Ring van wit vuur.

“Het valt nog maar te bezien of gezond eten beter is dan veel bewegen”, voegt de winkelbediende mij toe terwijl hij verveeld op zijn meegebrachte boterham kauwt. Ik frons mijn wenkbrauwen. Zoiets pedants heb ik nog nooit gehoord. “O ja”, zeg ik, “en waar haalt meneer al die wijsheid dan wel vandaan? Iedereen weet toch dat het beter is om veel te bewegen”. “Gezond eten kan altijd nog”, antwoord de winkelbediende.
Dan gaat het licht uit. Het is meteen pikkedonker. Ergens begint iets te zoemen. In de lucht hangt een klein fel wit licht dat snel groter wordt. Het verandert geleidelijk in een ring van vuur. Een verblindend vuur.
“Kijk, zeg ik, dat noemen mijn Vader en ik een wormgat. Je kunt er zo maar door heen gaan om in een ander universum terecht te komen. Lijkt je dat wat?” ” Ja, leuk”, zegt de winkelbediende, “alles beter dan die vervloekte saaie winkel”. “Okay, we gaan”, roep ik, “hou mijn hand vast”. En vervolgens springen we als gedresseerde circusdieren door de trillende ring van wit vuur.
We landen zacht op een tapijt van purperen bloemen. Aan de einder gaat een reusachtige rode zon onder. Pal boven ons hangt een grote lichtblauwe planeet met verschillende ringen. Niet ver van ons vandaan ligt een enorme stenen bal met een gat. Vanuit dat gat loopt een soort loopplank naar de grond. “We gaan aan boord”, roep ik. De winkelbediende volgt mij. In de stenen bal merken we dat we in een holle wereld terecht zijn gekomen. Op ongeveer honderd kilometer afstand zien we als op een landkaart het tegenover ons liggende land. Duidelijk zien we de rivieren, de steden en de bossen. Alles buigt zich als het ware naar ons toe. Er is geen horizon. We staan in een gigantische buis. “Dit is een ruimteschip”, zeg ik. “We gaan zo vertrekken. We reizen naar God om te vragen of hij het goed vindt dat jij mijn partner wordt”.
“Is dit ruimte schip van jou?”,vraagt de winkelbediende. “Ja”, antwoord ik, “al 8 miljard jaar”. “Zo, dat is lang”, piept de winkelbediende benauwd. Even lijkt alles te vervagen. Contouren worden een paar seconden minder scherp maar dan herstelt de werkelijkheid zich vrijwel meteen weer.
“We zijn er al. Naar buiten”, roep ik. We lopen de loopplank af. Op een reusachtige troon van wel dertig kilometer hoog zit een reus met lemen voeten. “Ik ben God”, brult hij,” wie durft mij hier te storen?” “Ik ben het maar”, roep ik, “uw zoon. Ik heb mijn vriendje meegebracht”.
Plotseling, zonder enige merkbare overgang, hangen we op grote hoogte in de lucht, pal voor de reusachtige ogen van God. “Zie ik het goed?”, zegt God, “is dat niet die vervelende winkelbediende? Lekker vriendje! Weet je wel wat hij heeft uitgevreten?” “Nee”, antwoord ik volkomen ongeïnteresseerd. “Hij heeft bij leven en welzijn wel meer dan tweehonderd “flatscreens” verkocht. Nou, vraag ik je. Die vensters op de hel, die duivelse breinspoelers, waar wij met zijn tweeën al jaren tegen vechten. Lekker vriendje!!”
“Kom”, zeg ik tegen de winkelbediende, “hier worden we ook niet vrolijker van”.
Dan weer die totale duisternis, het trillen van de lucht en voor de ogen van God worden we weggerukt en belanden in een gebouw dat zo groot is dat er onder het veelkleurige glazen dak wolkenvorming plaats vindt. Enorme door kolossale pilaren geschraagde muren verliezen zich in wazige verten. De vloer is gepolijst. Zo glad als stilstaand water. “Dit gebouw is duizend bij duizend kilometer groot. Het werd gebouwd door de “Ouden” en heeft geen betekenis noch een bedoeling. Het is er. Meer niet. Wij wonen er. Dat is alles”, zeg ik.
De winkelbediende kijkt verveeld om zich heen. “Wat betekent dit voor mij?” vraagt hij. “Jij bent gedoemd om hier de eeuwigheid door te brengen”, antwoord ik, “Je bent hier altijd geweest en zult hier ook altijd blijven. Je hoeft niet te drinken of te eten. Je bent onstoffelijk geworden, maar het voelt nog steeds als je oude lichaam. Dat geeft niets. Je bent er aan gewend. Je bent dood gegaan, maar je leeft nog steeds. Ik kan het ook niet veranderen. Het is de wil van God”

Dan barst een onweer los. Bliksemflitsen doorklieven de ruimte. Het water valt, maar we worden niet nat. In de lucht staat geschreven dat de eersten de laatsten zullen zijn. Buiten woedt de duivel. De strijd is begonnen. In de verte horen we God brullen.

Ik vind Nu-jij leuk.

