Een tragedie. Gedachten over teloorgang, onfatsoen en domheid.

Het laatste nummer van de Groene Amsterdammer ademt een sfeer van wanhoop en uitzichtloosheid. Er is geen houden meer aan. De lage cultuur verplettert de hoge cultuur. De Kunst en de wetenschap worden op de mestvaalt gegooid en de middelmaat siert de straat. Er is niets bijzonders meer te ontdekken. Herman Koch en meneer Kluun zijn goede schrijvers. En er zijn nog eens meer dan een miljoen mensen die hun levensverhaal of anderszins hun pennenvruchten in boekvorm verwerken. Allemaal literaire geniën in de dop. De eeuwige schreeuw om bekendheid. Kijk eens wat ik allemaal kan! Vindt u niet dat ik met kop en schouders overal bovenuit steek? U hoeft mij niet prettig of aardig te vinden, als u mij maar goed vindt!
En zo schreeuwt de een nog harder dan de ander om erkenning en bewondering.
Nu wil het toeval dat ik de laatste tijd over het boeddhisme lees. Voorwaar, een wonderbaarlijke ervaring. Zo bestaat er bijvoorbeeld geen “zelf”. Er bestaat bij de mens geen entiteit die een afgesloten eigenheid vormt of een geïsoleerd “ik” is. De mens maakt een diffuus onderdeel uit van een grote bewustzijnsstroom. De mens is geboren om “lijden” te bestrijden, te neutraliseren. De levensrivier van de mens is vervuild door het onophoudelijke “lijden”. Het is zaak die levensrivier dusdanig te zuiveren dat deze weer sprankelend en helder wordt. Dit proces dient tijdens vele levens te geschieden en vindt plaats met wisselend succes.
Onze ouwe trouwe Wikipedia stelt m.b.t. het Boeddhisme o.m. het volgende:
“Het bestaan van een onafhankelijk, centraal bewustzijn of “ik” dat alles ervaart wordt ontkend. Er wordt een onderscheid gemaakt tussen:
1. een relatieve werkelijkheid waarin alles en iedereen in onderlinge afhankelijkheid van elkaar bestaat (het ‘ik’ of ‘ego’, de zintuigen en de ‘gewone’, alledaagse geest) en
2. een absolute, onveranderlijke (reïncarnerende) werkelijkheid van de oorspronkelijke, zuivere ‘natuur van de geest’, ook wel de Boeddhanatuur genoemd. Iedereen heeft de Boeddhanatuur in zich, maar bij niet-verlichte mensen is deze verduisterd door ‘wolken van onwetendheid’. Toch kan deze zuivere zon-achtige natuur nooit ‘besmet’ of vervuild worden door de wolken. Deze zon geeft warmte (liefde) en licht (wijsheid) en zal altijd aanwezig blijven achter de wolken. Zolang de wolken van negatieve emoties de zon verduisteren blijft de mens lijden en reïncarneren. Zodra ze voorgoed oplossen ontstaat verlichting en kan de mens kiezen om niet meer geboren te worden na het overlijden.

Het hoogste doel echter is, bij verlossing, de eigen volledige verlichting uit te stellen en telkens opnieuw op aarde terug te keren om hen te helpen, tot alle wezens verlicht zijn. Zo iemand noemt men een bodhisattva. De dalai lama, leider van het Tibetaanse volk, levend in ballingschap in Dharamsala, wordt gezien als de Bodhisattva van Mededogen. Hij keert telkens terug op aarde om mensen te helpen op hun pad naar verlichting”.

Ik bedoel maar. Dit is toch wel andere koek dan het kleinzielige en perfide verbod op de Arondeuslezing van Herman von der Dunk.
Dus, brave mensen, probeer eens na te gaan denken over de werkelijk belangrijke zaken des levens in plaats van te blijven hangen in die wolken van onwetendheid en negatieve emoties. Haal als de gesmeerde bliksem de bezem door je persoonlijkheid. Schuw de zelfkritiek niet. Zing elke dag een vrolijk lied. Eet gezond. Probeer tegenslagen te begroeten als uitdagingen en nuttige leermomenten. Gun de ander wat je jezelf ook gunt. Lees de vermaningen van Epicurus. Betracht gepaste ascese en geniet van de geneugten des geestes.
En sla je, na lezing dezes, schaterend van het lachen op de knieën.

