Een eigenwijze donder!

Er is iets vreemds aan de hand. Ik merk dat ik in de loop van de laatste twee jaren ben veranderd. Het is een reactief proces en hangt voor een deel samen met de voortschrijdende debilisering van onze samenleving. Maar er zijn ook andere dingen. Ik merk dat ik steeds minder tegenwerking duldt van zogenaamde “dode dingen”. Als ik, bijvoorbeeld, iets laat vallen, mijzelf aan iets stoot of anderszins iets stoms doe, kan ik in grote en schier onredelijke woede ontsteken. Woede, overigens, die zuiver en alleen gericht is op mijzelf. Ik kan dan schelden, mijzelf vervloeken en ernstig aan mijn geestelijke vermogens twijfelen. Maar er is nog iets en dat heeft veel meer te maken met de eerder door mij genoemde debilisering en sentimentalisering van de Nederlandse samenleving. Ik kan namelijk steeds minder goed met mijn anonieme twitterende, bloggende, facebookende en voortdurend foto’s en filmpjes makende medemensen opschieten. Ook van hen duldt ik niet langer tegenwerking in de vorm van bevelen, aanwijzingen of commando’s. En anders dan vroeger, maak ik dat tegenwoordig ook onomwonden kenbaar. Ik laat steeds duidelijker in woord en geschrift merken dat ik totaal niet gediend ben van mensen die de baas willen spelen. Het belang dat ik aan mijn persoonlijke autonomie hecht is de laatste jaren dus groter en groter geworden en het enige gezag dat ik nog min of meer bereid ben te respecteren is het gezag dat zich baseert op echte, wetenschappelijk gefundeerde, deskundigheid. En het zal u niet verbazen dat ik zelf degene ben die bepaalt wat echte, wetenschappelijk gefundeerde, deskundigheid is.

Maar er zijn nog meer ergernissen.

Er bestaat uiteraard ook nog het anonieme massieve gezag van onze decadente a-vitale samenleving hetwelk zich listig en schijnheilig verbergt in de oekazes van de overheid. Hierdoor ben ik, op straffe van legitiem geweld van overheidswege bij mijn eventuele nalatig blijven, genoodzaakt te participeren in veel onzinnige flauwekul die bijna als vanzelfsprekend voortvloeit uit de door de grote meerderheid van deze samenleving geaccepteerde waan van de dag. Een voorbeeld is de krankzinnige en perverse vercommercialisering van de maatschappij, die van bijna alle deelnemers conformistische, niet-betrokken, gedepolitiseerde en tragische consumptieverslaafden maakt. En de gotspe is, dat in die samenleving dan ook nog, godbetert, een discussie ontstaat over de “vrije wil”. Dat is echt te tragisch voor woorden.

Maar laat ik eerlijk zijn, mijn huidige “mindset” is ook het gevolg van het besef dat ik vroeger ernstig in gebreke ben gebleven. Want, naar wat ik van deskundige psychologen maar moet aannemen, was ik, door een nogal bescheiden zelfbeeld (overigens niets pathologisch!) steeds weer geneigd om de “people-pleaser” uit te hangen en dingen te doen en te zeggen die mijn medemensen moesten behagen. Angst voor afwijzing zal hier ongetwijfeld ook een rol hebben gespeeld, denk ik zelf. En dat is natuurlijk niet goed. Dat leidt uiteindelijk alleen maar tot fricties, verdrongen agressie en amorf verdriet.

Ja, u leest het goed, nu laat ik mijzelf verdorie toch weer een oor aannaaien door al die waanwijze modieuze psychologen-prietpraat van ijdele, betweterige gelijkhebbers en onbescheiden, egoïstische bralkaken. En dat is nou net het laatste wat ik wil. Ja, het blijft moeilijk. Kennelijk laat ik maar al te gauw mijn oren weer hangen naar kwaadaardige kwaakgeluiden van pseudo-psychologen die giftige gekte oogsten van de koude grond.