Het zal u niet verbazen, maar ik ben ook actief op Nu-jij, een nogal volks forum, waarop gereageerd kan worden op het nieuws van alledag. (Overigens, vindt u het wel goed dat ik de term “volks”gebruik? Sommige mensen, zo heb ik gemerkt, vinden op grond van hun eigen afkomst, dat iemand die het woord “volks” gebruikt zich bijzonder elitair opstelt. Het ligt dus nogal gevoelig, maar ik weet zo gauw geen passender benaming). Ik ben op dat forum zo nu en dan te lezen onder het pseudoniem “kleine stinkerd”.

De reacties op Nu-jij liegen er niet om. De moderator aldaar heeft zijn handen vol om alle onwelvoegelijke reacties van het forum te verwijderen. Ik blaas mijn toontje mee, maar dan wel in die zin dat ik meestal ook een beetje modererend en opvoedend bezig ben. Dat klinkt aanmatigend en dat is het ook. Maar ik kan het niet laten. Ik probeer daarbij natuurlijk wel fatsoenlijk te blijven. Kenmerkend, ook van Nu-jij, is dat iedere actor aldaar een volstrekt eigen opvatting heeft van het begrip “fatsoen”. Het meedoen op Nu-jij vind ik erg leuk en leerzaam. Hieronder mijn vier laatste reacties n.a.v. onderwerpen op Nu-jij:

“1. Verkeershinder door kettingbotsing op A44.

Mijn reactie:

Niet te hard rijden. Niet te dicht op elkaar. Altijd geconcentreerd zijn, zonder stress. En elkaar wat gunnen. Zelfbeheersing. Geduld. Moet ik nog meer zeggen. En al dat doelloze geschreeuw hier op dit forum heeft totaal geen nut als je niet van plan bent om naar je eigen rijgedrag te kijken. Mensen, wordt nou eindelijk eens een keer wakker!!

2. Obama wil dat Amerikanen in actie komen tegen wapens.

Mijn reactie:

Dat heb ik die krankzinnige, “new born christian” George Bush nooit horen zeggen. Het is mij trouwens een raadsel hoe je het geloof met het gebruik van vuurwapens ethisch in overeenstemming kunt brengen. Maar dat is uiteraard een zuiver persoonlijke visie. Ik weet dat er gelovigen zijn die het prettig vinden om andersoortige gelovigen te doden met behulp van vuurwapens. Hoe gek kun je zijn?

3. Nederlander opgepakt wegens terreuraanval Nairobi.

Mijn reactie

Ook onder Nederlanders zijn ze te vinden, die godsdienstwaanzinnige bloedorstige en koelbloedige moordenaars van vrouwen kinderen. Ik moet er van kotsen. Wat is toch de reden dat mensen, vooral mannen, zo hemeltergend wreed kunnen zijn. Er zijn kennelijk groeperingen waar het laatste restje naastenliefde en erbarmen effectief is weggewerkt. Gaan deze mensen nooit bij zichzelf te rade? Hebben deze mensen geen verstand of laten ze alleen hun super wrede onderbuik de vrije loop. Ik geloof dat mijn laatste zin misschien een beetje over de top is. Wat gematigde woede al niet vermag!

4. Oud-hoogleraar Vrije Universiteit fraudeerde op grote schaal.

Eerst reactie van een zekere Johan Vrijheid:

Weer een ultra-links bastion waar de leugen regeert, de maakbare samenleving in wetenschappelijke hapklare brokken u geserveerd door linkse leugenaars die in hoog aanzien stonden en door de mand vallen als er echt naar gekeken wordt. We hadden Diederik Stapel al van Links Tilburg samen werkend met Roosje van de Ultralinks Nijmegen. Het hoger/universitair onderwijs in de Alpha wetenschappen is een leugen opzich dat allerlei therapeuten en psychologen gajus uitbraakt dat van zelfingenomen fantasie bijeen hangt. Stoppen met subsidiering AUB!

Hieronder mijn reactie op Johan Vrijheid:

@208 Uw reactie wordt ook wel een ongenuanceerde reactie genoemd. Mij bekruipt het vermoeden dat u waarschijnlijk alle universiteiten in Nederland als ultra-linkse bastions zult beschouwen, behalve misschien de Leidsche universiteit. De politiek van ons goede vaderland opdelen in links en rechts is een gepasseerd station lijkt mij. Is het niet moderner om meteen ter zake te komen en te spreken van fatsoenlijk en niet-fatsoenlijk. Fatsoenlijk lijkt mij dan de levenshouding die is gebaseerd op naastenliefde en sociale betrokkenheid en onfatsoenlijk lijkt mij dan de maatschappijvisie die gegrond is op wantrouwen, cynisme, liefdeloosheid en geestelijk en materieel egoïsme.
Wetenschap behoort waardenvrij te zijn. Integere wetenschappers zijn diep doordongen van deze waardenvrij-heid. Maar zoals overal in de samenleving zijn er mensen die zwichten voor macht, de verslaafdheid aan sociaal aanzien en “last but not least” gewoon voor het geld. Het zijn sterke schouders die de weelde kunnen dragen. Vaak worden wij gedreven door motieven die zetelen in het onderbewustzijn en die wij zelf dus niet eens goed kennen.
Misschien bent u het wel met mij eens als ik zeg dat redelijkheid de grondslag dient te zijn van elke discussie.”