Maar er is meer, neemt u dat maar van mij aan. Ik kan ook wel serieus zijn, al zou je dat uit bovenstaande niet direct kunnen opmaken. Er zijn veel maatschappelijke problemen, vinden wij met zijn allen. Overigens vind ik zelf dat het allemaal nog best wel meevalt. Maar goed, laten we toch maar even stellen dat er veel grote maatschappelijke problemen zijn. Die problemen zorgen voor ergernis, woede, verdriet, agressie, frustratie en alles wat dies meer zij. Je zou dus denken dat we die problemen allemaal met voortvarendheid zouden willen gaan oplossen. Maar dan komen we bij het hoofdprobleem. Een probleem dat tevens een levensgroot taboe is.
Het hoofdprobleem is namelijk dat er een heleboel (minstens 50%), domme mensen zijn. Mensen met een IQ dat op of onder de 100 ligt. Voor die domme mensen doen complexe maatschappelijke problemen zich niet voor als collectieve problemen, maar als problemen die veroorzaakt worden door anderen, meestal vertegenwoordigd door de linkse kerk. Problemen dus waarvoor zij helemaal niet verantwoordelijk zijn. Nee, sterker nog, zij zijn het slachtoffer van het denken en handelen van anderen. Het enige wat deze categorie mensen voorstaat is: zeggen wat je denkt (en daar word ik meestal niet vrolijker van)  en doen wat je wilt (het vervuilen van de publieke ruimte) en wat kan daar nou in godsnaam mis mee zijn???? Het is volstrekt onmogelijk om domme mensen duidelijk te maken dat het neutraliseren van complexe maatschappelijke problemen alleen kan plaats vinden als alle betrokkenen bereid zijn om inperking van hun keuzevrijheid te aanvaarden. Complexe problemen kunnen blijkbaar niet op een adequate wetenschappelijke wijze vertaald worden naar domme mensen toe. En dus dient er vereenvoudiging van die problemen plaats te vinden. En die vereenvoudiging wordt tot stand gebracht door de moderne sociale media. Men gaat schijnoplossingen creëren. Men besluit tot zwart-wit-denken waarbij het lijkt of er wel degelijk keuzes mogelijk zijn. Welk een betreurenswaardig misverstand!!! Keuzes die duidelijk maken dat jij zelf niets hoeft te doen maar dat de ander zijn denken en zijn gedrag onverwijld dient te veranderen. Van de ander wordt namelijk min of meer verwacht dat hij net zo dom en anti-intellectueel gaat reageren als jij zelf gewend bent te reageren. U weet wel, via de onderbuik dus.
Om complexe maatschappelijke problemen op te kunnen en willen lossen is een a-politieke wetenschappelijke benadering nodig. Om de urgentie van een dergelijke benadering te kunnen internaliseren is in de praktijk bewezen dat er helaas een IQ nodig is dat hoger ligt dan het gemiddelde. De gemiddelde ingezetene moet de wil en de ruggengraat hebben om een grote mate van ascese te verinnerlijken. Nu, u begrijpt zelf al wel, dat een dergelijke krachttoer uiteindelijk zou betekenen dat ijzer met handen gebroken gaat worden. Er zijn best wel veel dingen mogelijk, maar een echt dom iemand intelligent maken, dat gaat niet lukken. Dat is echt te veel gevraagd!! De huidige maatschappelijke trend laat juist een precies tegenovergestelde beweging zien. Namelijk, een commerciële en anti-intellectuele beweging gericht op vervlakking, decadentie en volstrekte debilisering teneinde de gemiddelde Nederlander naar een geestelijk niveau te brengen waarop hij het meest open staat voor verslaving aan het grenzeloze en volledig kritiekloze consumeren . Een beweging die volledige immoraliteit voorstaat opdat de dag hier en nu geplukt kan worden met na ons pas de zondvloed. Een beweging die alle domme mensen in hun hedonistische kaart speelt. Wat is er voor deze mensen prettiger dan een volstrekt normloze samenleving waar je alles mag doen wat je voelt en alles mag zeggen wat je denkt. Dat betekent toch een hemel op aarde voor alle domme mensen.

De moeder van alle metaforen.