NB. Omdat ik niet goed wist of het nou “Peoplespleaser” , “People-pleaser” of “Peoplepleaser” moest zijn riep ik de hulp van de spellingscorrector in. Die kende het woord niet. Wel kwam het met het woord “Peoples plasser”. Dat zette mij wel aan het denken. Ik kwam tot de conclusie dat we hier te maken hebben met de ultieme seksualisering van de taal. Ik heb gekozen voor “People-pleaser” omdat ik dat streepje wel deftig vond staan.

Het is wel een beetje een raar verhaal geworden, vindt u niet? Maar waarschijnlijk kan ik niet anders.

De wereld is echt minder akelig dan je denkt!

Allemachtig, die Maarten van Rossem toch!! We praten hier over een knorrig overkomende, verstandige man met een bijna altijd wetenschappelijk gefundeerde mening, met wijze oordelen en met een niet aflatend gevoel voor onderkoelde humor. Ik heb net met veel plezier èèn van zijn boekjes (“De wereld volgens Maarten van Rossem” uit 2005) gelezen. Zeven jaar geleden geschreven!
Hij vroeg zich toen al, mijns inziens terecht, af of de wereld wellicht krankzinnig was geworden en hij kon helaas niet anders dan deze vraag bevestigend beantwoorden op geleide van, uit de werkelijkheid van alle dag afkomstige, voorbeelden.
En in 2005 was er, nota bene, niet eens sprake van een crisis en had het vertreksignaal voor de lange gezamenlijke reis naar het land van recessie en depressie nog niet geklonken.

Krankzinnigheid is er te over in de wereld van vandaag. En het lijkt hand over hand toe te nemen. Zo las ik onlangs een artikel over een een of andere onlangs gestorven Hindoeleider in Bombay, India, Bal Thackeray genaamd, die Hitler vereerde en grote bewondering koesterde voor de moordenaar van Gandhi. Hij schijnt ook Hindoes te hebben opgezet tegen moslims, een conflict waarbij honderden mensen werden vermoord. Een rare Bal dus!
En wat te denken van meneer Mitt Romney, de recente presidentskandidaat van de Republikeinen, die de beginselen van het Mormoonse geloof aanhangt. Bestudering van de geschiedenis en de inhoud van dit geloof moet al snel tot de overtuiging leiden dat je i.c. te maken hebt met volstrekt gestoorde mensen die bazelen over gouden tafels, magisch ondergoed en duizendjarige rijken.
En in ons eigen land kunnen incidenten, met name door krant en TV, worden opgeblazen tot schier onwerkelijke proporties, waardoor veel mensen op de sociale media de realiteit totaal uit het oog beginnen te verliezen. Onlangs zagen we zoiets nog bij de ontmaskering, via DNA-onderzoek, van de “dader” van de “100 jaar” geleden gepleegde lustmoord op een Fries meisje van zestien jaar. Ik kan de buitenproportionele publieke belangstelling voor deze uitermate tragische kwestie niet anders dan sterk overdreven en bijna ziekelijk vinden. Mijns inziens getuigt een en ander bij veel mensen van een uiterst bedenkelijk soort sensatiezucht. Meneer Dalrymple, u kent hem wel, die sacherijnige Engelse gevangenispsychiater met “strong opinions”, spreekt in voorkomende gevallen van ongezonde, destructieve sentimentaliteit.
Dus als je niet beter zou weten zou je kunnen denken dat het op deze wereld en zeker in dit kleine polderlandje allemaal minder aan het worden is. Maar niets is minder waar. De illusie van waanzin, gekte en sensatie wordt opgeroepen door de media. Nieuws is geld. Slecht nieuws is nog meer geld. En veel journalisten, verslaggevers en talkshows maken de commerciële spoeling dun. Het lijkt allemaal heel erg, maar het valt allemaal wel mee.
Lees het dikke boek van meneer Steve Pinkerton maar eens over de vermindering van geweld door de eeuwen heen. En dan hebben we het alleen nog maar over de geschiedenis van het geweld. Als we kijken naar de hygiëne, de voedselkwaliteit, de medische kennis, de huisvesting, het onderwijs etc. etc., dat alles is gedurende de laatste drie honderd jaar enorm verbeterd.