Dus als ik een vrij momentje heb surf ik op Nu-jij en vermaak ik me met taal en met antwoorden. Het heeft eigenlijk niets om het lijf, maar het houdt je van de straat.

De soep die over de kip vloog.

Samen fietsen we op deze warme zaterdagmiddag over de dijk naar Monnickendam. Er staat bijna geen wind. Zij is luchtig gekleed in korte broek met tanktopje. Ik zie de groene verten en het donkere dreigende water en denk er het mijne van. Zij heeft last van smetvrees. Een lastige aandoening die je leven goed kan verpesten. Op de fiets, nu, heeft ze er geen last van. Hoop ik. In Monnickendam gaan we op het kleine terras voor cafe De Zwaan zitten. Wij zijn hongerig geworden en bestellen soep. Rond ons tafeltje scharrelen een paar sierkipjes. Vreemd, zeg ik, dat is toch gevaarlijk. Het is hier immers behoorlijk druk met verkeer en zo. Ze zullen er wel aan gewend zijn, antwoord mijn vriendin. De ober komt met de soep. En een paar stukjes bruin brood in een pitrieten mandje. Hongerig doop ik een stuk brood in de tomatensoep, maar ik heb het met soep geïmpregneerde stukje brood nog niet in mijn mond gedaan of ik bemerk meteen dat de soep veel te heet is. Om te voorkomen dat ik mijn mond ernstig brand spuug ik de soep meteen uit en maak daarbij, kennelijk, een nogal barbaars geluid. Het doorweekte stuk brood vliegt samen met een nevel van tomaten soep links over het tafeltje en over de twee sierkipjes die nog net niet onder ons tafeltje, een beetje lusteloos bezig zijn . De geschrokken beesten, waarvan er een spierwit is, fladderen met veel misbaar op. Het witte exemplaar heeft felrode spatten van de uitgespuugde tomatensoep op zijn veren gekregen. Mijn vriendin heeft ook twee hele kleine spatjes op haar rechterhand. Zij staat op, pakt haar fiets en fietst weg. Mij verbouwereerd achterlatend. Ondanks mijn kordate optreden heb ik toch nog lelijk mijn mond verbrand. Ik blijf verslagen achter en weet dat het nooit meer goed zal komen.

Meneer Cialdini heeft precies door hoe het moet! Het economische model van de ondergang.

Onlangs zag ik in het TV-programma “Tegenlicht” een analyse over de euro, over zijn invloed en over de voordelen en de de nadelen van die vermaledijde munteenheid. Ik vond het een helder betoog en het bevestigde eigenlijk wat ik in veel van mijn blogs al zo lang roeptoeter, namelijk dat de mondiale economische elite er belang bij heeft om een perfide en onrechtvaardig economisch systeem in stand te houden ter bestendiging van haar macht, rijkdom en sociale status. Het heeft volgens mij geen zin om in te gaan op de economische en monetaire truucjes waarvan men zich bedient om voornoemd proces in stand te houden of te bevorderen. Als u dat tot toch in detail wilt weten moet u maar een boek lezen wat over die truucjes gaat. Er zijn dienaangaande duizenden managementboeken. Maar laat ik maar zeggen dat de economische trukendoos van die economische elite er o.m. op gericht is om met het belastinggeld, dat wij aan Griekenland geven, de rente en de aflossingen te betalen die dat arme land schuldig is aan alle grote mondiale westerse geldschieters dewelken er destijds met hun uitgeleende geld voor zorgden dat Griekenland jarenlang ver boven zijn stand kon leven. Net als wij dus, maar dan veel erger!
De mondiale economische elite in de vorm van de grote multinationals en de grote financiele instellingen zoals banken, verzekeringsmaatschappijen etc. zorgen er dus wel voor dat ze niets te kort komen.
En u wordt gehersenspoeld en bedrogen waar u bij staat en u heeft het niet eens in de gaten. U wordt wijs gemaakt dat het niet anders kan. Het is net als met de drugsverslaving. Eerst wordt ervoor gezorgd dat mensen verslaafd raken en vervolgens is het niet moeilijk om te zorgen dat mensen ook verslaafd blijven.
De neoliberale elite gaat daabij geraffineerd te werk. Zij stelt alles in het werk om een gedepolitiseerde, dus volstrekt niet kritische, hedonistische, conformistische en materialistische consument te creëren. Dat doet die economische elite o.m. door het gebruikmaking van perverse, geraffineerde marketingtruucjes. Luister daarom maar eens goed naar meneer Cialdini. Het lijkt allemaal zo onschuldig, maar deze hele dynamiek van bedrog en hebzucht zou uiteindelijk wel eens de ondergang kunnen betekenen van wat wij zo trots “onze westerse beschaving” zijn gaan noemen.