Dagen lijken weken en weken lijken maanden als je jong bent. De verwondering draait overuren. Alles is nieuw. Alles moet een plaats krijgen.De neurale snelwegen worden aangelegd. De voorraadkamers van het geheugen worden volgestouwd. Er worden verkeerde, irrationele wegen ingeslagen. De geest is nog grotendeels ontvankelijk voor het wegen en meten van nieuwe dingen. En langzaam begint de verwondering te fossiliseren. De zaken des levens beginnen hun definitieve vorm te krijgen. De voorraadkamers raken vol. En de tijd begint te versnellen. De verwondering vervaagt en lost bijna helemaal op in het zuurbad van de dagelijkse sleur. Het grootste deel van de werkelijkheid wordt steeds beter herkend en heeft al een naam. Wat wel blijft is het verlangen naar die eerste verwondering, naar het begaan van de ongebaande paden die voeren naar onbekende bestemmingen. En de tijd versnelt. Weken lijken dagen. Jaren lijken maanden. De ongebaande paden zijn snelwegen geworden. De primitieve opslag van goederen is uitgegroeid tot een luxe warenhuis waar alles te koop is en alles op zijn plaats ligt. Men kan de dingen steeds beter vinden en met elkaar in verband brengen. Steeds meer deuren gaan open. Er worden prachtige warenhuizen opgericht met honderden filialen. En de tijd gaat steeds sneller. De warenhuizen raken overvol. Het verval zet in. Spullen raken zoek. Het onderhoud aan de snelwegen kan de toenemende teloorgang van de kwaliteit van het wegdek niet langer compenseren.
Uiteindelijk draait de dood het lichtknopje om, alles wordt duister en de werkelijkheid verdwijnt.

“Geenstijl”: het saaie, laffe, anonieme en voorspelbare platform van megalomane en anti-intellectuele na-apers. Het burgerlijke symbool van groepsconformisme en hypycrisie.

Plaats delict

Zo kom ik wel eens op “Geenstijl” door op de geur van rotting en bederf af te gaan. Een beetje ziekelijk, ik geef het toe. En op de plaats delict aangekomen verwonder ik me steeds weer. Ik verbaas me in hoge mate. Ik maak me vreselijk boos en ik erger me. Ik erger me aan de banaliteit, de vulgariteit, de stuitende egalitaire burgerlijkheid en de totale smakeloosheid van het semi-fascistoïde vulgus. Men ontbeert echtheid, authenticiteit. Men geeft met zijn zieke reacties aan te willen behoren tot een grote groep van volstrekt onbeschaafd rapaille. En dan maakt het blijkbaar helemaal niet uit of men hoog of laag opgeleid is. Men gaat, conform opvoeding en sociale omgeving, tekeer op een voor mij volstrekt oninvoelbare, uiterst primitieve, schofferende en anti-intellectuele wijze en maakt daarbij gebruik van een soort waanzinnige ons-kent-ons smurfentaal. Men schat zichzelf in als luis in de pels van de samenleving. Men ziet zichzelf als de voorhoede van een nieuwe trend. Maar volgens mij slaat men de plank ver mis. Ik heb begrepen dat velen die aldaar acteren zich de beschermers van het vrije woord achten. Wat ik lees gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Zij oordelen heel gunstig over hun eigen hardheid, onbeschoftheid en immoraliteit. Zij vinden de linkse kerk een ingeslapen, hypocriet zooitje. Zij steken de loftrompet over hun eigen humor, decadentie en hufterigheid. Kortom, zij vinden dat hun eigen stront lekker ruikt. “Geenstijl” is een volslagen nihilistisch platform. Een stuurloos en volslagen immoreel wrak drijvend op een gigantische oceaan van megalomanie, zelfverheerlijking en totale respectloosheid. “Geenstijl” past naadloos in de saaie negatieve burgerlijke moppercultuur van grijze en chronisch ontevreden moerasmannetjes. Overal tegenaan schoppen. Het redeloos en agressief gekwetter van droeve tot op het bot verwende twintigers en dertigers die anderen verwijten waar ze natuurlijk zelf helemaal geen schuld aan hebben. “Geenstijl”, proeve van een modieuze en superburgerlijke schijt-aan-alles-cultuur met deelnemers die uitblinken door gebrek aan redelijk verstand, kennis van de Nederlandse taal en normale fatsoenlijke wellevendheid. “Geenstijl”, roeptoeter van fascistoïde rechtse dwazen die van gekkigheid niet weten hoe provocerend en shockerend ze moeten zijn om maar zoveel mogelijk mensen te overtuigen van hun bourgeois-achtige miezemuizerige kleingeestigheid. Kortom: Vervelende, conformistische en anti-creatieve modevolgers. Bah!!!!!! Links of rechts, het zal mij allemaal een worst wezen, maar toon alsjeblieft een beetje humor, beschaving en fatsoen.

En wat me nog het meeste steekt is de laffe en anonieme wijze waarop de gemiddelde “Geenstijl”- blogger te keer gaat en altijd op de persoon speelt. Een misselijkmakend forum voor mensen “zonder stijl” en met een ziekelijke drang om anderen anoniem te beschimpen en te beschadigen.
Als dit het vrije woord moet zijn, is het wel heel erg droevig gesteld met dat vrije woord.
Het ergerlijke is dat veel intelligente en weldenkende mensen in de media en de politiek “aap wat heb je mooie jongen” speelt met dat sneue en burgerlijke janhagel. Alles voor de kijkcijfers en de stemmen.
Mij lijkt het wel dat er steeds minder mensen zijn met de wil om de samenleving van de positieve kant te bekijken. Mensen met positieve ideeën en praktische liefdevolle oplossingen.