Heel veel van wat de moderne media u menen te moeten voorschotelen is baarlijke nonsens en is eigenlijk helemaal niet wat het lijkt. Om die onvolkomenheden, leugens, vooroordelen, en fouten te kunnen herkennen, te ontzenuwen en te ontmaskeren dient u zich goed op de hoogte te stellen, kennis te verwerven en, bovenal, kritisch te blijven. Hierbij is het vooral essentieel dat de roze bril zo snel mogelijk wordt afgezet. Genoegzaamheid en zelfvoldaanheid zijn de grootste hinderpalen als het gaat om het zo objectief mogelijk beschrijven van de werkelijkheid. Dit alles dan ook nog eens naast het feit dat anderen er vaak geldelijk bij gebaat zijn om u te bedriegen en u een rad voor de ogen te draaien. Cave!!!

O ja, meneer Maarten van Rossem gaf mij ook nog een goede leestip. Het boek van Jared Diamond geheten “Guns, Germs, and Steel” is een echte aanrader. Wil je daadwerkelijk vat krijgen op de geschiedenis van de mens dan is het lezen van dit boek daarbij een enorme nuttig hulpmiddel.

Ik bemerk dat mijn blog een weinig chaotisch is geworden, maar daarom niet getreurd want dan past het des te beter in de decadente waanzin van het economisch steeds verder achterop rakende Avondland. Bovendien heb ik het, geheel ten onrechte, maar steeds over “u”, ik bedoel dus eigenlijk mijzelf. U weet uiteraard zelf veel beter wat u wel en niet wilt kennen of beoordelen. Ik moet eens ophouden met mijn irritante moralistische gezwets!

Het lijden van J.P. en een overdonderende manifestatie van de Boeddha-natuur.

