koop een bos rode rozen. Mijn bezoek geldt een oude zieke schrijver. Hij heeft diabetes en is aan het einde van zijn leven gekomen. In het ziekenhuis probeert men hem met kunst en vliegwerk in leven te houden. Hij vindt dat niet erg. Er is immers nog genoeg te doen en te overdenken. Hij heeft geen pijn, maar hij is moe, doodmoe.
Hij ligt op verpleegafdeling 2. Tweede verdieping helemaal achteraan op een eenpersoonskamer. Lekker rustig. Hij ligt in bed met de ogen dicht. Hij slaapt niet. Een zuster pakt de rozen aan om ze in een vaas zetten. Ik doe mijn jas uit, pak een stoel en ga naast zijn bed zitten. Hij doet zijn ogen open en zegt: “Ben je daar eindelijk. Je bent net op tijd want ik loop zo langzamerhand op mijn eind”. Zijn stem is fluweelzacht en transparant met een muzikale ondertoon. “Hoe gaat het? “, vraag ik. “Ik ga dood”, fluistert hij, “dus luister goed wat ik ga zeggen. Onder mijn bed, thuis, ligt een zwart lederen koffertje. Daar zit een boek in. Dat boek moet je lezen. Het is belangrijk”.
Ik pak zijn perkamentachtige ouwe mannenhand en zeg niets. “Ga nu”, zegt hij, “alles wat te zeggen valt hebben we al gezegd. Je weet dat ik van je hou”. “Ja, dat weet ik. Insgelijks”, antwoord ik. Ik laat zijn hand los en druk een kus op zijn voorhoofd.
In de welkomsthal neem ik nog snel een kop koffie en een opgewarmd saucijzenbroodje. Haast is nu geboden. De Tijd loopt op zijn einde en ik moet het boek nog lezen.
Onder zijn bed in de slaapkamer vind ik het boek. Thuis lees ik het. Het kost me een dag. Dus zo zit het in elkaar.  Geen pleegkind maar een vondeling. Mijn biologische vader en moeder zijn onbekend. Hij vond mij op een open plek in het bos. Hij wandelde veel en kende de bossen op zijn duimpje. De open plek was een plek waar alle vegetatie was weggebrand. In het midden van die plek stond een doos van zwart metaal. En in die doos lag ik. Naast mij in die doos bevond zich een gegraveerde zilverkleurige bal. Door het aanraken van die zilveren bal ontstond instantane telepathische communicatie over vele duizenden lichtjaren die hem leerde dat hij mij moest opvoeden en mij van alle kennis en informatie moest voorzien die hij kon bemachtigen.
Ik neem de zilveren bal in mijn hand. En zie een purperen hemel met vele manen. Ik bevind me in een cirkel van vreemde esoterische wezens. Zij vragen mijn oordeel. Ik zeg: “Het is niets. Eigenlijk niet de moeite waard”
In de kern van de aarde wordt via de tijdpoort een klein zwart gat geinplanteerd.
De aarde verdwijnt en ik neem mijn plaats in de cirkel weer in en wacht op de volgende opdracht.

Een cultureel en politiek versplinterd Europa glijdt geleidelijk steeds verder af naar de status van langzaam vergrijzend en a-vitaal stagnerend Avondland.

Veel mensen, vooral calculerende burgers met een, dus per definitie, sterk materialistisch georiënteerde levensbeschouwing , zijn van mening dat een Europese Unie louter en alleen om zuiver economische redenen in stand moet worden gehouden. De raison d’étre van deze Europese Unie is, in hun ogen, dus louter en alleen gelegen in economische factoren, d.w.z. een gezamenlijke munt, i.c. de door de onderklasse vervloekte Euro, een grote veelbelovende en profijtelijke intern-Europese vrije markt en uiteraard een heel fanfarekorps van rechtse economen dat hoog van de toren blaast als het gaat om begrotingsdiscipline en het terugbetalen van schulden van de afzonderlijke deelnemende landen. Politieke eenheid is voor hen van ondergeschikt belang. Zij hebben de nationale soevereiniteit juist hoog in het rechtse vaandel staan. Echte politieke eenheid zal er dus ook niet komen als het aan de sterk materialistisch ingestelde calculerende burgers van Europa ligt. Die politieke eenheid die komt nog wel een keer. Ergens in de toekomst. Zij willen het in ieder geval liever niet meer meemaken.

