Leiders die eigenlijk helemaal geen leiders zijn maar meer op machtswellustelingen lijken..

Er zijn mensen die het fijn vinden om macht uit te oefenen. Om anderen onder subtiele dwang te vertellen wat zij moeten doen en hoe zij moeten denken. Ik zeg “onder subtiele dwang” omdat de dwang meestal niet zo duidelijk wordt. Hij blijft gewoonlijk onderhuids. Het kan de dwang van de loondienstverhouding zijn of de dwang van de emotionele chantage, de dwang van het slachtofferschap. Feit blijft dat er, zoals ik heb kunnen constateren, redelijk veel mensen zijn die genieten van hun machtspositie. De intensiteit van dat “genieten” overstijgt bij machtsgeile mensen kennelijk ruimschoots de voldoening die een normaal mens kan voelen bij het geven van een welgemeend en door deskundigheid geschraagd advies. Dat soort machtsgeile mensen noemen we in de volksmond zogenaamde “geboren” leiders. Leiders die ons de weg willen wijzen en van nature weten wat goed voor ons is. Mensen die op grond van hun vermeende aard er vast van overtuigd zijn dat zij, gevraagd of ongevraagd, leiding moeten geven aan de stuurloze kudde.
Als je er een bijna erotisch genoegen in schept om macht uit te oefenen vanwege die macht zelf, ben je naar mijn mening een onvervalste sociopaat. In het vrije bedrijf vinden we helaas nog aardig wat mensen die min of meer verslaafd zijn aan het uitoefenen van macht omwille van die macht zelf. Kreten als “Het is MIJN bedrijf, het is MIJN geld en het is MIJN verantwoordelijkheid” worden als publiek excuus, als excuus voor de bühne, gebruikt om de schier pathologische zucht naar machtsuitoefening over de medemens te rationaliseren. Als u begrijpt wat ik bedoel. Nee, ik zeg het verkeerd, als u wilt begrijpen wat ik bedoel. Deze mensen hebben gewoonlijk niet veel op met solidariteit. Solidariteit is in hun ogen een excuus voor zwakkeren om onsympathieke kwetsbaarheid te neutraliseren met behulp van het geld of de arbeid van anderen, meestal de sterkeren.  Het ‘voorrecht’ tot machtsuitoefening is, mijns inziens, naast geld de belangrijkste beloning voor nogal wat zgn. crypto-sociopaten binnen het bedrijfsleven.

Er is natuurlijk ook, zoals wij allemaal weten, de macht die op subtiele en geraffineerde wijze kan worden uitgeoefend door iemand die zijn slachtofferrol wil benadrukken. Dat soort macht wordt bijna altijd aangewend om aandacht en zorg af te dwingen. De slachtofferrol geeft min of meer indirect macht aan de zwakkeren, reden waarom dit specifieke machtsmechanisme  een totaal andere dynamiek vertoont. Het is meer een afgeleide macht. Het is een macht die bestaat bij de gratie van empathie en bezorgdheid van de ander.  Dat neemt overigens niet weg dat een slachtoffer enorm van zijn macht kan genieten.

En dan is er natuurlijk ook nog de brute wrede macht van de concentratiekampen, de oorlogen en de perverse perfide systemen. Dat is de macht van het langzaam doldraaiende collectief. Dat is de macht van de corrumperende politieke systemen. Een macht die meestal uitgeoefend wordt door de lafste en wreedste elementen, die, jammer genoeg,  elke samenleving altijd weer in haar boezem bergt.  De dragers van die perverse macht in de toekomst zijn de potentiële sadisten,  moordenaars, dieven en  laffe verraders die nu al onder ons zijn. Angstaanjagend wrede en liefdeloze monsters die pas hun ware aard laten zien als de tijd en de omstandigheden daar rijp voor zijn. De voorkeur voor een dergelijk soort machtsuitoefening zie je dus heel vaak bij extreem religieus of ideologisch aangestuurde gekken of bij extreme ‘Blut und Boden’ – nationalisten. Persoonlijke macht is ook hier, naast de irrationele beloften van krankzinnige religies en ideologieën, de belangrijkste beloning. De morele en soms daadwerkelijk gewelddadige macht van de “gelovige” over de niet gelovige. Geloof en idealen als excuus om puur persoonlijke macht uit te oefenen.