Op de stoel naast mij, in het restaurant dat, commercieel gezien, hoort bij het achenebbisj muziekzaaltje van het voormalig kraakpand hotel Bosch, alwaar wij, uiteraard geheel gratis en voor niks, gedurende een halfuurtje onze vervreemdende apocalypsachtige muziek mogen laten horen in het voorprogramma van een andere onbekende band, “Nu Voyant” geheten, die, naar eigen zeggen, uitmunt in de vertolking van zelf gemaakte neoromantische nederpop, zit een “geluidsman” die door alle muzikale aanwezigen J.P. wordt genoemd. Het lijkt een rustige man. Maar van binnen borrelt en bruist het van psychedelische ideeën. Hij bedient zich van de, door sommigen onder ons zo hilarisch gevonden, droge humor, bezigt te pas en te onpas de woorden karma en reïncarnatie, het grote geld kan hem niets schelen en de samenleving bevindt zich volgens zijn zeggen in een neerwaartse spiraal. Hij heeft het moeilijk met het verkopen van zijn “geluid”. De crisis en al die verdomde hiphop, dance en disco.!! Ik luister met eerbiedige aandacht en trek met iets langere tanden dan gewoonlijk aan vorken vol dood gekookte pasta gedrenkt in een onwezenlijk zure tomatendrab. Naast mijn bord een schoteltje met rode en witte kool. J.P. lispelt door over onrechtvaardigheid, onthecht zijn en over de plaatselijke muzikale incrowd.
Achter mijn rug begin ik echter een steeds sterker, niet goed te definiëren sissen te horen. Een dreigend aanzwellend suizen, samengesteld uit mysterieuze lage donkerronkende grondtonen vermengd met de krijsend hoge giltonen van een op volle toeren kokende fluitketel.
Ik kijk achter me en zie dat de bar, die daar zo even nog was, is verdwenen. Ik kijk nu uit over een wijde grijsgroen gevlekte en licht hellende vlakte en zie uit diverse kraters in de grond met kracht kokend water spuiten. Stoomschietende pilaren van kokend water die verdwijnen tussen de grijze, boven de onheilspellende vlakte voortjagende, wolkenflarden. Het licht is veranderd in een vervreemdend soort, alles scherp en met uiterste precisie omlijnend, schijnwerperschijnsel. Bijna te fel voor aardse ogen.
Naast mij verheft zich een tienarmige veelkoppige boeddha die, terwijl ik kijk, schier exponentieel in grootte toeneemt. Na enkele tellen strekt zijn massa zich uit tot de onderste lagen van de wolkenflarden. Met behulp van zijn twee bovenste armen bespeelt een van de monsterlijk grote hoofden een trompet zo groot als een autobus. Het hoofd speelt “Il Silenzio” van de Gebroeders Brouwer, een bekend trompetduo van weleer, afkomstig uit de diepe krochten van de achterstandswijken van Arnhem. In de acht overige armen spartelen de leden van de neoromantische nederpopband “Nu Voyant”. Ondanks hun uiterst ongemakkelijk positie zingen de acht nederpopbandleden prachtig meerstemmig mee met het donderende trompetgebulder en zijn zij, wonder boven wonder, glashelder te horen boven het ronkende sissen van het kokende water en het laagtonig scheurend trompetgeschetter van de, inmiddels tot ontzagwekkende proporties opgezwollen, boeddha.
Hier is natuurlijk iets bijzonders aan de hand. Ik ben zo maar getuige van een krachtige manifestatie van het Opperwezen dat door mij zo dikwijls onnadenkend werd gedesavoueerd door het nonchalant bezigen van termen als “godverdomme” of “sjezus!!”. In de modieuze gekunstelde wereld van de zgn. “realitysoaps” spreekt men in voorkomende gevallen, en vaak meer dan mij lief is overigens, van kippenvelmomenten, en welaan, hier maak ik dus mijn eigen kippenvelmoment mee. Maar het wordt nog erger, veel erger!!!
Het monstrum draait zich plotseling om en toont mij zijn, door donkerpaarse trossen aambeien geflankeerde, aarsgat. Ik zie het vlezige gebied rond die gigantische anus licht trillen en voordat ik het weet opent de reusachtige kringspier zich om op de peristaltische ritmiek van aanzwellende, hoog gillende en sissende fluittonen, een enorme hoeveelheid darmgas uit een schier bodemloze ingewandenspelonk te lozen. De Boeddha gooit zijn vele koppen in zijn even zovele nekken en brult unisono uit vele monden: “Sidder en buig nu voor de louterende kracht van mijn biologische karma, adem mijn wezen en wordt mijn eeuwige gramschap deelachtig” De leden van de neoromantische nederpopgroep “Nu Voyant” worden door de vele boeddha-armen de lucht in geslingerd en veranderen en passant, terwijl ze met zijn allen door het luchtruim suizen, hun naam in “Nu Volant”. Ook hoor ik J.P. nog zeggen dat liefde de oplossing is voor alle problemen om vervolgens weer tot mijn positieven te komen in het altijd zo gezellige alternatieve cultuurrestaurant van het voormalig krakerspand hotel Bosch. De ban is gebroken. Ik roep: “We gaan muziek maken” en begeef me naar het krakkemikkige achenebbisj muziekzaaltje alwaar wij een half uurtje later voor een publiek van ongeveer twaalf man onze vervreemdende apocalypsachtige muziek laten horen. Niet mooi en voor de ongeïnteresseerde buitenstaander ook niet interessant, maar uiteraard wel zeer behartenswaardig.
En ik wist het meteen: Dit is goed!

Misplaatst en contraproductief optimisme.