Ergernis. Misschien zijn veel mensen niet eerlijk over hun geluksbeleving!

Al die vragen die maar door je hoofd blijven spoken. En dan al die ergernissen!!! Nee, wacht even! “Ergernissen” is in mijn geval eigenlijk helemaal niet het goede woord. Het is meer “verwondering”. Iets heel anders dus dan “ergernis”. Het komt doordat ik, met het stijgen der jaren, jammer genoeg, steeds minder in staat ben om die goeie oude vertrouwde machteloze ergernis op te brengen. Wel kan ik me opwinden, natuurlijk. Ik kan kwaad worden over vermeend onrecht en over allerhande futiliteiten. Mijn betrokkenheid bij het wel en wee van deze aarde en bij de mensen die op deze planeet voortploeteren bezorgt mij geregeld geagiteerde gemoedstoestanden. Maar ik heb tot mijn verbazing bemerkt dat dit soort opwinding me de laatste tijd, diep van binnen, juist een aangename sensatie van potentiële creativiteit bezorgt en al helemaal geen ergernis. Deze eigenaardige sensatie spruit voornamelijk voort uit bezorgdheid en wordt bij mij kennelijk, min of meer onbewust, gekanaliseerd in de vorm van fundamentele kritiek. Kritiek op toestanden dus die de gezondheid van moeder aarde bedreigen en het “lijden” van de mens niet verminderen maar juist vergroten. Kritiek die, gezien zijn aard, natuurlijk niet anders kan zijn dan het begin van het denken over een andersoortige mens. Een beter aangepaste mens. Een pretentieuze klus. Maar het is niet anders.
Zo heb ik eindelijk, doordat ik vrijgesteld ben van inkomensvormende arbeid, de tijd gekregen om me uitgebreid over het denken en doen van mijn medemensen te verwonderen en me er dus niet meer aan te ergeren. Mijn, vooral jongere, medemensen die voortdurend kopje onder gaan in oceanen van plichten, keihard werken en losbandige feesten. Godzijdank sta ik, door eerdergenoemde volstrekt legitieme vrijstelling m.b.t. het verrichten van inkomensvormende arbeid, als onrendabele, gepensioneerde niksnut, al een hele tijd naast de samenleving in plaats van er midden in. Naast wat die neoliberale jongens onder elkaar het “echte” leven pleegt te noemen (ik zie mijn eigen positie uiteraard heel anders, maar wie ben ik?) en (gelukkig) naast dat jachtige en vermeende belangrijke leven van ploeteren, plannen en piekeren. Door mijn geisoleerde positie heb ik goed zicht op het reilen en zeilen van mijn medemensen. En als de werkelijkheid mij niet bedriegt dan bespeur ik in de harten en geesten van veel van die arme, voortkrabbelende stumpers behoorlijk wat ergernis. Echte ergernis dus. Ergernis zoals deze vroeger ook mijn deel werd. Maar wat is “ergernis” nou eigenlijk? Volgens de dikke van Dale betekent “ergeren” : “aanstoot geven, tot ontstemming of verontwaardiging prikkelen, met weerzin vervullen”.

Er zijn dus kennelijk tal van gebeurtenissen, personen of onderwerpen die de gemiddelde Nederlander tot ontstemming prikkelen en met weerzin vervullen. Het kan volgens mij bijna niet anders dan dat deze gegeneraliseerde “ergernis” de algemene geluksbeleving van al die super moderne en snelle mensen best wel behoorlijk dempt. Maar wat blijkt! Uit allerlei sociaal-psychologische onderzoeken komt naar voren dat de gemiddelde Nederlander uitzonderlijk tevreden is over zichzelf en dat die zelfgenoegzame tevredenheid hem een grote mate van geluk blijkt te schenken. Hij geeft zichzelf een hele dikke voldoende. Hij heeft zijn leven goed voor elkaar en alles verloopt voorspoedig, zelfs zo voorspoedig dat hij blijkbaar tot bijna de gelukkigste mens van de wereld gerekend mag worden. Maar waarom dan toch steeds weer die ontstemming en weerzin? Wel, die ontstemming en weerzin blijken voort te komen uit alles wat niet tot de directe leefwereld van de gelukkige gerekend kan worden, te weten de meeste van zijn medemensen, maar dan uiteraard wel met uitzondering van zijn naaste familie, want hoe zou iemand, die zo uitzonderlijk begaafd, bekwaam en gelukkig is, directe bloedbanden kunnen hebben met personen die volgens hem helemaal niet gelukkig zijn, met personen die juist ontstemming en weerzin opproepen. Nee, ook de ouders, de partner en de eventuele kinderen van onze gelukkige zijn net zo bekwaam, begaafd en gelukkig als de gebenedijde gelukkige zelf. In ieder geval veel bekwamer, begaafder en gelukkiger dan de buren, die…………!!!!!!!!! Geluk dus gehanteerd als statussymbool in een emotioneel dolgedraaide wereld. Geluk als uithangbord naar de buitenwereld. Kijk mij eens goed bezig zijn en gelukkig zijn. Natuurlijk bestaat die rare gemiddelde Nederlander helemaal niet. Als een Nederlander, officieel en in het kader van een sociologisch onderzoek, naar zijn geluksbevinding wordt gevraagd, dan vult hij de desbetreffende vragenformulieren op een voor hem zo gunstig mogelijke wijze in. Hij vermijdt zijn ellende en benadrukt de leuke dingen. Net zoals dat eigenlijk op dat gekke Facebook of op Twitter gebeurt. In een samenleving waar iedereen naar iedereen kijkt, waar glamour en glitter de boventoon voert en waar je hebt afgedaan als je ouder dan vijftig bent, is het niet verwonderlijk dat ook het persoonlijke geluk een statussymbool is geworden, dat geluk iets is geworden dat opzichtig naar buiten uitgedragen moet worden. In zo’n ambiance is het stilzwijgende de bedoeling dat het geluk van de ander minder moet lijken dan het eigen geluk is en in het verlengde van dit, door mij gepostuleerde, sociaal- psychologische fenomeen wordt ergernis en weerzin met betrekking tot het denken en handelen van de ander, de loser, als snel geboren.
Deze hele dynamiek vloeit mijns inziens indirect voort uit het moeten leven binnen een economisch systeem waar de ander wordt beschouwd als een bedreigende concurrent op een schaarse markt van begerenswaardige goederen, in plaats van als een medemens waar je op een nevenschikkende liefdevolle wijze, ook economisch, mee dient te verkeren.