We zien met name in het bedrijfsleven de ontplooiing van persoonlijke macht als component van een decadent, vaak sterk anti-intellectueel en onbeheerst streven naar bezitsvorming. Daarnaast bestaat ook de dynamiek  van de zojuist genoemde, pathologische, brute en gewelddadige machtsuitoefening die inherent is aan allerlei rare machtsgeile godsdiensten en ideologieën.

Voor het bevredigen van al die machtswellust is leiderschap in ontelbaar veel vormen een voorwaarde. De machtswellusteling kent geen onbaatzuchtige liefde. Voor hem heeft alles een prijs. Voor wat hoort wat. De machtsgeile mens is meestal een groot voorstander van de vrijemarktwerking zijnde de habitat waarin hij zijn machtswellust het meest optimaal kan ontplooien. In de micro-wereld van het VKblog is dat fenomeen ook manifest. Machtsgeile mensen benoemen zichzelf maar al te graag tot natuurlijke leider. Zij bevelen en verordonneren, zij geven “directieven” en zij bepalen daarmede dus wat de ander moet doen en hoe die ander eigenlijk zou moeten denken.  De rol die de door anderen aangestelde, maar vooral de zelfbenoemde leiders zich meestal aanmeten is uiterst frustrerend en soms zelfs regelrecht contraproductief bij de voortdurende “strijd” van de gemiddelde mens om zijn latent aanwezige onlustgevoelens te neutraliseren. De zelfbenoemde natuurlijke leiders belemmeren namelijk in sterke mate de natuurlijke ontplooiing van de werkelijk vrije ethische mens. Leiders zijn akelige hinderpalen op weg naar een harmonieus en sereen bestaan. En de, mijns inziens, meest irritante leider is, zoals ik al min of meer heb gezegd, de zelfbenoemde zgn “natuurlijke” leider en tot die categorie behoren helaas de meeste leiders.

Er is daarnaast soms ook sprake van gezag op basis van het primaat der Liefde. Op basis van de verinnerlijkte liefde voor de medemens. Dat is een goede zaak, vind ik. Belangeloze liefde. Een wetenschappelijke gruwel in de ogen van de evolutionair biologen. Het “houden van” zonder voorwaarden vooraf. Ja, dat lijkt mij een goede en eigenlijk onmisbare zaak voor een harmonieuze en liefdevolle samenleving.
Het is daarom uiterst betreurenswaardig dat liefde, anders dan in een seksuele connotatie, een steeds groter taboe wordt in een verhardende en verzakelijkende wereld. Men zou het de contemporaine “angst” voor Liefde kunnen noemen. De hardheid van de glamoureuze en voortdurend jeugdig moeten ogende perfecte buitenkant vreet zich steeds verder een weg naar binnen, naar het hart en naar de ziel.

Prachtig toch hè, al die vergezichten op ideale samenlevingen en anarchistische gemeenschappen. Maar helaas, onze huidige wereld wordt nog altijd te sterk bevolkt door egoïstische hufters om überhaupt ook maar te denken aan een wereld zonder leiders. Integendeel, in een wereld waar geteisem en gajes de boventoon voert is keihard leiderschap een absolute noodzaak. En je kunt je zelfs afvragen of democratie wel een passende oplossing is voor een land waarin zoveel schoelje en criminelen min of meer vrij spel hebben en nu zelfs al tot in de Tweede Kamer zijn doorgedrongen.

Een Noorse man voegt zijn daad bij zijn woord. Meneer Wilders vindt het ook verschrikkelijk.

Er is dus een man in Noorwegen die blijkbaar een groot deel van zijn leven heeft besteed aan de voorbereiding van een massamoord omdat hij werd verteerd door sterke haatgevoelens ten aanzien van linkse mensen en moslims. Uiteindelijk volvoert hij zijn gruweldaad en wordt hij gevangen door de politie en in de gevangenis gegooid. Deze man is nu wereldberoemd. Ik zit hier achter mijn computerscherm een stukkie over hem te schrijven en op de media raakt men niet uitgepraat hoe het nou allemaal zo heeft kunnen gebeuren. En dat is nou precies wat deze Noorse man wilde bereiken. Bekendheid om zijn rechtse agressieve ideeën nog beter te kunnen verspreiden.
In Nederland wonen mensen die vinden dat meneer Wilders groot gelijk heeft bij alles wat hij zegt. En wat zegt meneer Wilders dan zo al?? Meneer Wilders zegt dat hij de Islam haat en dat hij een hekel heeft aan linkse mensen.