Er zijn mensen die middels een onecht en krampachtig soort vrolijkheid en een totaal nergens op gefundeerd optimisme hopen slechte ontwikkelingen en het op ons afkomende onheil buiten de deur te houden. Dat zijn gevaarlijke mensen. Gevaarlijk omdat zij met hun irrationele gesus en hun misplaatste en vaak geforceerde opgewektheid het zoeken naar oplossingen voor toekomstige problemen in de weg staan. Ze zijn vrolijk en blij omdat ze continu gehersenspoeld worden door het bedrijfsleven via achterbakse, perfide en op psychologische mechanismen gefundeerde reclametechnieken. Een optimistische en vrolijke consument is een goede consument. Dergelijke kritiekloze consumenten blijven wel kopen, shoppen en bakken met geld uitgeven aan nutteloze zaken. Zij blijven de zakken spekken van de geldwolven van het vrije bedrijf. Het is het bedrijfsleven er dus alles aan gelegen om de potentiële kopers en afnemers van hun producten dusdanig psychisch te bewerken dat zij die producten ook daadwerkelijk gaan en blijven kopen. Gebleken is dat kritische mensen niet zo gauw kopen. Vrolijke, onwetende en bewust kritiekloze mensen wel! Het marketingmechanisme moet er dus op gericht zijn vrolijke, oppervlakkige en optimistische na-apers te creëren en dat doet het bedrijfsleven onder meer door kritische mensen weg te zetten als “die eeuwige mopperkonten” die nooit iets leuk vinden en altijd maar zeuren over het milieu en de natuur. Die vervelende wereldvreemde idealisten met hun geitenwollensokken cultuur en hun waanzinnige idealen!! Het bedrijfsleven ridiculiseert het alternatieve en moedigt het conformisme aan. Het kapitalisme heeft baat bij een grote egalitaire massa die elkaar allemaal nadoen en dus ook vaak in hun koopgedrag elkaar imiteren. De modieuze en trendgevoelige hogepriesters van de marketingwereld maken daarbij gebruik van de existentiële angsten van de mens, door bezitsvorming, status en macht te verheerlijken. En zo wordt een wereld van illusie, bedrog, kwade trouw en leugens gecreëerd die zijn weerga niet kent. Het zal duidelijk zijn dat in een dergelijke decadente en a-vitale samenleving onveiligheid, agressie, geweld en misdaad steeds vaker gaan voor komen. De bezitters van welvaart zullen zich steeds beter moeten beschermen tegen de agressie en de onbeheerste hebzucht van de consumptieverslaafd gemaakte onderklasse. Een onderklasse die op hun ,met geleend geld gekochte, flatscreens de in hun ogen echte welvaart heel goed kunnen zien, maar helaas niet aan den lijve kunnen ondervinden. De hoog opgeleide economische elite zal zich daarom steeds vaker moeten verdedigen tegen de politieke en soms zelfs fysieke aanvallen van jan-met-de-pet, die verteerd wordt door afgunst, frustratie en rancune en zich opgejaagd voelt door de machinaties van de perfide en geraffineerde marketeers van het bedrijfsleven.
En zo ontstaat een nieuwe tweedeling. Een tweedeling van nauwelijks of niet opgeleide hebberige arme mensen en een rijke, zo mogelijk nog hebzuchtiger, hoog opgeleide economische elite. Een tweedeling dus op voornamelijk economische gronden. De flatscreens, de “Dance Valley’s, de alcohol, de drugs en de kunstmatig in stand gehouden groepsdwang zijn dan zomaar wat middelen om de onderklasse te pacificeren. Het brood en de spelen. Maar de kruik gaat net zo lang te water tot hij berst. Dat kan zelfs een totaal misplaatst optimisme niet voorkomen.

NB. De foto’s zijn Zen-natuurfoto’s. Zij leiden nergens naar toe en komen nergens vandaan. Net als uzelf! En als je dit waardeloze stukje helemaal niets vindt kijk dan in ieder geval even naar de foto’s en sta stil bij de natuur die het al zo hard te verduren heeft.  Het kan echt anders. En hoe anders, dat laat de natuur ons elke dag weer zien. Als je er oog voor wilt hebben natuurlijk. “Natura Artis Magistra”

Hommeles bij het zondagochtendontbijt.