Kijk, hierboven vlieg ik dus weer uit de bocht met mijn grote bek. Wie ben ik om te beweren dat mensen, die van zichzelf zeggen dat zij gelukkig zijn, eigenlijk helemaal niet zo gelukkig zijn? Wat een verduvelde arrogantie! Het zijn allemaal stelligheden. En er zijn in deze helemaal geen stelligheden. Ik ventileer slechts mijn mening, mijn perceptie. Ik onderbouw die mening wel. Dat dan weer wel, natuurlijk. Maar het is en blijft maar een mening en het heeft helemaal niets met wetenschap te maken.
Wat constateer ik dus? Ik constateer dat veel mensen, net als ik, maar een beetje uit hun nek lullen en vervolgens proberen dat gelul als waarheid en keiharde feiten te verkopen. Maar, nu ik er zo wat over nadenk, is een mening/uitspraak eigenlijk ook wel een beetje een feit. Nou ja, een feit? Meer een feitelijkheid. Een mening is meer een fenomeen. Okay, laat ik dan maar concluderen dat wetenschappelijk gezien een mening door feiten geschraagd dient te worden en dat is dan weer wel een feit.
Overigens, Einstein verkondigde met zijn specifieke en algemene relativiteitstheorie ook een hele tijd alleen maar een mening. Tot het moment dat zijn stellingen empirisch werden bewezen. Toen werden het theoriëen. Maar ook niets meer (en ook niets minder) dan dat. Meneer Popper blijft altijd over onze schouders meekijken.

Nb. Men kan zich in goede gemoede afvragen of menswetenschappen wel het predikaat wetenschap mogen dragen. Ik zelf voel me wat dat betreft meer thuis bij de “harde” wetenschap van de natuurkunde en de wiskunde, alhoewel ik me best realiseer dat ook binnen deze wetenschapsgebieden ongrijpbare zaken zoals verbeelding, creativiteit en fantasie onontbeerlijk zijn om tot zinnige theoriëen te komen. En zelfs die “harde” natuurkunde blijkt de laatste 75 jaar in toenemende mate op drijfzand (kwantummechanica) gebouwd.

Meneer Ali Haidar maakt het wel erg bont. Met meteen maar een overpeinzing over menselijke hoogmoed.