Nu zal ik eerst even een stukkie afdrukken waarin door mij in hele grote lijnen wordt verklaard wat ik versta onder linkse mensen en rechtse mensen.

“Links en rechts, fatsoenrakkers en economisch opportunisme.

Als er in Nederland al een keer over politiek wordt gesproken in familieverband of in de kennissenkring dan hoor je vaak de volgende losse flodders voorbij komen:
Links is soft. Links is te tolerant. Links wil altijd meer geld uitgeven dan er is. Links is multiculti. Links is wollig. Geitenwollerig. Links is kosmopolitisch.
Rechts is hard. Rechts is een goede boekhouder. Rechts zegt waar het op staat. Rechts lost de problemen op. Rechts beperkt de immigrantenstroom. Rechts is economie. Rechts denkt globaal als er geld valt te verdienen en is nationalistisch als het om de eigen cultuur gaat.
Zo maar een paar kreten dus. Ik vraag me daarbij vaak af waarom rechts zo’n flink imago heeft en waarom links zo’n slappe hap lijkt. Uit de praktijk van alledag, zonder enige wetenschappelijke onderbouwing, zocht ik een persoonlijk antwoord op de volgende vragen:
Wie zijn er in Nederland rechts? Dat zijn mensen die veel belang hechten aan geld, macht, het vrije bedrijf en veiligheid.
Wie zijn er in Nederland links? Dat zijn mensen die veel belang hechten aan solidariteit, aan aandacht voor de zwakkeren, aan structurele oplossingen voor het probleem van de niet-westerse migrant, aan bescherming van de privacy.
In het algemeen zijn mensen van links voor genuanceerde oplossingen die ook op de lange termijn goed doorwerken en zoeken ze voor de grote menselijke problemen meestal humanitair acceptabele oplossingen.
In het algemeen zijn mensen van rechts voor keiharde, duidelijke oplossingen die vooral op de korte termijn werken en zoeken ze voor de grote menselijke problemen meestal repressieve en economisch profijtelijke oplossingen.
Bij linkse mensen staat de totale mens centraal. Bij rechtse mensen staat de economische mens centraal. Bij linkse mensen is de mens altijd het doel. Bij rechtse mensen is de mens meestal een middel om een bepaald economisch doel te bereiken. Bij rechtse mensen speelt de welvaart in hun leven de belangrijkste rol. Bij linkse mensen speelt het welzijn meestal de hoofdrol.
Veel mensen waren links en zijn nu rechts. Er zijn bijna geen mensen die eerst rechts waren en nu links.
Intellectuelen zijn vaker links. Anti-intellectuelen zijn vaker rechts.
Ik kan me beter in het linkse kamp vinden dan in het rechtse. En dat is raar, want ik ben opgevoed in een superrechts milieu. Mijn tweede vader, die mij heeft begeleid naar volwassenheid, was beroepsofficier , van adel en stamde uit een oud militair geslacht, de VVD was het kompas en de Verenigde Staten het beloofde land. Tijdens mijn HBS-tijd heb ik het rechts-conservatieve kamp verlaten en ben, op basis van voortschrijdend inzicht en een steeds verder toenemende wetenschappelijke kennis, naar links opgeschoven. Ik vond dat, toen en nu, nog steeds, vanzelfsprekend.

Zuiver gevoelsmatig, dus zonder enig wetenschappelijk substraat, vind ik dat links grosso modo voor sterk verinnerlijkte betrokkenheid bij en solidariteit met de zwakkeren medemens staat en rechts voor immoreel economisch opportunisme. Ik ben mij bewust dat dit een duidelijk waarde-oordeel is en zal dit te gelegener tijd moeten verduidelijken als ik daartoe behoefte gevoel.

Toevoeging:

Bovendien constateer ik dat de laatste decennia de panelen gaan verschuiven en dat door de naoorlogse maatschappelijke emancipatie van de arbeider zich een duidelijke metamorfose heeft voltrokken van een vooroorlogs lompenproletariaat tot een grote steeds welvarender wordende, licht anti-intellectuele en materialistische middenklasse. Het grappige hierbij is dat de politieke voormannen en verheffers van het proletariaat veelal links zijn gebleven uit ideele overwegingen, terwijl hun achterban, die in feite alleen om den brode links was, met het stijgen van hun welvaart steeds verder opschoven naar rechts, waarbij tegenwoordig de lagere middenklasse zelfs bij zeer rechtse populistische leiders te biecht gaat.”