Het was gisteren hommeles bij het zondagochtendontbijt. Een aantal lieve huisgenoten meenden ongegeneerd de loftrompet te moeten steken over de zegeningen van het vrije bedrijf, het zakenleven etc. Van het een kwam het ander. Uiteindelijk gebruikte ik in opperste onmacht de woorden “godverdomme”, “allemaal hufters en dieven”, “tuig van de richel” en zo nog wat krachttermen. Dat viel niet in goede aarde. Men zweeg en beschouwde mij tijdens de rest van het discours als een “quantité négligeable”, een, door decorumverlies, door de mand gevallen gesprekspartner die zich, alleen al door een stuitend gebrek aan zelfbeheersing, in hun ogen volledig had gediskwalificeerd. “Zo discussiëren wij hier niet!!” Gewond trok ik mij terug in mijn vertrekken en likte mijn wonden. Om de pijn te verzachten zette ik mij aan het componeren van liedjes en het schrijven van daarbij behorende teksten. Wonderlijk genoeg ging dat ineens veel makkelijker dan normaal te doen gebruikelijk.
Enfin, deze ochtend las ik de krant. Een relativerend stukje van Peter van Giesen, waarin hij voor de zoveelste keer het verschil tussen rechts en links uitlegt. Het verschil tussen sociaal democraten en (neo-)liberalen. Prachtig natuurlijk. Mooi stukje. En leerzaam.

Ik vroeg mij af waarom ik toch zo’n, bijna lijfelijke, afkeer heb van het bedrijfsleven. Was het toeval en had ik de pech dat ik bij mijn vroegere frequente contacten met het bedrijfsleven toevalligerwijs alleen maar met onsympathieke, harde en fantasieloze managers geconfronteerd werd? Of was er helemaal geen sprake van toeval en zijn alle fanatieke aanhangers van het vrijemarktdenken eigenlijk min of meer megalomane, hebzuchtige egoïsten? En is het misschien zo dat, wat ik in het bedrijfsleven onsympathiek, hard en fantasieloos vind, in het vrije bedrijf wordt gezien als zakelijk, doortastend en assertief? Overdrijf ik misschien? Alles is immers perceptie!

Ik ben er niet helemaal uit. Wel weet ik dat gebrek aan empathie en erbarmen mij met steeds meer weerzin vervult. Ik vind het behoorlijk liefdeloos om het eigen “zelf” telkens maar weer dusdanig uit te vergroten dat de oprechte betrokkenheid bij het wel en wee van de medemens uit het zicht verdwijnt. Het zij overigens nog eens benadrukt dat mijn overtuiging niet op een absolute moraal of op een een of ander redeloos dogma is gebaseerd. Mijn mening is er èèn uit de ongeveer zeven miljard meningen die op aarde bestaan.

Het “zelf” als een eigenstandige entiteit wordt door de westerling gewoonlijk sterk benadrukt en deze megalomane overwaardering heeft meestal desastreuze gevolgen voor de zwakkere medemens. Het ware een goede zaak als de westerse mens het vermogen zou weten te ontwikkelen om zich wat meer te onthechten van zijn “zelf”, waardoor er per definitie meer ruimte ontstaat voor de vanzelfsprekendheid van Liefde. “Goed doen” wordt dan een normale gang van zaken zodat het sterk egocentrische welbevinden bij het “goed doen” in westerse stijl t.w. het oogsten van een beloning in de vorm van een “goed gevoel” of het uitzicht op het verkrijgen van een perfide religieuze beloning in de vorm van een comfortabele plek in een eeuwig hemels hiernamaals, als vanzelf uit het zicht verdwijnt. U kunt dienaangaande de heer Boeddha om raad vragen.

Een buitengemeen ernstig gefrustreerde stakker laat een stinkende intellectuele wind.