Het is echter, mijns inziens, een groot misverstand te denken dat economische eenheid als bijna vanzelf politieke eenheid zou bewerkstelligen. Het primaat van de economie is in Europa eerder een splijtzwam dan een bindmiddel. De uitvergroting van culturele verschillen die diep wortelen in de sterk uiteenlopende geschiedenissen van de betrokken landen zorgt er op zijn beurt voor dat een politieke eenheid nog verder uit het zicht raakt. De economische problemen van de verschillende Europese landen kunnen zonder politieke eenwording van Europa niet worden opgelost. En het zijn vooral ook de grote economische problemen die de landen van de EU steeds verder uit elkaar drijven.

Voor een politiek verenigd Europa doven daarom de lichten. De bezieling is weg. Het sociaal-culturele, maar vooral economische ideaalbeeld van het Anglosaksische verdienmodel wordt op uiterst geraffineerde wijze nagestreefd en in stand gehouden door de bijna alles omvattende materiële macht en de schier ziekelijke dweepzucht van een steeds decadenter wordende Europese economische elite. Europa heeft, net als de USA, zijn ziel verkocht aan de mammon en is zo diep gezonken dat er zelfs geen begin van een collectief besef is dat deze weg niet anders dan een doodlopende weg betekent.
Het strakke regime van de genadeloze kosten-batenanalyse is sluipenderwijs tot in de poriën van de Europese samenleving doorgedrongen. De Europese samenleving is de laatste vijftig jaar langzaam veranderd in een plat, wreed en vreugdeloos anti-intellectueel kruitvat waarin op geld, macht en sociale status beluste consumenten elkaar op de vrije markt het leven zuur maken. In een aldus ontstane keiharde, kille en strikt zakelijke samenleving waarin de tegenstelling tussen hoog – en laagopgeleiden, tussen puissant rijke en deerniswekkende arme mensen, de toon van het maatschappelijke discours zet, is het niet verwonderlijk dat een politiek verenigd Europa langzaam uit het zicht verdwijnt. Want een politiek verenigd Europa zal het vooral moeten hebben van een minimale hoeveelheid solidariteit. En zelfs die minimale hoeveelheid solidariteit kunnen en willen wij kennelijk niet meer opbrengen.

Zelfcensuur op grond van politieke correctheid. Onenigheid om m.i. onterechte kritiek op een bloggersgemeenschap.

Hoe zou een kritische buitenstaander over OBA schrijven? Zoiets misschien?