En weet u wat ik nog het vervelendst van alles vind? Dat ik me voor de zoveelste keer laat meeslepen door mijn afkeer van al die onechte en negatieve zeurkousen. Dat ik mijn energie niet aanwend om een mooi gedicht te maken of een leuk verhaal te schrijven. Nee, ik moet zo nodig weer gaan zeuren over totaal niet interessante mensen.
Het lijkt me verstandig om bovenstaande voortaan nog eens goed te overwegen voordat ik weer begin met het spuien van mijn ongenoegen, want het staat als een paal boven water dat alle moeite die ik besteed aan dit soort rare en negatieve mensen totaal verspilde energie is.

Dromen op en over een vulkaan.

Er staan dingen te gebeuren. Belangrijke dingen die het ruggenmerg van het land gaan raken. Soms gaat het zo. Eens in de paar miljoen jaar. Dan ontploft er een super vulkaan.

Aan dit voorgevoel zijn dingen vooraf gegaan. Griezelige dingen. Dingen die te maken hebben met mijn recentelijk overwonnen slaapstoornis. Ik leed aan een ernstige vorm van slaap-apneu. Dat wil zeggen: snurken, reutelen en zo nu en dan je adem inhouden tot je bijna stikt, waarna je in paniek wakker wordt en jezelf afvraagt wat er is gebeurd met in je achterhoofd het vermoeden dat je door het oog van de naald bent gegaan. God works in mysterious ways.

In deze wondere wereld van slaap-apneu werd ik herhaalde malen bezocht door dromen van schier apocalyptische aard. Het waren echter niet zo zeer dromen, dan wel flarden van dromen. Er vloeide oranje-rode lava. De grond bewoog heftig. En uit de hemel vielen sneeuwvlokken zo groot als washandjes. Verontrustend en omineus door de sterke zeggingskracht van de verscheurde beelden.

Nu droom ik rustiger en volgen de gebeurtenissen een te begrijpen causale verhaallijn. Het is de ondergrond van een prachtig natuurpark in het westen van de Verenigde Staten. Het is de opbouw van druk en spanning in die onderliggende aardlagen. Die kolossale magmakamer en een grote klok die de laatste seconden met dreunende slagen aftelt.

Ik zie de bodem, tot kilometers hoog, naar boven komen. Ik zie een woest ziedend gat met een diameter van bijna 90 kilometer. Een gruwende mond van waaruit het binnenste naar buiten wordt geslingerd. Totale duisternis. Een verval zonder weerga. En een felle destructieve kou die de wereld duizenden jaren gevangen gaat houden.

Ik zie mensen vechten om te overleven. Ik zie na vele tienduizenden jaren wat er is overgebleven. Het stemt hoopvol. Het brengt weer kleur en er kan meer (maar dan heel anders) dan wat wij nu vermogen.
En zie,  alles wordt weer goed. De zon schijnt als vanouds en we kunnen helemaal opnieuw beginnen.

Van alles wat.

Stelt u zichzelf de aarde voor als een gloeiend hete bal van al dan niet gesmolten gesteente met een kern van vloeibaar nikkelijzer. Als een dunne schil drijft de aardkorst, die gemiddeld 25 kilometer dik is, op dat gloeiend hete gesteente van de buitenste aardmantel. De aardkorst zelf is verdeeld in tektonische platen die interactief zijn. Deze platen duwen tegen elkaar, drijven uit elkaar of schuiven onder elkaar. Er bouwt zich spanning op en soms ontlaadt die spanning zich in de vorm van aardbevingen of vulkaanuitbarstingen met alle gevolgen van dien.
Nee, mensen, het leven is geen pretje. Dan weer worden kuststreken in verre exotische streken onverwacht getroffen door het verwoestende geweld van reusachtige vloedgolven, dan weer danst de aardbodem als een op hol geslagen cakewalk zijn destructieve horlepiep des doods.