Meneer Ali Haidar maakt het wel erg bont. Hij personifieert in mijn ogen de ultieme hypocrisie. Meneer Ali zou zich diep moeten schamen. In Syrië ontrolt zich een drama dat de wereld al zo vaak heeft mogen aanschouwen, namelijk, grote groepen mensen, met elk uiterst onsympathieke en wrede overtuigingen, die elkaar op leven en dood bestrijden. In Nederland gebeurde zo’n 400 a 450 jaar geleden ongeveer hetzelfde. Onsympathieke, wrede, akelige, religieuze scherpslijpers die elkaar in een tachtig jarige wrede rot oorlog het leven verzuurden. Hoe fanatieker men is, hoe wreder en bloeddorstiger het gedrag naar andersdenkenden. En dan maakt het eigenlijk niet uit of men een totaal krankzinnig religieus doel nastreeft of een waanzinnige seculiere utopie. Uiteindelijk wordt de “andersdenkende” totaal ontmenselijkt en nog slechts gezien als een lastig en aanstootgevend voorwerp dat zo snel mogelijk moet worden verwijderd. Daarvan hebben we in de Tweede Wereldoorlog een staaltje mogen meemaken.
Het beroerde is dat maar weinig mensen tot werkelijke relativering t.a.v. hun eigen persoon in staat zijn. Men weet in zijn extremistische, vaak religieuze drift haarfijn te vertellen wat er niet deugt aan de ander, maar men is volstrekt niet in staat om het eigen gedrag op een kritische wijze onder de loup te nemen. Afijn, dat verschijnsel (gebrek aan rationele kritiek op eigen denken en handelen) zien we in onze samenleving ook steeds meer in de vorm van het klagen over eigen materiele deprivatie, het dwangmatige consumeren, het roepen om een sterke man die overigens dan wel onmiddellijk exact moet doen wat die woedende onsympathieke burger van hem vraagt en verder zien we zo’n beetje alles wat een, door de welvaartsstaat tot op het bot verwende, calculerende burger nog meer kan verzinnen om anderen de schuld te geven van zijn eigen onvrede. Een voortwoekerende onvrede die voortdurend gevoed wordt door het vermeende gebrek aan respect van anderen, door het feit dat anderen (“De Grote Boze Buitenwereld”) de verongelijkte burger voortdurend te kort doen en door het bizarre fenomeen dat men, op geleide van een uiterst vervelende, maar tegenwoordig o zo hippe, onbescheidenheid, de kwaliteit en de kwantiteit van zijn eigen talent vaak veel hoger inschat dan deze in werkelijkheid blijkt te zijn (m.a.w. men waant zijn eigen grijze mus een valk te zijn). Dit laatste vooral door een kritiekloze opvoeding van ouders die menen dat zij een genie op de wereld hebben gezet.
De kern van maatschappelijke conflicten is gelegen in een liefdeloze steeds harder wordende houding naar de medemens door eigenwaan en ongebreideld egoïsme. Een sociale dynamiek, die sinds de ontzuiling en na de enthousiaste omarming van het ethisch volstrekt perverse neoliberalisme door de economische elite, alleen maar  sterker wordt. De burger moet er, mijns inziens, niet voortdurend zo op gebrand zijn de ander de maat te nemen, nee, de burger zou allereerst zijn eigen denken en doen maar eens moeten toetsen aan algemeen geldende ethische criteria. Misschien dat diezelfde burger dan tot een kwalitatief beter inzicht komt met betrekking tot zijn eigen handelen en mogelijk daardoor bereid is om een toontje lager te gaan zingen. Overigens, over die algemeen geldende ethische criteria kom ik natuurlijk nog uitgebreid te spreken, want daar zit hem nou juist de kneep!! Maar daarover dus later.

Nb. 1.  Zo er iemand mocht reageren dan aub niet in de vorm van allerlei jij-bakken, want dat ken ik zo langzamerhand wel. Het gaat om de inhoud. En om niets anders dan de inhoud.

Nb. 2.  Ik bedenk me net dat het gestelde onder Nb. 1. wel heel erg raar en onredelijk is. Ik schrijf een schofferend vervelend stukkie en dan zou het alleen maar over de inhoud mogen gaan. Nee, hier ben ik totaal op de verkeerde weg. Ik lijk wel niet goed wijs!

Misdaden tegen de menselijkheid om economisch gewin. De “Dance Macabre” om de burgeroorlog in Syrië.

Er valt veel te lezen over het conflict in Syrie. De deskundigen op de media tuimelen over elkaar heen om hun woordje te doen en ons uit te leggen wat er nu eigenlijk echt aan de hand is. Ik neem alles maar met een korreltje zout, want ik vermoed dat zij helemaal niet weten wat er speelt. Een ding is volgens mij echter wel bijna zeker, het is de betrokken partijen in dit conflict uiteindelijk niet te doen om ethiek of morele scherpslijperij. Het gaat deze landen, Nederland incluis, alleen maar om economische gewin. Direct of indirect. Als je de werkelijke, achterliggende motieven wilt kennen dan moet je de geldstromen volgen. Er is een mondiale economische elite die spijkerhard en totaal liefdeloos zijn eigen economisch belang nastreeft. Dit, min of meer, ten koste van de overgrote meerderheid van de wereldbevolking. Het zal wel niet een echte samenzwering zijn, maar het effect van de invloed van deze wrede en vaak zeer kortzichtige economische elite is hetzelfde. Wij, de arme sodemieters van deze aarde, worden zoet gehouden met brood en spelen (Prijzenoorlog tussen de supermarkten, snelle auto’s, mooie vrouwen, TV, facebook, I-phones, tablets en alles wat dies meer zij) en de economische elite wordt sluipenderwijs steeds machtiger en rijker. Hebben de jongere mensen hier op OBA zich ooit wel eens echt verdiept in de theorieën van Karl Marx. Ik denk het niet echt, want deze man is zo effectief gedemoniseerd door het “vrije” westen, dat alleen al het noemen van zijn naam je imago bezoedelt en je integriteit in een kwaad daglicht stelt. Karl Marx heeft een heleboel onzin geschreven. Onder meer een waanzinnige sociale utopie. Maar op economisch gebied was hij in mijn ogen echt baanbrekend. Hij voorspelde de extreme, buitennissige bundeling van bezit en macht in de handen van enkelen. En als je een beetje verstand hebt van de geschiedenis dan weet je dat zo’n proces niet erg lang goed kan gaan. Volgens mij zijn de eerste tekenen, die de aanstaande totale materiële teloorgang van de westerse beschaving aankondigen, al duidelijk te zien. Ik vind dat niet zo heel erg, mits een en ander maar geleidelijk en zonder al teveel “lijden” verloopt. Op intellectueel gebied kan het alleen maar beter worden, denk ik. Maar eerst moeten we door het tranendal van deze neoliberale, intellectuele barbarij heen. Wat ons zal resten is nederigheid, soberheid, inzicht en schaamte.
Okay, ik geef het toe, ik zeg ook maar wat, maar het zou zo maar kunnen! Toch?