“Zelfcensuur en politieke correctheid hangen onverbiddelijk met elkaar samen. Dat is mij hier opgevallen. En wat is mij nog meer opgevallen? Dat, als je lid bent van een bloggersgemeenschap, het eigenlijk niet de bedoeling is dat je generaliseert. Generaliseren is namelijk binnen een beschaafde bloggersgemeenschap op grond van een vreemde schijnheilige zelfcensuur en een sterk verinnerlijkte politieke correctheid ten strengste verboden. Want, generaliseren is altijd ongenuanceerd en zou wel eens kunnen leiden tot het kwetsen van bepaalde personen en/of bevolkingsgroepen. ( Alle nazi’s zijn schoften? Nee, natuurlijk niet, want er waren ook hele lieve nazi’s die goed waren voor hun moeder en heel mooi piano konden spelen)
Bovendien zou het in handen van “leken” een uiterst ongewenst en onwetenschappelijk “instrument”zijn, wordt dan vaak in voorkomende gevallen op uiterst neerbuigende wijze beweerd door sommige pseudo-linkse “high-brow” academische bloggers. En zij zullen zulks vooral beweren als het hen in een discussie over meta-communicatie goed van pas komt. Dit ondanks het feit dat de zgn. menswetenschappen het mijns inziens toch grotendeels moeten hebben van het fenomeen “generaliseren”. Deze onsympathieke, maar vooral buitengewoon schijnheilige houding van vooral zogenaamd linkse mensen heeft in de laatste twintig jaar grote schade toegebracht aan onze samenleving. Door dit soort ethisch gekunstelde en hypocriete redeneringen, die worden ingegeven door overdreven politieke correctheid en morele megalomanie, heeft men in het recente verleden de urgentie uit heel veel maatschappelijk problemen gehaald, waardoor het tot nu inzake grote schrijnende sociale problemen niet tot structurele oplossingen kon komen. Met als gevolg dat de Nederlandse samenleving steeds verder uiteen valt in elkaar bestrijdende en volledig van de ratio losgezongen politieke partijen met in hun kielzog de daarbij horende anti-intellectuele agressieve electorale aanhang. Al dit fraais aangevoerd door ijdele, megalomane, betweterige en conservatieve politici die in de ban van machtswellust, hebzucht en arrogantie zich voornamelijk laten leiden door de waan van de dag. De strijd van de primitieve laag-opgeleiden tegen de neerbuigende arrogante hoog-opgeleiden is begonnen en zal in de loop van de jaren alleen nog maar heftiger worden.

Mensen in het algemeen, maar bloggers in het bijzonder, zijn rare flapdrollen. Ze poetsen zichzelf op, laten het achterste van hun tong nooit zien en doen desondanks toch net of het allemaal heel erg intiem, ons-kent-ons en “in-crowd”-achtig is. Bloggersgemeenschappen, facebook, Hyves, noem maar op, ze worden grotendeels gekenmerkt door leugens, door ijdelheid en door valse en schijnheilige pseudo-bescheidenheid. Dit alles vloeit voort uit een diepgeworteld wantrouwen jegens de ander en in uiterste consequentie uit die altijd aanwezige latente existentiële angst.

En zo kom ik tot de volgende kenmerken van een bloggersgemeenschap:

– Onsmakelijke politieke correctheid.
– Soort zoekt soort.
– Voor wat hoort wat.
– Hou je kaarten tegen de borst.
– Onderhuids venijn.
– Een overmaat aan onbenulligheid en inhoudsloosheid.

Kenmerken die uit het leven van alledag zijn gegrepen”.

Het geheel nog eens nalezend kon ik constateren dat de mopperkont in ieder geval in zijn opzet geslaagd was om zoveel mogelijk bijvoeglijke naamwoorden, bijzinnen en bijwoorden in zijn zeurverhaal te verwerken.
Ik kon het echter toch niet nalaten om deze buitenstaander te wijzen op de vele prachtige, kunstzinnige en onderwijzende bijdragen die bij OBA het daglicht zien. “Zeker is dat er toch ook?”, voegde ik hem geërgerd toe. “Ja”, zei hij, “natuurlijk dat is er ook, maar wat mij toch telkens weer opvalt zijn de angstige vrijblijvendheid, de oppervlakkigheid en het gebrek aan humor die heel veel bijdragen plegen aan te kleven. Dat is reuze jammer. Dat valt, zogezegd, zeer te betreuren”.
Ik voegde hem op bitse en in mijn wiek geschoten wijze toe dat hij niet zo moest zeuren. Zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten!! Het is toch allemaal leuk en aardig. Waarom toch steeds die pessimistische rot kritiek? Zat hem soms wat dwars? Laat die brave mensen toch met rust. Wie dacht hij wel dat hij was om zo te denken en te praten. Gekke mafkees!! Dolgedraaide calvinist!!!
Wij gingen met onenigheid uit elkaar. Jammer.