Een heftig postmodern orgasme heeft onze tijd besmeurd met een stoet van pedante nietsweters, brallende ijdeltuiten en zichzelf overschattende betweters. Het gaat hier om de schier eindeloze stoet van dwergen die de betuttelende zuilen achter zich heeft gelaten en zich nu, zonder enige terughoudendheid, vrijelijk te buiten gaat aan het plukken van de dag.
Zij trekken joelend door de straten van de stad en hebben zich opgedoft met de ordinaire versierselen van het anti-intellectualisme. Zij vermoorden afgunstig de moeilijke woorden van een saai en evenwichtig leven en krioelen dat het een lieve lust is, in de krochten en spelonken van megalomanie en extreme hebzucht . Het wordt tijd om de fluwelen handschoenen op te bergen en de buitengemeen strenge notenkraker tevoorschijn te halen om hier ook de hardste noten te kunnen kraken. Meesmuilende pluimstrijkerij heeft geen zin meer. De morele karwats erover!
We hebben hier te maken met het ergste soort dat men zich denken kan. We hebben hier namelijk te maken met de keihard werkende en niets en niemand – behalve zichzelf en de zijnen natuurlijk – ontziende selfmade man. De man die zich uit het immorele drijfzand van totale sociale nietswaardigheid via een gratis universitaire studie op de sociale ladder omhoog heeft gevochten door er “zwakkeren” met valse, venijnige en heimelijke beenbewegingen vanaf te trappen. De man die het beklemmende arbeidersmilieu achter zich heeft gelaten en met het verwaten, onbeschaafde dedain van “Es ist erreicht” zijn medemens telkens weer op koele subtiele wijze zijn nietswaardige ondergeschikte plaats in herinnering weet te brengen, net zoals vroeger zijn voorvaderen door de toenmalige economische elite werden vernederd en gekleineerd. Dit alles uiteraard ter meerdere glorie van zichzelf en de zijnen.
En dan plots wordt het hem te veel. De boog heeft lang genoeg gespannen gestaan. Hij breekt! Huilend knielt hij terneer voor het altaar van de deemoed. Hij weent bittere tranen van spijt en berouw. Hij zet het meegebrachte scheermes op zijn nietswaardige keel en met een felle haal beëindigt hij zijn leven.

Wat kunnen wij hiervan leren?

Ten eerste kunnen we hiervan leren dat het niet moeilijk is om een krankzinnig “verhaal” te schrijven. Ten tweede is het duidelijk dat hoogmoed altijd voor de val komt. Ten derde lijkt het verstandig om tijdens uw leven een laag moreel profiel te hanteren. Grote woorden en weidse vergezichten veroorzaken bijna altijd agressie en intellectuele mist. De mens is een nietig, inwisselbaar wezen, dat alleen maar kan floreren als hij voldoende liefde, aandacht en waardering krijgt. Ten vierde, en dan hou ik er over op, bedenk dat uw mening er slechts een is van zeven miljard andere meningen. Volslagen onbelangrijk dus, hoezeer u er ook in slaagt om u zelve met de gebakken lucht van vermeende belangrijkheid en eigenwaan op te pompen tot imposante luchtballonnen van buitenproportionele afmetingen.

NB. Ik hoop dat u begrijpt hoe moeilijk het is om op eigen kracht via een onzichtbare ladder uit een drijfzand te geraken. Dat is voorwaar geen sinecure!

Gebakken luchtballon.

Soms leg ik stil mijn oor te luisteren
bij deftigheid van rang en stand.
Vaak hoor ik dan het heimlijk fluisteren
over hoeden en de rand.

Ze praten erg voorzichtig,
hun ogen zijn gericht,
op prangende netelkwesties
van landelijk gewicht.

Ze gebaren uiterst heftig,
met uitgestreken gezicht,
ze zwellen en ze zweven
naar hoge hemelsferen
ze zuchten moe en gelaten
onder publiekelijke plicht.

Ze stijgen en ze stijgen,
ze stijgen meer en meer,
het voetvolk blijft beneden
en van heilige hemelhoogte
roept men keer op keer
dat burgers hier niet treden mogen
al prangt het nog zozeer.

Dit is gewijde heilige grond.
bestemd voor de eigen elite.
Houdt nu even uw grote mond,
Eerst willen we zelf genieten.

Wij denken voor u en voor al wat u lief is,
wij schenken u welvaart en vrede.
Het welzijn dat moet u dan zelf maar doen,
daarvoor komen wij niet naar beneden.