Wat gebeurt er uiteindelijk als de overheid iedereen in de gaten blijft houden?

Nota bene op dat rare Facebook had ik een discussie met mijn oudste dochter over een artikel van Chris Chambers dat hij op 28-08-2013 in “The Guardian” plaatste. Mijn dochter vond Manning en Snowden toch wel een beetje de helden van deze tijd, eigenlijk. Zij weerstaan de gramschap van de grote mogendheden.
Het gaat met name om de laatste alinea van het artikel die ik hieronder integraal weergeef:

“We ignore this evidence at our peril. Psychology forewarns us that a future of universal surveillance will be a world bereft of anything sufficiently interesting to spy on – a beige authoritarian landscape in which we lose the ability to relax, innovate, or take risks. A world in which the definition of “appropriate” thought and behaviour becomes so narrow that even the most pedantic norm violations are met with exclusion or punishment. A world in which we may even surrender our very last line of defence – the ability to look back and ask: Why did we do this to ourselves?”.

Mijn eigen reactie volgt hieronder:

“Nu ben ik bang dat de heren Manning en Snowden wellicht niet geheel uit ideologische motieven handelden. Er wordt gezegd dat er ook sprake is van frustratie, rancune en gekwetstheid. Maar hoe het ook zij, zij zijn wel naar voren getreden en hebben wel een dappere daad verricht door het somtijds infame handelen van de grootmachten bloot te leggen. Uiteraard zijn de huidige machthebbers niet blij met de openbaringen van Manning en Snowden. Het hele machtsapparaat van het Westen met de Verenigde Staten voorop, is er voor bedoeld om economische belangen te verdedigen. Het is nog altijd de economische elite van het bedrijfsleven die overal de politiek aanstuurt. Het zal duidelijk zijn dat ter bescherming van geld, macht en aanzien de ethische factor slechts een rol van ondergeschikt belang speelt. Vroeger hadden wij in Nederland de koopman en de dominee. De koopman stal van de zwakkeren en de dominee verzon de ethische (vaak religieuze) smoesjes die het vulgus moesten overtuigen dat het niet anders kon. Wat dat betreft is er nog niets verandert. De VVD spreekt van losers en winners. Als je zwak bent dank je dat aan je eigen inertie en luiheid en ben je ethisch sterk onder de maat. Als je sterk bent tooi je jezelf met de lauwerkrans van de winnaar en noem je jezelf de keihard werkende kurk waar Nederland op moet drijven. Ook in ons land is naar mijn mening steeds minder sprake van een liefdevolle samenleving. Het bedrijfsleven en de hun sympathieke politieke stromingen streven naar een Amerikaans model. Dat eindigt uiteindelijk in een prevalentie van het adagium van “Het recht van de sterkste”. Een theorie van Herbert Spencer uit de donkere dagen van het keiharde uitbuitingskapitalisme van de 19de eeuw. Tegenwoordig staat de economische elite een veel genuanceerder apparaat ten dienste in de vorm van geraffineerde marketeers, gehaaide bestuurskundigen en sluwe communicatiedeskundigen. Samen zorgen zij er, met behulp van de moderne media, voor dat wij sluipenderwijs een lifestyle adopteren die gunstig is voor hun economische positie. Het vervelende van hersenspoeling is dat je het niet in de gaten hebt als het gebeurt. Daarom kunnen mensen ook volstrekt onwezenlijk reageren als je ze op dit fenomeen wijst. En laten we wel wezen, voor de meeste mensen is het geen probleem. Die leven in een voor hen gunstige materiele wereld van relatieve luxe en overvloed. Retrospectief, in dit geval kijkend naar de geschiedenis van de oudheid, waren de romeinse machthebbers er ook al achter. Wij noemen dit historische fenomeen “Brood en Spelen”. Ik vind het belangrijk dat je als lid van een samenleving kritisch blijft naar die samenleving. Leitmotiv daarbij dient te zijn “de Liefde”, de medemenselijkheid, de empathie die nodig is om, desnoods volstrekt belangeloos en misschien wel met het brengen van grote offers, het lijden van de (zwakkere) medemens te minimaliseren enmogelijk wel te laten verdwijnen. Als je jezelf opsluit in je eigen microwereld en als je je neerlegt bij je eigen onmacht om iets aan het onrecht in die grote wrede buitenwereld te doen, ben je volgens mij op de verkeerde weg. Volgens mij is de individuele mens sterker dan hij denkt!!!