Op een rustige landweg, niet ver van de hoofdstad, lijkt de zomer zich voorgoed genesteld te hebben in de statige eiken en het dichte struweel die de kronkelende stoffige weg scheiden van de aangrenzende korenakkers. Insecten zoemen, vogels kwinkeleren en de landloper veegt zich het zweet van het gelaat. Hij heeft nog vele kilometers te gaan. Hij reikt naar de waterzak aan zijn gordel en sprietst een straal water in zijn dorstige mond. Hij is op reis. Hij is op pelgrimsreis. Ook een landloper kan op pelgrimsreis gaan. Maar deze landloper is een bijzondere landloper. Hij is een landloper van goede komaf. Hij is de aan lager wal geraakte telg uit een oud gedegenereerd grafelijk geslacht. Vroeger kende deze familie zo haar hoogtijdagen. Was zij op verschillende manieren gelieerd aan het oppermachtige koningshuis. Maar twee generaties geleden moest een uit deze familie benoemde kanselier zo nodig voor het eigen gewin gaan. Hij werd ontmaskerd en met hem viel de gehele grafelijke familie in ongenade. Haar bezittingen werden verbeurd verklaard en zij werd verbannen van het hof. De familie verviel binnen de kortst mogelijke keren tot beklagenswaardige armoede wegens een totaal gebrek aan fysieke economische vaardigheden veroorzaakt door eeuwenlange ontwenning. Zij moesten uit bedelen gaan en velen werden rondtrekkende landlopers en vagebonden.

In de verte tekent zich een naderende reiziger af. Hij gaat te paard. De landloper voelt voorzichtig aan het vlijmscherpe tweesnijdende mes dat hij tussen zijn riem heeft gestoken, want hij die de verlaten wegen van het koninkrijk wil bereizen zal te allen tijde bedacht dienen te zijn op geweld van struikrovers en beurzensnijders. De ruiter nadert snel. Zijn ros briest zenuwachtig bij het zien van de armzalige landloper. Het is een heraut des konings. Zijn tabberd wordt rijkelijk versierd door uiterst kostbaar gouden stikwerk. Het wapen van de koning prijkt prominent op zijn borst. En in zijn zadeltas steekt de uitbundig glimmende hoorn die de heraut zal steken als hij zijn boodschap gaat verkondigen. In een rijk bewerkte lederen schede draagt de heraut een vervaarlijk uitziend zwaard van buitenissige proporties. Het is vervaardigd van het sterkste Saraceense staal dat men zich kan denken en bevindt zich binnen handbereik van de uiterst gepresseerde heraut boodschapper. De heraut toomt zijn paard in en stopt ter hoogte van de landloper. Heeft u het al gehoord?, vraagt hij aan de landloper. Heeft u het al gehoord dat onze goede koning naarstig op zoek is naar een wijze raadgever. Nee, antwoordt de landloper, zulke berichten hebben mij nog niet bereikt! Welaan dan, hoor mij aan, ik ben de boodschapper van onze goede koning. Ik ben zijn oren en zijn ogen. Ik ben zijn voeten en zijn handen. Mij is doorgegeven dat ik u moet begeleiden naar het paleis teneinde u terug te voeren naar onze gebenedijde koning. U is het alfa en het omega. U is de wijze die de koning zoekt.
De landloper gaat achter de heraut op het paard zitten en in gestrekte draf rijden zij naar het paleis. Rondom zijn de tekenen van verval duidelijk zichtbaar. Het koninkrijk bevindt zich in een deplorabele toestand. Voor de troon van koning werpt de eenvoudige landloper zich op de grond. Zie hier, weent hij, uw lang vergeten raadgever keert weer. Na de eerste emotionele seconden weet de landloper zich te beheersen en verkondigt hij met luide stem dat het koninkrijk weer zal worden opgebouwd. Dat het koninkrijk weer zal glanzen en zal schitteren.
En zo geschiede. De pracht en praal van het koninkrijk zijn nu spreekwoordelijk geworden. Gelukzaligheid en een lang en fijn leven zijn nu voor elke inwoner van het koninkrijk vanzelfsprekende zaken.
Maar de donkere wolken aan de horizon worden door niemand opgemerkt.
En de landloper. De landloper gehuld in zijn mantel van brokaat en zilverstiksel ziet dit alles verwachtingsvol aan. Hij weet van het slechte en voorvoelt de komst van zijn opperheer.

Honderden jaren later zijn hele gebieden nog dermate radio-actief dat men er niet kan verblijven. Er zelfs niet door heen kan reizen. Straling veroorzaakt mutaties bij de inheemse flora en fauna resulteert in monsterlijke afwijkingen die heel in de verte nog doen denken aan de oorspronkelijke planten en dieren.

In “veilige” gebieden wonen mensen. Horden wrede, agressieve moordenaars die hun geschiedenis zijn kwijt geraakt. De hemel kleurt rood. Een wolf huilt. Een aangevreten lijk van een kind ligt in een holte van het landschap weg te rotten.

Maar verder was alles dik in orde naar de omstandigheden gerekend.

Hello world!

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!