Binnenkort is het al weer Sinterklaas.

Is geld nou echt zo belangrijk?

De uiterst onsympathieke reacties van een bepaald soort mensen/kiezers op de plannen van het nieuwe kabinet betekent voor mij het zoveelste bewijs dat mijn sterke antipathie t.a.v. de economische elite in Nederland op goede ethische gronden is gebaseerd. We praten hier over een groep mensen die dermate ernstig is aangetast door de rot van het neoliberale denken dat er met goed gevoeg gesproken kan worden van extreem egoïstische, anti-sociale en tot op het bot verwende mensen. Zij gebruiken de smoezen van “eigen verantwoordelijkheid” en “hardwerkende Nederlanders” ter rechtvaardiging van hun perfide en baatzuchtige houding. En het is betreurenswaardig dat er,  na ongeveer dertig jaar neoliberale hersenspoeling, in Nederland,  relatief gezien, nog maar weinig mensen over zijn met een ongeconditioneerde en open geestesinstelling. Een instelling die de facto een belangrijke voorwaarde is om iemand in staat te stellen de destructieve strevingen van deze door en door egoïstische en anti-solidaire mensen te kunnen, maar vooral te willen doorzien.
In Nederland lijkt het wel of we alleen nog maar over geld ( = bezit, macht en sociale status ) kunnen praten. Maar ik kan u op basis van mijn eigen ervaring verzekeren dat er ook nog hele wezenlijke zaken in het leven zijn die weinig tot niets met geld te maken hebben. Goddank!

NB. Ik besef uiteraard dat mijn bericht niet erg interessant is voor geborneerde en verwende gelukszoekers maar desalniettemin is het mij een innerlijke behoefte om e.e.a. toch op te schrijven. Jammer is wel dat ik veel te veel gebruik maak van de hyperbool (overdrijvende, vergrotende uitdrukking), waardoor mijn verhaaltjes voor zelfbenoemde nuchtere en redelijke mensen volstrekt ongeloofwaardig worden. Mijn vrouw zegt altijd: “Kan het niet wat minder?” en wijst daarbij op de enorme invloed die de metacommunicatie op het overbrengen van de inhoud kan hebben. Maar betrokkenheid eist altijd zijn tol. Ik kan er over meepraten.

Always look on the bright sight of life!

Denk niet dat het allemaal vanzelf gaat. Op uw levensweg zult ge meer dan eens met onoverkomelijke hinderpalen worden geconfronteerd. En het rare is dat die dekselse hinderpalen nooit lang genoeg zijn om je aan te kunnen verhangen. Zo ontmoette ik onlangs nog een keurig opgevoede waardevolle, redelijk intelligente en hardwerkende pijler van de samenleving die op enig moment in het recente verleden om hem moverende redenen meer dan genoeg had van het leven. Zijn echtgenote die aan een ongeneeslijke vorm van kanker leed had hem totaal onverwacht verlaten en van louter balorigheid had hij toen de eigen woning in brand gestoken. In de schuur die op een steenworp afstand van het brandende huis stond trachtte hij zich te verhangen. Hij gebruikte daartoe een te lang touw waardoor hij, na de sprong vanaf een wrakke keukenstoel, een smartelijke val maakte op het harde beton waardoor hij zijn rechterbeen op drie plaatsen brak. De politie, gealarmeerd door een overbezorgde vriend, vond hem pas de volgende dag.

Om van de schrik te bekomen zijn we, na zijn voorspoedige genezing, afgereisd naar een tropisch eiland alwaar we nog geregeld schuddebuikend lachen om dat koddige voorval.

Maar alle gekheid op een stokje, er kunnen natuurlijk ook hele akelige dingen gebeuren. Zo was gisteren onze zonnecrème op en zijn wij daardoor deerlijk verbrand. Ja, dat is andere koek. Dan valt er niets meer te lachen.

De werkelijkheid is vaak ongelooflijker dan het meest bizarre sprookje. Daar kunnen we allemaal over mee praten.