Uit dit stukje kunt u dus lezen dat ik mij, ook intuïtief, beter thuis voel bij een linkse politiek dan bij een rechtse. Ik kies zogezegd voor fatsoen, moraal, empathie, erbarmen en medemenselijkheid. Om maar een paar dingen te noemen.
De Noorse man schrijft en zegt dat hij meer voor de macho-kant van het bestaan kiest. Voor duidelijkheid, voor wapens, voor haat, voor racisme en voor geweld. Om maar een paar zaken te noemen. Hij wil een ridder zijn met een scherp tweesnijdend middeleeuws zwaard en er, indien nodig, flink op los rossen.
Meneer Wilders is persoonlijk niet van klappen, zwaarden, ridders en massamoorden. Daar zal hij nooit aan beginnen, heeft hij beloofd. Maar meneer Wilders heeft wel een hekel aan de Islam. En hoe heten die mensen ook al weer die van de Islam zijn? Juist ja, moslims heten die. Dus meneer Wilders heeft wel een hekel aan de Islam, maar zeker niet aan de moslims. Hij kan dat niet genoeg benadrukken. Meneer Wilders maakt films, reist naar het buitenland om voordrachten te houden voor andere rechtse mensen, laat epigonen rechtse boeken schrijven en staat zijn rechtse mannetje in het parlement en gebruikt daar de ruwe taal van de straat. Meneer Wilders is een heel gewone rechtse man gebleven. Daarom stemmen er ook zo veel heel doodgewone rechtse mensen op hem

Er luisteren dus heel veel mensen naar die rechtse meneer Wilders. Ook in het buitenland. Ook in Noorwegen. Ik ga niet allemaal weer herhalen wat die rechtse meneer Wilders allemaal heeft gezegd, wat hij eigenlijk niet heeft gezegd, wat hij bijna heeft gezegd of wat hij bijna gezegd zou kunnen hebben. Daar heb ik helemaal geen zin in.
Maar die Noorse man heeft goed geluisterd. Ook naar andere rechtse meneren en mevrouwen in Engeland, in Amerika, in Israël en waar ter wereld ook maar rechtse mensen hun stem verheffen.
Heel anders dan meneer Wilders heeft die Noorse meneer niet alleen een hekel aan de Islam, maar ook aan moslims. En hij weet bijna wel zeker dat meneer Wilders er net zo over denkt. Maar meneer Wilders mag van de rechter niet zeggen dat hij een hekel aan moslims heeft.
Meneer Wilders wil een warme oorlog voeren tegen de Islam.
En vooral tegen de Islam in Europa. In Eurabië, zeg maar!
Er is hier dus sprake van een gedeeld gedachtegoed. De Noorse man en meneer Wilders hebben dezelfde afkeer. En de Noorse man denkt: een warme oorlog? Okay, dan gaan we los.

En nu zijn er in Nederland een heleboel linkse mensen in het parlement die vinden dat je meneer Wilders helemaal niet in verband mag brengen met de daden van die Noorse man. Ze vinden dat zelfs idioot. Ze willen niet dat zij bij de volgende verkiezingen nog meer stemmen gaan verliezen. Zij zwijgen uit electorale overwegingen.
En in Nederland pakken de donkere wolken zich samen boven een steeds fascistischer wordende samenleving. De zo broodnodige proteststem van de Liefde verdrinkt in een oceaan van nieuwe rechtse politieke correctheid. Een andere orde dient zich aan. De orde van geweld, agressie, racisme en lafheid. Vluchten kan niet meer.

De grazende geit.

De maand juni wordt over geslagen. Juni is een onbelangrijke maand. Een maand van niks. Een nutteloze maand voor de rest van deze krankzinnige mensenwereld dan. Voor mij is het de belangrijkste maand van het jaar. Ik houd van niks. Ik houd van de afwezigheid van betekenis en zie het moment, het ogenblik als losstaand van verleden en toekomst. Momenten die als kralen in een bepaalde volgorde naast elkaar liggen. Kiest u maar!!! De vervluchtiging van het “IK” kan pas plaats vinden als het mystieke gevoel van eenwording de plek gaat innemen van dat banale en alles verstorende opdringerige “zelf”.
De ene druppel uit de rivier verschilt niet van de andere druppels uit de rivier. Ze vormen de rivier. Het geheel. Er zijn helemaal geen druppels. Wij denken alleen “druppels”.
Zo, nu ga ik lekker slapen. Morgen kan de geit weer grazen. Nu is het gras op.