Helaas leven we in een tijd die bovengenoemde levenshouding als luchtfietserij en destructief idealisme betitelt (kijk, daar heb je die dominee weer!!). In een tijd waar een kritische houding door de mainstream als zinloos gemopper wordt afgedaan (want wie wil nou in deze hippe digitale tijd als mopperaar te boek staan?) en waar goede bedoelingen worden doodgeslagen door voorspelbare jij-bakken van totaal niet betrokken mensen. die meteen vragen wat jij zo al hebt gedaan, terwijl zij zelf nog nooit op de gedachte zijn gekomen om überhaupt iets anders te doen dan meedrijven op de golven van veilig conformisme en glimmende middelmatigheid”.

Nb. De laatste alinea is het resultaat van frustratie over het gegeven dat in mijn omgeving niemand de urgentie voor het oplossen van bepaalde problemen wil begrijpen. Maar dat is mijn eigen probleem en mijn gezeur heeft dan ook een hoog Bor-de-Wolfgehalte.

Zomergasten. En de groeten uit Noorwegen van Edvard Grieg.

De muziek van Grieg omlijst en geeft uitdrukking aan de sfeer die Noorwegen bij mij oproept. Noorwegen is in mijn perceptie het mooiste land van alle landen die ik ooit bezocht. En dat zijn zo’n beetje alle landen van Europa. En als extra toegift is de gemiddelde Noor rustig, niet erg spraakzaam en voorkomend in zijn benadering van toeristen. Wat wil je nog meer. Een prima vakantieland, tenzij je, net als de meeste Nederlanders, een mooiweerfetisjist bent. Want dan heb je er niets te zoeken.

Gisterenavond zag ik Zomergasten met een zekere Daan Roosegaarde, kunstenaar, entrepreneur en ontwerper, zoals hij in de VPROgids omschreven wordt. Ik vond dat Daan prachtige ideeën had als het gaat om een “Nieuwe Wereld”. Jammer genoeg vond ik de hele avond sterven in schoonheid. In mijn ogen werd er te zweverig gepraat en was het arti-fartigehalte weer erg hoog. Waarom geen duidelijke uitleg over hoe in de ogen van Daan een echte Nieuwe Wereld er uit zou moeten zien. Een uitleg met solide analyses en onversneden robuuste ideeën. Ik vond de houding van Daan ook niet overal even echt overkomen, maar dat is een puur subjectieve perceptie. Samen met de Rotterdammers zou ik willen zeggen: “Niet lullen, maar poetsen”. Het bleef mij allemaal te onbestemd en te vaag.
Er komt een Nieuwe Wereld aan, zoveel is wel zeker, maar de mensen die deze wereld vorm moeten geven moeten wel duidelijk zijn, met wereldomvattende uitgewerkte plannen en zo! Ik bedoel maar!
Kernbegrippen in willekeurige volgorde zijn:

-Zelfvoorzienendheid
-Creativiteit
-De mens als doel en niet als middel
-Uitschakeling van macht
-Verandering door voortschrijdend inzicht die wordt verkregen door goed onderwijs en zoveel mogelijk objectieve informatie
-Kunst en wetenschap als “Leitmotiv” voor elke vorm van samenleving
-Optimaal gebruik van de moderne techniek op de weg naar een zo groot mogelijke zelfvoorzienendheid
-Economie gebaseerd op delen, kleinschaligheid, zelfvoorziening en op duurzaamheid
-rust in de tent. Geen krankzinnige ziekmakende stress, maar een harmonieuze, vredebrengende en evenwichtige levenshouding.

Duidelijk zal zijn dat het werken aan een nieuwe wereld uitgewerkte en totaal nieuwe revolutionaire langetermijn visies vereist op het gebied van o.m. onderwijs, infrastructuur, landschapsindeling, economische structuur en democratisch bestuur.
Hierbij dient dan natuurlijk wel de paradox tussen een ideale wereld d.w.z. een wereld met zo min mogelijk “lijden” en de huidige wereld van de loeiende driftmotoren van de evolutionair verkregen psychische erfenis in ogenschouw genomen te worden. Het is de vraag of de mens in staat zal zijn de irrationele destructieve emoties, dewelke voortkomen uit de existentiële angst voor de dood en die nu de meerderheid van de wereldbevolking in zijn wurgende greep houdt, weet te overwinnen door de optimalisering van de functie van zijn neocortex. Kan de mens dat niet dan zie ik een lijdensweg in het verschiet. Is hij er echter wel toe in staat, dan kan hij onze planeet in een paradijs veranderen.
Alles hangt af van voortschrijdend inzicht. Veranderingen die van bovenaf worden afgedwongen zijn uiteraard tot mislukking gedoemd en behoren bij de oude wereld die we nou net proberen achter ons te laten.
Momenteel kan ik alleen maar hopen dat steeds meer mensen tot het inzicht geraken dat de dominantie van het huidige nihilistische en destructieve neoliberalisme een doodlopende weg betekent. Een echte martelgang die het “lijden” op termijn alleen maar groter maakt op deze wereld.